Buschauffeuse: ’Altijd mannenbanen gehad'
RENS VAN DEN ELSEN
,,Fijne verjaardag vrijdag hé, mocht ik oe nie mir zien." Maya van Kessel (52) uit Boxtel stapt joviaal 'haar' bus uit bij het centraal station van Den Bosch. De chauffeuse bij vervoersbedrijf Arriva is goedgemutst en begroet iedereen met een grote glimlach. Voor haar geen vakantie deze zomer: ,,Ik blijf lekker m'n rondjes rijden, lekker in de airco."
De een vertrekt naar Spanje, de ander gaat op de camping zitten in Zeeland. Ieder heeft zo zijn of haar eigen vakantiebestemming. Maar de maatschappij draait tegenwoordig 24 uur, zeven dagen per week door, dus er zijn ook mensen die gewoon moeten werken. Zo ook Maya dus, die sinds eind juni als buschauffeur rondrijdt in Den Bosch en omstreken. Ze heeft er ontzettend veel plezier in, zo vertelt ze in haar pauze: ,,Als ik op een feestje over mijn werk praat, zeggen vrienden altijd dat er 'lémpkes' gaan branden in mijn ogen."
Gek op
vrachtwagens
Enkele jaren geleden bestuurde ze bussen in Eindhoven, maar daar werd ze vlak voor corona vanwege een bedrijfsovername op straat gezet. Toch zat Maya niet bij de pakken neer. Ze had de afgelopen twee jaar nog diverse baantjes, maar het grote stuur bleef lonken.
Toen ze bij Arriva aan de slag mocht, kon de Boxtelse dan ook haar geluk niet op. ,,Ik ben altijd al gek geweest op grote wagens, mijn vader was chauffeur, net zoals mijn ex-man. Toen ik enkele jaren geleden thuis kwam te zitten, heb ik mijn D-rijbewijs gehaald. Tsja wat kan ik zeggen, ik heb eigenlijk altijd mannenbanen gehad", grinnikt ze en ze somt op: ,,Postbode, ambtenaar, op de vuilniswagen... en nu dus weer buschauffeuse."
'Ben niet op mijn
mondje gevallen'
Opmerkingen van mannen over het feit dat er een vrouw achter het stuur zit, krijgt Maya gelukkig niet. ,,En als ze er al iets over durven zeggen, dan krijgen ze zeker een reactie. Ik ben namelijk niet op mijn mondje gevallen", vertelt ze glunderend. Maya vervolgt: ,,Volgens mij vinden mannen het wel prettig dat ik zo direct ben. Ik kon altijd beter met het andere geslacht opschieten en zou ook doodongelukkig worden als ik tussen alleen maar vrouwen gezet werd."
Dat ze zelf aan het werk is, terwijl anderen naar het strand gaan of met de koffer in de hand op reis, deert Maya niet zoveel. ,,Ik kan ook nog helemaal niet weg, heb nog te veel dingen op mijn wensenlijstje staan die ook geld kosten: rolluiken, een elektrische fiets... nee, ik werk nog wel even door deze zomer."
Als haar pauze bijna is afgelopen, ziet ze de bus aankomen waar ze haar volgende route mee gaat rijden. ,,Oeh, een diesel, heerlijk!", roept ze enthousiast. ,,Geef mij maar een wagen waarbij ik het gaspedaal lekker diep in kan trappen, dat vind ik mooier dan zo'n elektrisch geval."
Bij het instappen kijkt ze nog even of alles goed afgesteld staat. In de Albatros, het informatiesysteem dat Arriva gebruikt, staat precies aangegeven bij welke bussluis ze moet zijn. Iedere passagier kan rekenen op een vrolijk 'goedemiddag' als ze hun ov-chipkaart scannen bij het kastje.
De interactie met de mensen vindt Maya belangrijk, zeker nu er vrijwel geen kaartjes meer worden verkocht. ,,De een zegt niks, de ander vertelt zijn hele leven. Ik babbel gezellig mee. Zo is er een passagier die altijd graag vanuit Vught met de bus gaat, een hele ronde meerijdt en vervolgens weer op dezelfde plek uitstapt. En ondertussen praat-ie honderduit. Of een meisje dat bij het instappen trots haar My Little Pony laat zien. Die ontmoetingen vind ik mooi."
Als chauffeuse maakt Maya lange dagen, maar komt daardoor ook elke dag wel iets tegen. ,,Je ziet natuurlijk van alles gebeuren op de weg. Laatst stond er een fietser bij het stoplicht met een ijsje. Hij zag dat ik naar hem keek, likte aan het bolletje en gaf een schalkse knipoog. Ik lachte me rot. Maar je ziet ook minder leuke dingen, zoals ongelukken..."
Behendig door
smalle straten
Behendig stuurt Maya haar ruim twaalf meter lange gevaarte door de straten van Den Bosch richting het station van Rosmalen en weer terug. Op sommige stukken is de ruimte om een bocht te nemen erg krap, maar de Boxtelse chauffeuse kent het voertuig op haar duimpje en weet precies hoe ver ze kan voor ze moet insturen. ,,Dat is ook wel eens anders hoor. Zeker als bouwvakkers hun busjes of spullen op de stoep parkeren. Ik heb niet gauw schrik, maar dan is het echt wel passen en meten om erdoor te komen."
En dan komt het centraal station van Den Bosch weer in zicht. De verslaggever stapt uit en wordt natuurlijk vrolijk uitgezwaaid door Maya: ,,Het was gezellig, houdoe war!"
