WIELRENNER KOEN DE KORT BLIJ MET ‘DROOMBAAN’ BIJ TREK
'Liever nooit meer terug naar die ene dag…'
Koen de Kort heeft voor zichzelf een cadeautje gekocht. Een platenspeler waarop hij thuis in Andorra oude vinylplaten van vroeger én nieuwe aankopen gaat draaien. De Liempdse wielrenner woont al enkele jaren in het dwergstaatje en blijft er resideren, ook nu hij bij een ernstig ongeval drie vingers en een deel van zijn rechterhand heeft verloren en zijn wielercarrière abrupt is geëindigd.
‘Ik had graag afscheid genomen in Parijs-Roubaix. Het is anders gelopen; ik heb er vrede mee’
Het gaat goed met Koen (Gouda, 1982). Ruim twee maanden na het in zijn ogen ‘pechvolle’ ongeval met een buggy in de bergen, gaat het herstel voorspoedig. ,,Ik heb nu vier operaties en kleine ingrepen achter de rug en ga regelmatig op controle in het AMC. Deze week is de laatste controle en meteen na de Vuelta rijd ik met Nienke naar Andorra.” Een glimlach volgt. ,,Nou ja, zij rijdt natuurlijk. Ik mag nog even niet achter het stuur kruipen.”
Koen woont tijdelijk bij zijn vriendin in het buitengebied van Boxtel. ,,Aan de Liempdse kant van A2”, grinnikt de wielrenner die als tiener in 1996 de Tour de France door zijn dorp zag koersen en mede daardoor voor deze sport koos. ,,Nienke werkt veel thuis en ik heb aan dezelfde tafel mijn kantoor ingericht”, vertelt Koen als hij koffie zet. Verderop staat zijn wielrenfiets op de rollerbank. ,,Fietsen gaat steeds beter. Ik kan op mijn hand leunen en uit het zadel komen.”
ONDERSTEBOVEN
Terug naar 24 juni. Terwijl café De Durpsherberg langzaam volloopt met deelnemers aan het Tourspel Liempde, sijpelen berichten door dat de ambassadeur van dit wielerfestijn in de Pyreneeën een ongeval heeft gehad. Nog diezelfde avond wordt duidelijk dat hij is overgebracht naar een traumaziekenhuis in het Spaanse Sabadell en drie vingers moet missen. ,,Die ochtend had ik nog getraind”, blikt Koen terug. ,,’s Middags ging ik met een paar vrienden met een off-road buggy naar een bergrestaurant. Of dat gevaarlijk is? In mijn ogen niet. Bergbeklimmen en downhillen is risicovoller.”
Wat Koen zich herinnert is dat de ondergrond van de onverharde weg plots veranderde en hij de macht over het stuur verloor. ,,Ineens lag ik ondersteboven. Mijn eerste reactie was dat ik de vierpuntgordel moest losmaken om uit de buggy te klimmen. Toen pas ontdekte ik dat mijn hand onder een beugel klem zat.” Eenmaal bevrijd zag hij tot zijn grote schrik de schade aan vingers en handpalm. ,,Paniek natuurlijk. Ik heb meteen Nienke gebeld, die was toevallig onderweg naar Andorra. Ik ben daarna op een steen gaan zitten. Met een buggy ben ik naar het dal gebracht. Daar heeft een traumahelikopter me opgepikt.”
In het ziekenhuis werd duidelijk dat Koens middelvinger, ringvinger en pink én een deel van zijn rechterhand niet te redden waren. ,,Ik ben blij dat de chirurgen mijn wijsvinger hebben kunnen reconstrueren. Nu kan ik vrijwel alles met mijn duim en wijsvinger. Eten, koffie zetten, fietsen, autorijden en gelukkig ook schrijven. Zonder wijsvinger had ik me veel meer moeten aanpassen.” Het revalideren gaat goed. ,,De wonden genezen snel.”
CONFRONTEREND
Het is even stil aan de keukentafel. ,,Ik heb niet zoveel zin om telkens terug te gaan naar die dag in juni”, verzucht Koen. ,,Ik weet dat ik de eerste dagen en weken na het ongeval overstelpt ben met lieve berichtjes en steunbetuigingen. Van (oud)ploeggenoten, maar ook van andere renners met wie ik in het peloton heb gefietst. Superfijn, maar ik kan ze niet echt lezen, laat staan beantwoorden. Ze komen te hard binnen. Te confronterend. Al ben ik heel blij met elke boodschap hoor! Vorige week logeerde John Degenkolb (oud-ploeggenoot en wielervriend - red.) bij ons. Ook dat was fijn.”
