SNEEUWDEKEN GEEFT GELUKSINJECTIE
Winterpret dit jaar extra hartverwarmend
Pål Jansen | Column
Het is hartverwarmend, die sneeuw. Na een pittig jaar waarin corona ook Nederland in een diepe winterdepressie bracht, zorgt die maagdelijk witte deken voor een fijne geluksinjectie.
Misschien is die sneeuw nu wel even extra hard nodig. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de vlokken flink wat gelukshormonen bij de mensen vrijmaken, zo opperde Saskia de Bel zondag in het dagblad Trouw. Het doet denken aan 'het speelse kind in je'. De Haagse psychologe zet dat af tegen corona, dat 'het angstige kind in ons wakker maakt'.
Dat is wel herkenbaar. Veel lokale ondernemers moeten de energie 'uit hun tenen' halen om toch nog een beetje omzet te genereren. Jongeren worden geestelijk hard getroffen en meer mensen hebben extra last van angstgevoelens, depressieve klachten en slaapproblemen: Covid-19 legt een sluier van neerslachtigheid over veel mensen heen.
Dat gevoel bekruipt mij soms ook. Vorige week is er een nieuwe stagiair begonnen bij Brabants Centrum: Fenne van den Biggelaar. Een nieuwe collega brengt altijd een nieuw geluid met zich mee, zo ook Fenne. Ze zei na vier dagen: 'Ik heb soms het gevoel dat jullie een beetje in de baalmodus zitten'.
Behalve dat reageerde de Boxtelse vooral enthousiast. De krant vindt zij uniek, ze was positief verrast over de initiatieven die wij als stichting jaarlijks steunen en de ontwikkeling van de app Ons BC vindt ze erg interessant.
Toch bleef die ene rake opmerking van de negentienjarige hangen: de baalmodus. Uiteraard zien mijn collega's en ik het liefst wekelijks een bomvolle krant van 36 pagina's. Maar... adverteerders maken noodgedwongen even pas op de plaats. En activiteiten staan op een laag pitje en dus valt er minder te schrijven. Dat wij dan alsnog zo'n veertien redactiepagina's fabriceren per week met bijna alleen maar eigen verhalen, vind ik dan toch weer bijzonder.
Het is voor iedereen allemaal wat minder dit jaar, zo ook qua nieuwsgaring. En ik weet, het is geklaag. Want zo is het altijd: vergeleken met anderen ben ik niet zo heel zwaar getroffen. Volgens de filosoof Julian Baggini klagen we als 'uitdrukking van onvermogen omdat de dingen niet zijn zoals ze zouden moeten zijn'. Maar klagen is volgens de Brit óók sociale vooruitgang: het is een startpunt om iets beter te maken.
Dus daarom zeg ik het maar toch: wat is het toch een klotejaar geweest. Laat die vooruitgang nu maar komen.
De witte deken die ook over Boxtel en omgeving is gelegd, is dan ook een welkome positieve impuls. Alsof het boek een pagina omslaat naar een onbeschreven blad dat kan worden ingevuld.
Tot vorige week vielen de dichtgetimmerde gevels nog het meest op in het centrum, ingegeven door de dreiging van avondklokrellen. De angst van vliegende bakstenen door winkelruiten maakt nu plaats voor vrolijk gegooi met sneeuwballen. Een troosteloze zandhoop in het Liempdse buitengebied is een ware attractie geworden. En de sneeuwvloed spoelde zelfs de sociale media even schoon van allerlei gemopper.
Oké, de winterse week zorgt ook voor verschillende ongemakken. Dat begon zondagochtend al met het openbaar vervoer dat stil werd gelegd. Als beroepsklager moet ik er toch even melding van maken. Met uitzondering van die en ook andere ongemakken is de sneeuwval een fijne en misschien wel broodnodige geluksinjectie. Wie had gedacht dat de kou van dit jaar extra hartverwarmend aan kon voelen...
