VRIJWILLIGERS ALS NART ONMISBAAR VOOR ORGANISATIE ALS FESTIVAL BAZAAR
Nart Verhagen laat zich niet beperken door epilepsie
Rens van den Elsen
Vrijwilligers. Ze zijn onmisbaar voor iedere (sport)vereniging of evenementenorganisatie. Iedereen draagt weer op een andere manier een steentje bij. Ook voor het multicultureel festival Bazaar staan veel mensen klaar om onbaatzuchtig te helpen. Een iemand sprong er afgelopen jaar uit: Nart Verhagen (42). Hij kampt met epilepsie, maar dat weerhoudt hem er niet van om zich uit de naad te werken. Al gaat dat soms verkeerd...
De bel gaat. Ik doe de voordeur open en verwacht Nart voor me te zien staan. Het is echter iemand anders en die kijkt bezorgt. Hij wijst naar beneden en dan zie ik het pas: Nart ligt uitgeteld op de stoep en er stroomt bloed over zijn gezicht. Meteen schiet ik in de modus van bedrijfshulpverlener en de man die aanbelde wil een ambulance inschakelen. Ondertussen is Nart weer bijgekomen en geeft direct aan dat dit niet nodig is. ,,Het gaat wel weer hoor. Dit komt wel vaker voor, ik kijk er niet meer van op", zegt hij.
Hij kreeg vlak voordat hij bij de redactie naar binnen wilde gaan een licht epileptische aanval en is op de zijkant van zijn gezicht gevallen. Omdat het flink bloedt, neem ik Nart mee naar binnen om de wond te verzorgen en bedank de man die hem gevonden heeft. Het blijkt gelukkig allemaal mee te vallen. In zijn wenkbrauw zit een klein scheurtje. Even ontsmetten, pleister erop en Nart kan er weer tegenaan. Al moet hij nog even zijn bril rechtbuigen, want die is krom door de val.
Naast z'n bed
Het komt niet vaak voor dat een interview begint met een EHBO-behandeling, maar voor alles een eerste keer. Voor Nart is het echter de gewoonste zaak van de wereld. Hij kampt al met epilepsie sinds zijn zestiende. ,,Dat begon ineens midden in de nacht. Ik heb de eerste keren niet eens door gehad wat er aan de hand was. Dan ging ik naar bed en werd ik ernaast wakker. 'Kan een keer gebeuren' dacht ik nog."
Maar het blijft niet bij die ene keer. Zijn moeder maakt zich zorgen en schakelt de huisarts in. De conclusie is al snel: epilepsie. Zo begint een lange weg van onderzoeken en scans. ,,Het rare was dat ze niet konden vinden waar de aanvallen nu precies vandaan kwamen. Uiteindelijk ben ik daarom naar Kempenhaeghe (expertisecentrum voor epilepsie - red.) gegaan. Dat was geen leuke periode", blikt Nart terug. Om te kijken hoe hij reageert, moet hij de hele nacht wakker blijven. In de ochtend krijgt hij elektroden op zijn hoofd geplakt en mag hij gaan slapen. ,,Toen heb ik zo'n heftige aanval gehad, dat het apparaat het niet aankon. De pieken schoten van het blad af."
Proefkonijn
Medicijnen helpen nu de aanvallen onder controle te houden. ,,Maar voor je zover bent, moet je van alles proberen. Ik voelde me net een proefkonijn. Nu slik ik zo'n veertien pillen per dag", vertelt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Het valt me nu op dat er ook iets onder zijn huid zit. Het blijkt een kabel te zijn die vanaf zijn hersenen naar een klein kastje op zijn buik loopt. ,,Die gaf signaaltjes naar mijn hersenen af om de epilepsie onder de duim te houden. Maar ik reageerde daar heel slecht op zonder dat ik dat zelf in de gaten had. Begon ik om niks te schelden bijvoorbeeld. Het kastje staat nu al twee jaar uit, maar het is nog steeds niet weggehaald."
Meubels & foto's
Ondanks de medische malaise blijft Nart nuchter. En: het houdt hem niet tegen om de dingen te doen die hij leuk vindt. ,,Ik zit niet graag stil. Ben graag bezig." Met meubeltjes of houten objecten maken in de werkplaats achter zijn ouderlijk huis bijvoorbeeld, maar ook met fotografie. ,,Ik schiet al vele jaren plaatjes op allerlei evenementen in Boxtel, zoals Bazaar en Beach Break. Buiten het dorp kom ik overigens niet, want ik mag niet autorijden", grinnikt hij.
Door zijn fotografiehobby, leert de Boxtelaar ook veel mensen kennen en weten velen hem inmiddels te vinden. Niet alleen voor klusjes, maar ook voor vrijwilligerswerk. Nart steekt namelijk graag de handen uit de mouwen. Zo is hij actief bij Omroep Dommelland (,,De huidige studio heb ik grotendeels mee gebouwd."), maar ook bij het jeugdcarnaval van de Knokkers. ,,Vooral opbouwen en afbreken. Vanwege mijn epilepsie help ik niet tijdens het evenement zelf. De kinderen worden bang als ik een aanval krijg, dus dat probeer ik te voorkomen."
Via Knokkers
Via de Knokkers komt hij ook in beeld bij de festivalorganisatie van Bazaar. Hij hielp daar al vaker, maar vorig jaar maakte hij zichzelf onmisbaar voor het bestuur. Er was een flink tekort aan vrijwilligers en de relatief nieuwe en onervaren bestuursleden konden dus wel wat extra hulp gebruiken.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat was hij in touw om het festival op te bouwen in park Molenwijk. ,,Dat was misschien iets te veel van het goede, want ik ging wel een aantal keer onderuit. Voor mij is dat normaal, maar voor de andere vrijwilligers vaak wel even schrikken. Tsja, ik moet soms misschien wat rustiger aan doen, maar als ik aan iets begin, moet het ook afgemaakt worden. Ik kan zomaar de hele dag doorgaan en dan moeten anderen me echt even waarschuwen", zegt hij met een grijns.
Inmiddels is Nart zo gewend geraakt aan het vallen tijdens een aanval, dat hij er op is voorbereid. Hij draagt dagelijks een pet met daarin een kunststof helm. ,,Daar heb ik al veel profijt van gehad. Ik draag hem altijd als ik het huis uit ga. Een pet dragen op mijn werk voor de WSD mag eigenlijk niet, maar als ik de reden vertel dan begrijpen ze het wel."
Nart laat zich ondanks zijn beperking dus juist niet beperken. ,,Waarom zou ik? We hebben allemaal wel iets. Bij mij valt het alleen wat vaker op. Ik blijf lekker helpen waar mogelijk, op de bank hangen kan ik altijd nog."
Beetje ijdel?
Na iets meer dan een uur stapt de actieve Boxtelaar weer bij het redactiekantoor naar buiten. Alleen de pleister op zijn wenkbrauw verraadt iets van zijn val voor hij binnenkwam. Hij draait zich nog even om: ,,Kan de fotograaf zorgen dat de pleister niet zichtbaar is?" Ik verzeker hem dat dit wel moet lukken. Als hij de hoek om is bedenk ik me met een glimlach dat een pleister Nart blijkbaar meer doet dan een epileptische aanval...
