Mijn ontmoeting met reus Jas de Keistamper
GASTBIJDRAGE BOUDEWIJN MIJJER
Het is al weer enige tijd geleden, de datum weet ik niet meer precies, maar wel herinner ik me dat het een warme, zomerse dag was met een strakblauwe lucht, weinig wind en aangename warmte tot diep in de nacht. Een nacht met een prachtige volle maan.
Ik besloot wat nachtfoto’s maken met de Dommel en volle maan als onderwerp. De brug in de Molendijk leek mij een geschikt uitgangspunt.
Na de auto geparkeerd te hebben bij het jeu-de-boulesbaantje tegenover het Molenhuis, pakte ik mijn camera en liep naar de brug. De omgeving was fotogenieker dan ik had gedacht. De volle maan spiegelde in een rimpelloze Dommel waarboven ijle nevelsluiers hingen. Aan de andere kant van de brug rees de oude spoorbrug van het Duitse Lijntje omhoog uit een nevelwolk, als een kunstwerk uit lang vervlogen tijden.
Het was stil, een heerlijke rustige stilte, soms onderbroken door wat geritsel in de struiken langs de weg of een kreet van een nachtvogel in de verte. Ik schoot een aantal foto’s in de hoop iets van de sfeer en de rust te kunnen vastleggen, bleef nog even genieten en wandelde naar de auto.
Daar aangekomen zag ik op het leugenbankje een gigantisch figuur zitten waarvan vooral het enorme hoofd met het kleine petje, mij opviel. Belicht door de maan zag de figuur er spookachtig uit. Omzichtig naderde ik mijn auto, liep er omheen en zag toen dat, gezien de grote handen die in zijn schoot lagen en de enorme klompen aan zijn voeten, het een reus moest zijn. Toch had de figuur iets bekends.
,,Goedenavond", zei ik om het gesprek te openen. Het hoofd draaide naar mij toe en knikte en Ineens wist ik het. Dit was Jas de Keistamper. ,,Ik had u hier helmaal niet verwacht. Dacht dat u geroepen moest worden door de burgemeester en dan van achter een wolk te voorschijn kwam." ,,Klopt", antwoordde Jas. ,,Maar soms heb ik zin om wat rond te lopen in het voor mij zo vertrouwde Boxtel en de plaatselijke ontwikkelingen een beetje te volgen." ,,En, tevreden?", vroeg ik nieuwsgierig.
Het bleef even stil. Jas keek me aan en het viel me op dat hij een ontzettend markante kop had, knoestig en weerbarstig. ,,Het valt me steeds weer op dat Boxtel nog steeds graag een grote broek aantrekt en dan moeite heeft om hem op te houden. Zeker financieel en in het maken van keuzes. Nu zijn er vier visies waar een keuze uit gemaakt mag worden. Ik zou zeggen kies voor: onopvallend en middelmatig, dan zijn straks de zaakjes weer op orde en kun je echte plannen maken voor een verdere toekomst. Groot denken en klein doen is mijn motto. Maar bij Boxtel denk ik wel eens: ze draaien het motto om. Jammer." ,,Maar gemeenteraad en college doen toch hun uiterste best om iets moois van Boxtel te maken, als een gemeente waar het goed toeven is voor zowel als bewoners als gast", opperde ik.
,,Dat is waar", beaamde Jas. ,,Alleen zou er meer geluisterd moeten worden. Echt luisteren in persoonlijke contacten. Om te weten wat er echt leeft onder de mensen. Daar zijn heel veel goede ideeën en plannen. Haal de besten er tussen uit en maak dan een totaal plan dat realiseerbaar is in tijd en financiën. Als wij vroeger keien legden, zochten we ook de best passende bij elkaar, wisten we waar de weg naar toe moest en wanneer het geheel klaar moest zijn. Als dat allemaal duidelijk was gingen we aan de slag. Zo zijn we positief bekend geworden in Brabant."
Ik knikte, was het met Jas eens en hoopte ook dat Boxtel zich wat bewuster zou worden van haar mogelijkheden, maar ook van haar beperkingen. ,,Hoe is het met Hanne", vroeg ik om het gesprek een wending te geven. Even bleef het stil. Toen Jas me aankeek zag ik een traan op zijn wang en had ik al spijt van mijn vraag. ,,Het is uit! Ze heeft een ander. Een Vlaamse Reus." ,,Een Vlaamse Reus? Maar dat is toch een soort konijn", reageerde ik verbaasd.
Jas: ,,Ja, dat dacht ik ook, maar het is de kermisreus uit Lier, ene Wardje. Hij was vroeger koster bij de jezuïeten. De meisjes waren nogal gek op hem en dat was wederkerig." ,,Koster bij de jezuïeten! Maar het was wel een eerbaar beroep", zei ik, om het geheel wat op te monteren.
Er viel een stilte. Ik moest de informatie even verwerken en zocht naar wat woorden van troost. ,,Zou het nog goed komen", begon ik. ,,Ik weet het niet. We zien wel. Er is altijd hoop." In zijn stem hoorde ik de weerklank van het reuzenverdriet.
Plotseling voelde ik een windvlaag en even ruisten de bomen om ons heen. Een moment verdween de maan achter een grote wolk. Toen ik naast me keek was Jas vertrokken en zat ik alleen op het leugenbankje. Op weg naar huis besloot ik, uit nieuwsgierigheid, nog even door Liempde te rijden en zag op het Raadhuisplein bevestiging van mijn vermoeden. Hanne was weg, alleen de moor stond er nog. Zou Hanne naar Lierke zijn voor een plezierke?
Door de Nieuwstraat rijdend naar Boxtel hoorde ik de kerk van Liempde twaalf uur slaan.