BOXTELSE VECHTSPORTER OVERWINT ACUTE LYMFATISCHE LEUKEMIE NA 58 ZWARE RONDES
Boksster Bianca: 'Handjes omhoog en incasseren maar...'
POL JANSEN
Nog steeds heeft de ziekte invloed op haar leven. Bij de Boxtelse Bianca van der Pasch werd tien jaar geleden acute lymfatische leukemie ontdekt: kanker in het bloed en beenmerg. In elf maanden moest zij zich door 58 chemokuren zien te vechten. De strijd bracht slechte, maar ook veel mooie ervaringen met zich mee. Een verhaal over familie, hechte vriendschappen, boksen, humor in tijden van crisis en vechtersmentaliteit.
Haar schouder doet pijn, waarschijnlijk door al dat trainen bij sportschool HiPa met Paul Ketelaars. Over enkele weken zouden zij en Paul deelnemen aan het bokstoernooi Open Zuid 2009, dat in april van start gaat. Door een oude blessure, denkt Bianca. De huisarts meent dat ze te lang door had gelopen met een infectie: twee weken rust houden dus, en daarna weer door. Er is altijd een smoesje om niet te trainen.
Maar de klachten houden aan. In de loop van die weken krijgt ze beide armen niet meer boven haar borst getild. Ze wordt moe en ziek... ,,Mam, pap: ik denk dat ik kanker heb", zegt ze thuis. Bianca laat bloed prikken en een dag later krijgt ze de bevestiging. Acute lymfatische leukemie, zegt de huisarts tegen Bianca en haar moeder Marian. Ze staakt de strijd om Open Zuid en wordt opgenomen in het Jeroen Bosch Ziekenhuis in 's-Hertogenbosch.
SCHIJFJES
Zes weken lang duurt haar eerste chemobehandeling. Vriendinnen komen wekelijks langs. Een van d'r beste maatjes, Malou Winters bezoekt Bianca dagelijks die eerste weken. Paul komt meestal op twee dagen langs, regelmatig met verschillende boksvrienden.
Soms moeten zij even wachten bij Bianca's kamer, bijvoorbeeld als ze longfoto's laat maken. In dat voorjaar zien Paul en boksmakker Elton dat de verpleegster een persoon op een ziekenhuisbed vervoert, bedekt onder een wit laken. Het bed wordt richting Bianca's kamer gerold... ,,Jezus, wat is dit", zegt Elton geschrokken. Het is Bianca. Ja, die zullen zich wel afvragen of daar nog leven in zit, denkt zij zelf, verstopt onder het beddengoed. Ze mag geen infecties oplopen op de hal en wordt daardoor goed afgeschermd. ,,Houd de volgende keer je hand bij je kruis en steek je vinger op", adviseert Elton. ,,Mensen zien toch niet of je een man of een vrouw bent onder dat witte doek, maar wel dat er nog leven in zit." Het drietal barst in lachen uit.
Met de dvd-speler die ze al eerder kreeg van Paul, vermaakt ze zich goed. Wekelijks neemt hij filmpjes mee met trainingsoefeningen en persoonlijke boodschappen van het boksteam. Serieuze en lieve berichten, maar ook de harde humor die er altijd is: 'hey Bianca, aansteller, kom trainen', klinkt het bijvoorbeeld. Ze verslindt de video's. Ondertussen hebben de chemokuren hun tol al geëist. ,,Eten blijft nog wel zitten, maar dat drinken komt er steeds uit", zegt Bianca tijdens Paul's bezoek. ,,Dat heb ik na een avondje stappen ook", lacht Paul, gevolgd door zijn bokspupil.
IJZIG STIL
De eerste zes weken met chemosessies gaan voorbij. Duidelijk wordt dan of de eerste kuur is aangeslagen. ,,O mijn God, ik ga dood", flitst daags voor de uitslag door Bianca's hoofd. Een nummer dat klinkt op de radiospeakers spreekt haar op dat moment moed in. ,,Nee, ik blijf leven", besluit ze. Bianca pakt meteen haar telefoon om moeder Marian gerust te stellen: ,,Mam, het komt goed!"
De volgende dag heerst er spanning in huize Van der Pasch. Zus Monique maakt zich klaar in de badkamer samen met moeder Marian om te horen of de eerste chemo had gewerkt. ,,Wat denk jij mam", vraagt Monique. ,,Ik denk dat het wel goed zit", antwoordt Marian. Voor de eerste keer in zes weken voelde Monique opluchting.
