'Wat een bizarre tijd is het voor ons allemaal'
Algemeen,,Niet alleen voor ouderen, maar ook voor ons mensen met een licht verstandelijke beperking is het zeker een moeilijke tijd", schrijft Jessica Foolen aan deze redactie. Zij is een Cello-bewoonster van de Bracbant achter het Ursulagebouw. De geboren Liempdse ziet met eigen ogen hoe het er in de woonvoorziening voor mensen met een beperking aan toe gaat. De mensen die in hetzelfde schuitje zitten als zij en haar medebewoonsters hebben enorme behoefte aan een hart onder de riem. Daarom schreef ze onderstaand artikel.
DOOR JESSICA FOOLEN
Er verandert nu zoveel voor mensen met een licht verstandelijke beperking. Zij moeten nu omschakelen en allerlei dingen verwerken die dagelijks gebeuren. Vorige week zondag kreeg iedereen te horen dat ze niet meer naar dagbesteding of hun werk mogen. De begeleiders moeten de benen onder hun kont vandaan lopen. Mensen raken overstuur, zijn boos, hebben paniek, angst en stress: ze begrijpen er helemaal niets van. En denken dat het volgende week wel weer over zal zijn.
'Ook familie mag niet binnen'
Jij, ja jij stomme corona, komt nu ook in Nederland de boel op zijn kop zetten! Gelukkig vliegen wij elkaar niet in de haren in onze woning. Wij steunen elkaar door dik en dun, zelfs nu in deze moeilijke tijd. Ik zeg altijd: het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen.
Maar het valt niet altijd mee om in deze tijd alles goed op de rit te krijgen. De begeleiders - die het allemaal zo goed voorhebben met ons en iedereen - ontdekken dat hetgeen wat zij hadden bedacht, toch niet blijkt te werken. En dat brengt heel veel spanning met zich mee. Toch gaan ze onvermoeibaar en onverstoorbaar door met waar ze mee bezig waren. Per dag bekijken ze hoe en wat ze moeten regelen.
Op donderdag 19 maart kregen we nog het bericht dat bezoek een-voor-een kon worden ontvangen. Of het allemaal nog niet erg zat was en vervelend genoeg, moesten de volgende zaterdag vanaf 17.00 uur de deuren op slot. Er mocht helemaal geen bezoek meer komen! En boodschappen doen valt er eigenlijk ook onder: liever niet meer, maar het liefste laten brengen door familie. Maar ook je ouders, broer of zus kan je niet eens binnenlaten! Ze mogen de spullen bij de deur of voor het raam zetten, je kan op afstand even 'hoi' zeggen en dat was het dan.
'Bewoners snappen het niet'
Gelukkig kan ik dit nog redelijk goed relativeren. Maar andere bewoners begrijpen dit niet en die worstelen daarmee. Zij zijn dan, denk ik, bang dat hun contacten uiteindelijk kapot gaan als ze pas in juni weer bezoek mogen krijgen. Ook voor hun families is het ontzettend heftig.
Dus mensen, steek ons een hart onder de riem! Stuur tekeningen, kaartjes, enzovoort om ons weer een beetje op te vrolijken en positiviteit te bezorgen. Ken je mensen in de buurt die ook in woon-/zorgvoorzieningen leven: ik weet zeker dat wij erg blij worden van een tekening, kaartje of iets anders leuks om ons door deze moeilijke tijd te loodsen. Doen dus!
Jessica woont al enkele jaren in de woonvoorziening Bracbant achter het Ursulagebouw van zorgorganisatie Cello. Naast dit artikel, verhaalt ze regelmatig op scholen over hoe het is om te leven binnen een woonzorgvoorziening. Zij wil laten zien dat mensen met een licht verstandelijke beperking ook hele normale levens kunnen leiden.
