Le retour á café L’Avenir
MARC CLEUTJENS
Ik ging naar Vlaanderen om de koers te zien. Met Michelinkaart 372 op schoot op weg naar de Ronde van Vlaanderen. Het was 2002, het jaar waarin Aarsele ‘dorp van de ronde’ was en iedereen uitliep om dorpsgenoot Roger Decock - winnaar van Vlaanderens Mooiste in 1952 - te huldigen. Met z’n allen zagen we een cabriolet met de kwieke Flandrien op de achterbank langsrijden.
Kaart 372 laat alle weggetjes zien. Handig om door te steken naar de Oude Kwaremont en ook op tijd in Geraardsbergen te zijn. Tussendoor aanleggen in Wannegem, dat bestaat uit een handjevol huizen, de Sint-Machutuskerk en gasthof De Zwaan waar men het blonde bier Duvel schenkt. Post vatten aan de Huisepontweg, een kasseienstrook bij de Schietsjampettermolen waar de Vlaamse leeuw wappert.
MIJN STRAAT!
Ik ben lang geleden besmet geraakt met het wielervirus. Nee, niet in Vlaanderen, maar in Boxtel. Sterker nog, in Selissenwal waar in mijn kinderjaren een wielerronde werd gereden met start en finish in de Van Randerodestraat. Mijn straat! Het peloton bestond uit nieuwelingen en beloften die rondjes fietsten door de Van Randerodestraat, Van Cronenborgstraat, Sint-Willibrordstraat, Sint-Severusstraat.
Daarna altijd het wielrennen gevolgd. Natuurlijk het tourpeloton door Boxtel zien rijden, alweer 25 jaar geleden. Alex Zülle droeg het geel. Ik stond in de volgepakte Rechterstraat, waar nu peperdure kinderkoppen liggen, een knipoog naar de koers… Bijna elke zomervakantie een etappe meepakken. Prologen in Luik en Luxemburg. Doorkomst in Antwerpen. De iconische beklimming van Mont Ventoux waar Pantani van Armstrong ‘mocht’ winnen.
STOERE VERHALEN
Later ben ik zelf op de wielrenfiets gestapt. Ik kocht een Focus met een toeristenverzetje en sloot me aan bij een fietsclub waarmee ik op stap ga. Ja, dat zijn wij, die wielrenners van de zondagochtend… Als het even kan gaan we eenmaal per jaar op verplaatsing en bedwingen we cols. Alpe d’Huez, Croix de Fer, Glandon en Ballon d’Alsace staan op mijn palmares. ’s Avonds vertellen we stoere verhalen.
Nu rijd ik op een Specialized die de top van Mont Ventoux al heeft gezien. In 2018 fietste ik met zoon Tom naar boven (foto). Onderweg genoten we van bloeiende lavendel en Provençaalse dennen. Een colaatje in Chalet Reynard, dan zes kilometer stoempen naar dat ene bord: ‘Sommet du Ventoux 1909 mètres’. Samen op de foto en dan afdalen naar Malaucène. Café L’Avenir lonkt.
Over een paar weken hebben we weer een afspraak op de Kale Berg. Het tourpeloton bedwingt Mont Ventoux dan tweemaal. Daags ervoor steken we zelf een bergverzet en trappen we naar boven.
Samen kunnen we dan de hele wereld aan. Net als die jongens en meiden die vroeger door mijn wijk koersten en op de meet in de Van Randerodestraat een beker wonnen.