DONALD D'N DERDE HAALT HERINNERINGEN OP AAN ZIJN JAREN ALS WAGGELENDE PRETPOTENTAAT
Een leven als Eendengatse prins. Het blijft je voor altijd bij
HENK VAN WEERT
Als je gevraagd wordt om Prins Carnaval te worden, weet je doorgaans niet wat er op je af komt. Terwijl ik toch al vanaf jongs af aan het leutfeest met volle teugen vierde en er in 1999 al een bijna twintigjarige 'carrière' als hofmuzikant op had zitten, gold dat ook voor mij.
Mijn medemuzikanten van de toenmalige hofkapel stonden maar wát raar te kijken toen ik rond d'n elfde van d'n elfde in de zaal van de Rooie Sloot het podium opstapte. De drie kandidaten die zich presenteerden om de plaats in te nemen van Jan d'n Twidde (Jan de Kok) waren overduidelijk ongeschikt. 'Dan zal ík het wel doen', stapte ik quasi-verontwaardigd op Frits van Zadelhoff af, destijds president van Stichting Openbaar Carnaval (SOC).
Zelfs mijn ouders en broer en schoonzus - allen in de zaal - wisten van niets; alleen echtgenote Margriet was op de hoogte. En natuurlijk een select groepje SOC-ingewijden zoals Mark Kluijtmans, twee jaar lang mijn adjudant. En zo kon ik starten om elf keer elf zelfgemaakte vetleren medallies uit te delen. Het zouden collectors items worden, zo bleek.
UITREISVISUM?
Het was een begin van twee fantastische jaren. Ik dacht alles al wel een keertje te hebben meegemaakt tijdens het vierdaagse leutfestijn, maar niets bleek minder waar. Voor, maar zeker ook achter de schermen, beleef je als koldervorst heerlijke momenten. Zoals van die vrouwelijke bewonderaar die elke avond bij binnenkomst in hofpaleis Bellevue steevast even met me wilde 'huggen'.
En wat te denken van die zondagse aubade aan huis. De avond ervoor afgedwongen tijdens de audiëntie toen bleek dat een groepje vaste deelnemers aan de Grote Eendentrek - altijd in voor doldwaze capriolen - doodleuk kwam melden dat ze deze keer verstek lieten gaan. Nota bene om af te zakken naar Maastricht en daar in de leutstoet mee te lopen...
Verbaasd reageerde ik helemaal geen uitreisvisum te hebben ondertekend. Daar schrok het clubke van. Hoe ze daar alsnog voor in aanmerking konden komen, vroegen de broers. Nou, door een aubade te brengen dus én ondertussen ook even 's prinsen schoenen te poetsen zodat ik ordentelijk bij pastoor Harry van den Tillaart in de carnavalsmis kon verschijnen. En ja hoor, de hele buurt genoot mee van het getoeter, die vroege zondagochtend.
De burgemeester dreigde vooraf dreigde Donald III in het cachot te werpen in plaats van hem de sleutel van Eendengat te overhandigen. Gelukkig bleef het slechts bij woorden, want samen met jeugdprins Jimmy (Timmermans) en jeugdprinses Charlotte (Janssen) kreeg ik op zaterdagmiddag alsnog de zeggenschap over ons Boxtelse spotrijk.
VOETEN KUSSEN
De optocht op zondagmiddag was ijs- en ijskoud. Maar niet voor prins en adjudant. Hoog bovenop de prinsenwagen die steevast de Grote Eendentrek afsluit, vingen Mark en ik als enigen de zonnestralen. Rijendik stond het publiek in de Rechterstraat toen de hofkoetsier de blauwe waggelschuit in beweging zette. Zoiets gun je iedereen om een keer mee te maken.
Op maandag liet ik in een afgeladen taveerne 't Huiske de vrouwelijke leden van mijn gevolg, de zogeheten Navenantes, de schoenen van Jan van Homelen als burgemeester-buiten-dienst kussen. De dames vonden het een vernedering, maar gehoorzaamden gedwee hun almachtige pretpotentaat. Als ik ze vandaag de dag tegenkom, herinneren ze mij er altijd nog fijntjes aan.
IN DE SLOOT
En dan die dinsdag: op bezoek bij Buurtschap West in de kantine van camping Dennenoord. Onze chauffeur kon niet voorkomen dat de touringcar, waarmee ik met mijn raad van elf, dansmariekes en hofkapel door Eendengat koerste, van het besneeuwde weggetje gleed en in een ondiepe, droge sloot belandde.
Gelukkig waren de leden van deze carnavalsclub erg behulpzaam en werd de bus met een trekker weer op het wegdek gezet. Dat het bezoek daardoor veel en veel langer duurde dan gepland, vond niemand erg want het was er beregezellig. Zó gezellig, dat de hele barvoorraad op ging.
KIDNAPPING
Dat het allemaal nóg gekker kon, bleek een jaar later. Met 'inbrekers' die ontbijt op bed serveerden. En een kidnapping: adjudant Mark en ik werden na de optocht in opdracht van Teletubbies uit de Grote Eendentrek - teleurgesteld over de uitslag van de optocht - door gangsters op de Markt, ons goei aauw Waggelplats, afgevoerd en in een luchtballon op transport gezet. Onverbeterlijk én onvergetelijk...
