ESSCHE VERTELT VERHAAL VOOR WEEK TEGEN EENZAAMHEID
'Samen aan keukentafel, toch alleen'
Maria vertelt haar verhaal aan de keukentafel: de plek waar ze het liefst zit en regelmatig tijd doorbracht met haar echtgenoot Jo. Die is opgenomen in zorgexpertisehuis Liduina: elf jaar geleden werd hij gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson. De daaraan gerelateerde dementie waar hij een jaar steeds meer last van kreeg, zorgde ervoor dat thuis wonen niet meer ging.
LIDUINA
Wanneer de Essche over die periode vertelt waarin ze moest besluiten om hem op te laten nemen, stromen de tranen over haar wangen. In juni verhuisde Jo naar het verzorgingshuis: ,,Het ging gewoon niet meer. Hij was de hele nacht wakker, dwaalde en wilde niet meer terug naar bed. Hij ging eerst naar de dagbesteding bij Liduina, dat vond hij ontzettend fijn. Toen dat door het coronavirus niet kon, was hij er helemaal uit: hij bleef maar vragen wanneer hij er weer naar toe mocht. Omdat ik nauwelijks sliep, had ik ook niet de kracht om voor hem te zorgen."
Omdat Jo midden in de coronacrisis werd opgenomen, moest hij eerst twee weken in quarantaine: tijdens die veertien dagen mocht Maria hem niet bezoeken. ,,De zusters deden alles wat ze konden: elke avond zorgden ze ervoor dat we konden beeldbellen. Maar het is niet hetzelfde. Dat was echt een vreselijke tijd; ik heb me regelmatig afgevraagd hoe ik door moest."
Die periode was erg zwaar voor Maria, die gewoonlijk vasthoudt aan haar positieve instelling. Mantelzorgen, maar ook de leegte daarna, zorgde ervoor dat ze zich soms erg alleen voelde. Dat is ook de reden dat ze haar verhaal vertelt: in het kader van de Week van de Eenzaamheid wil ze anderen laten weten dat ze niet de enigen zijn.
,,Ik ben altijd de wervelwind in onze relatie", vertelt Maria. ,,Jo was altijd al de rustgevende en het luisterend oor. Met weinig woorden stelde hij me altijd gerust. Toen zijn dementie hem steeds meer parten begon te spelen, werd het almaar lastiger. Ik kreeg geen contact meer met hem omdat hij nieuwe informatie niet opneemt."
Ook in sociale kringen was het voor Maria soms moeilijk om zich staande te houden: ,,Ook goede vrienden vinden het soms heel lastig om mee om te gaan. Toen we nog samen naar verjaardagen konden, betrokken mensen Jo er al niet meer bij. Ze wisten dat hij niet mee kon komen met hun gesprekken. En ook nu: het is lastig voor mensen om zich in zijn situatie te verplaatsen. Dat maakt ook eenzaam: voor mij, maar ook voor hem."
EVEN BUURTEN
Zo maar even langs komen voor een praatje of haar uitnodigen om iets te ondernemen: wanneer bekenden Maria op die manier proberen te helpen, betekent dat ontzettend veel voor haar. ,,Dan heb ik het gevoel dat ik er ook nog ben. Niet dat ik het middelpunt van de aandacht wil zijn, absoluut niet, maar gewoon een beetje steun en echte aandacht is heel belangrijk voor me." Dat wil ze ook meegeven aan anderen: als je iemand ziet waarvan je denkt dat diegene zich wel eens eenzaam zou kunnen voelen, maak eens een praatje. ,,Het hoeft niet over veel te gaan, gewoon over het weer of zo. Maar dan weten ze in ieder geval dat ze niet alleen zijn."
Aan mensen die zich misschien alleen voelen, wil Maria meegeven dat ze anderen moet blijven opzoeken. ,,Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik vraag ook om steun. Zo nodig ik vriendinnen uit om met me mee te gaan op bezoek bij Jo of bel ik bekenden of ik 's avonds even langs kan komen. Gewoon, een kop koffie drinken en even buurten. Dat helpt al zo veel."
p Maria Olislagers (73) uit Esch aan haar keukentafel, waar ze eerst altijd met haar man Jo zat. (Foto: Jules Hameleers).