BUURTSPORTERS EN INBURGERAARS HEBBEN IEDERE VRIJDAG DE GROOTSTE LOL
Hilariteit bij nieuwe Boxtelaren om fietslessen
Pål Jansen
Op de rustige parkeerplaats van brede school De Wilgenbroek in Boxtel kunnen ze wel oefenen. Iedere week geeft Buurtsport Boxtel een groepje van circa tien tot twaalf nieuwkomers les... in fietsen. Voor geboren en getogen Nederlanders de normaalste zaak van de wereld, voor mensen die nieuw zijn in het land van achttien miljoen tweewielers een cultuurshock...
,,Gaat goed? Ja? Met mij? Nee, heel zwaar, hahaha!" Fatma Ovayolv knoopt een gesprek aan vanaf de fiets. De pas zeven maanden in Boxtel woonachtige Turkse vrouw zit voor een van de eerste keren in haar leven op een tweewieler. Net als een stuk of tien andere 'nieuwkomers'.
,,Wij zijn zeven maanden geleden naar Nederland gekomen vanwege mijn vader, die werkte hier al", legt haar dochter Hatice uit in een best wel aardig woordje Nederlands. Zij vertaalt voor haar moeder en doet zelf niet mee aan de les, want ze fietst al fluitend rond. ,,Ik ben in Turkije begonnen met oefenen, vijf jaar geleden al."
Toch bezoekt Hatice de fietsles van Buurtsport Boxtel voor mensen die nieuw in Nederland zijn. Om te helpen, maar ook gewoon omdat het hilarisch is haar moeder te zien oefenen, net als de circa tien andere vrouwen uit allerlei landen van de wereld. Ook de deelnemers zelf hebben de grootste schik. ,,De eerste dag lagen we met zijn allen in een deuk. Als er iemand op de fiets stapte, moest iedereen al brullen. We zijn inmiddels bij de vierde les aanbeland", vertelt de Boxtelse buurtsportmedewerker Dymphy Soeterings (inmiddels woonachtig in Goirle). ,,Nu lukt het de meesten al om zelf op het zadel te springen. Behalve dan de drie deelnemers die vandaag voor het eerst meedoen. Het praat zich wel rond, deze les..."
CULTUURSHOCK
Nederland fietsland is voor deelnemers dikwijls een cultuurshock. In Gaziantep bijvoorbeeld is het allesbehalve gebruikelijk dat mensen op de tweewieler stappen, leggen Fatma en haar dochter uit. Volgens de Fietsersbond ligt er maar dertig kilometer aan fietspad in de ruim twee miljoen zielen tellende Turkse stad. Lopen of met de auto luidt over het algemeen het devies.
Dymphy: ,,Voor de deelnemers is dit onderdeel van hun inburgering. Wel handig om te kunnen fietsen als ze gaan solliciteren, een baan hebben, boodschappen gaan doen... De gemeente vroeg ons recent om de lessen te verzorgen. Dat hebben we alweer jaren geleden ook een poos gedaan. Iedere vrijdag hebben ze een lesuur, acht weken lang."
Regels uitleggen is wel een dingetje. De deelnemende vrouwen zijn pas enkele maanden in Nederland en spreken nog niet of nauwelijks de taal. ,,Communiceren gaat bijna niet. Maar we hebben wel wat afbeeldingen met verkeersborden die voor iedereen begrijpelijk zijn: een stopbord, richtingspijlen. Ook verkeerslichten zijn over het algemeen wel bekend, daar hebben we ook kleine modellen van (zie foto - red.)."
THEORIE
Als de lessen voorbij zijn, is het echter niet verstandig om de nieuwkomers al de weg op te sturen, benadrukt Dymphy. ,,Dat gaan we de gemeente ook vertellen. Als voetganger weten zij zich prima te redden. Maar als ze op de openbare weg gaan fietsen, komen er allerlei verkeersregels om de hoek kijken die ze nog niet kennen. Die zullen aan hen moeten worden uitgelegd, waarschijnlijk met een vertaler erbij. Wij geven dan weer geen theorieles, maar leren ze alleen de motoriek en balans van het fietsen aan."
Dat besef zullen ook Fatma en Hatice hebben. Dochterlief wacht, hardop lachend met een telefoon in de aanslag, haar moeder op die net een bochtje maakt op de grote parkeerplaats, daarbij zwaar leunend op twee stagiaires van Buurtsport Boxtel...