Nu duidelijk is dat Koen nieuwe wegen binnen de wielersport gaat bewandelen, verschijnt hij weer in de media. ,,De eerste weken na het ongeval heb ik met het team afgesproken dat ik buiten beeld wilde blijven. Nu bekend is dat ik team support manager bij Trek-Segafredo ben, word ik weer benaderd voor interviews en dat vind ik leuk. Ik kreeg al bezoek van Trouw en NRC Handelsblad, gisteren was De Telegraaf hier. Vanavond werk ik mee aan de podcast van Mart Smeets.”
RUST EN ZEKERHEID
Als team support manager gaat Koen zich met de Luxemburgse mecanicien Glen Leven bezighouden met alle materialen van de professionele mannen- en vrouwenploeg van Trek-Segafredo. ,,We zijn de schakel tussen ploeg en fabriek”, legt Koen uit. ,,We testen materiaal, verzamelen feedback van renners en koppelen terug aan de fabrikant in de Verenigde Staten. Het gaat niet alleen om fietsen en fietsonderdelen, maar ook kleding, helmen en brillen van andere sponsors.”
Koen noemt het zijn droombaan. ,,Vorig jaar had ik al wat lijntjes uitgegooid binnen Trek. Sinds januari was een sollicitatieprocedure gaande, in april en mei heb ik online gesprekken gevoerd. Een paar dagen na het ongeval kreeg ik te horen dat ik aan de slag kon. Dat gaf natuurlijk rust en zekerheid, ook omdat mijn wielercarrière zo plotseling is gestopt. Of ik anders was blijven fietsen? Misschien. Ik ben fit en had vast een wielerploeg gevonden om nog een jaartje door te gaan. Maar dit voelt beter. Sterker nog, als Trek-Segafredo me deze baan eerder had aangeboden, was ik meteen gestopt.”
Door zijn nieuwe aanstelling blijft Koen betrokken bij de wielersport. De functie sluit aan bij zijn achtergrond - de Liempdenaar studeerde bewegingswetenschappen en sportmanagement - en is geen negen-tot-vijf-baan. ,,Dat kan ook niet omdat ik veel contact heb met Trek. Het mailverkeer met mijn Amerikaanse collega’s komt pas rond vier uur ’s middags op gang. Maar veel belangrijker: ik geniet! Bijvoorbeeld als ik met tijdrijdster Ellen van Dijk de aerodynamica van een nieuwe fiets mag testen. Ik blijf ook veel reizen, daar heb ik zin in!”
HET MAXIMALE
Koen kijkt terug op een rijke wielercarrière. Hij nam deel aan achttien grote rondes, waarvan hij er zeventien uitreed: Tour de France (8), Giro d’Italia (3) en Vuelta (6). ,,Als ik eraan terugdenk, baal ik dat ik in die ene Vuelta doodziek moest afstappen.” Hij kan bogen op een handjevol overwinningen, waaronder de Grand Prix Eddie Merkx, een koppeltijdrit die hij won met Thomas Dekker. ,,Ik heb veel EK’s en WK’s gereden. De winst van de Ronde van Vlaams-Brabant en een etappezege in de Tour de l’Avenir blijven me ook bij. Het is lastig één hoogtepunt te noemen.”
,,Ik heb het maximale uit mijn carrière gehaald”, gaat Koen verder. ,,Ik ben me blijven ontwikkelen en ben vaak nieuwe richtingen opgegaan. Als lead-out in de spinttrein van Marcel Kittel, als helper van klassementsrenners Richie Porte en Alberto Contador en als wegkapitein bij Trek-Segafredo. En jawel, ik heb mijn maat John (Degenkolb - red.) naar de meet van Milaan-San Remo én Parijs-Roubaix gebracht. Twee grote prijzen in één seizoen!”
PEARL JAM
Parijs-Roubaix… De legendarische Franse kasseienkoers die Koen in 2004 als belofterenner won, staat zondag 3 oktober op de wielerkalender. ,,Ik had er graag afscheid genomen”, zegt de Liempdenaar. ,,Dan was de cirkel rond. Maar het is anders gelopen en ik heb er vrede mee. Ik ben dolblij met mijn nieuwe baan en zal vast in Roubaix zijn.” Voordat het zover is, lonkt Andorra. Koen kan niet wachten zich daar binnenkort weer te omringen met zijn wielervrienden, de medewerkers van zijn populaire wielercafé Grupetta en natuurlijk hele hoge bergen. Wat hij thuis als eerste gaat doen? ,,Een elpee draaien. Welke? Ten van Pearl Jam. Jeugdsentiment!”.