Toch is de volgende dag ijzig stil in Bianca's ziekenhuiskamer als zij, Marian, Monique, vader Peter en broer Richard wachten op de uitslag. Iemand komt met het idee om het Boeddha-beeldje in de kamer om geluk te vragen. Waarom niet: wellicht helpt het, dacht iedereen. Ook de doorgaans nuchtere Peter liet het gebeuren. Monique: ,,Wij hebben allemaal Boeddha op zijn blote hoofd gekust." Enkele momenten later begint moeder Marian te huilen: de oncoloog komt juichend aangelopen. De eerste ronde is voor Bianca.
ESTHER
In de zomerperiode die volgt, vragen haar boksvrienden om een dagje in Tilburg te gaan sparren. Ze is inmiddels kaal en nog zwak van de chemo. Maar een korte sessie meedoen, moet lukken. Tijdens de training in het parkje op de Reeshof - waar het boksteam vaker oefent - ziet ze in de verte haar ouders, broer Richard en Monique aan komen lopen. ,,Wat is dit nou weer? Is het nu plots allemaal zo bijzonder wat ik doe", dacht ze.
Wat Bianca niet wist, is dat Elton van tevoren wereldkampioen Esther Schouten had benaderd, de heldin van Bianca. De boksster had de ziekte van Hodgkin overwonnen én pakte daarna nog een wereldtitel.
Bianca vraagt zich af wie die blonde is die aan komt lopen. Is dat...? Jawel, Esther Schouten. ,,Weet je wie ik ben?", vraagt de wereldkampioene. ,,Jazeker, maar dan weet jij vast ook wie ik ben." De tranen rollen over hun wangen. Na een sparsessie krijgt Bianca de bokshandschoenen waarmee Esther wereldkampioen werd. En zes kaarten voor haar wereldtitelduel in het Duitse Rostock.
Dat zou nog enkele maanden duren. In en na de zomer volgen diverse chemokuren. Bianca kan begin september nog net haar verjaardag in Boxtel vieren bij haar ouders. De weken erna is ze weer terug in het ziekenhuis voor nieuwe chemobehandelingen.
Spugen is inmiddels normaal. Dagelijks wijst vader Peter tijdens zijn bezoeken erop dat Bianca moet eten. ,,Zoek het uit met je eten", denkt ze op een gegeven moment: van het woordje alleen al wordt ze misselijk. Monique ziet dat haar zus het beu is en wil haar opvrolijken: Bianca krijgt een geel waarschuwingsbordje met tekst. ,,Niet voeren aub!", leest ze lachend voor. Het bordje wordt op de deur van haar ziekenhuiskamer gehangen.
Maar doodziek is ze in die periode. Bleekwit, haar lippen uitgedroogd en gebarsten. Op een dag belt Paul haar op. ,,Hoe gaat het?", vraagt hij. Bianca: ,,Ja, goed." Paul prikt er doorheen: ,,Je hoeft je voor mij niet groot te houden." Bianca breekt. ,,Ik wil naar huis", snottert ze. Een half uur later staat Paul met Elton aan haar bed.
KAARTJES
Ze sleept zich door die moeilijke periode heen. Er is óók iets om naar uit te kijken: de wedstrijd van Esther in oktober. Of Bianca dat wel aankan, een reis van zeven uur. ,,Ik wil gaan", besluit ze. Met vijf boksmaatjes zou ze de reis afleggen, onder hen Paul. Maar omdat zijn sportschool 's ochtends open is, hebben ze weinig tijd om in Duitsland te komen. ,,Gekkenwerk", weten hij en Bianca. Maar het is dan maar zo. Haar krukken gaan de achterbak in en hup, gaan met die banaan. Het gaspedaal tikt die middag meerdere keren de autovloer aan.
Eenmaal aangekomen staan duizenden Duitsers in het stadion te juichen voor Esther's tegenstander Ina Menzer. ,,We laten ons hier toch wel even horen!", spreekt Paul de groep toe. En op de momenten dat het wat stil valt in het stadion, staan zes dappere Nederlanders als enige te scanderen in het hol van de leeuw: Estherrr! Het blijft ook de Duitse televisiezender ZDF niet onopgemerkt. Doodmoe is ze na de avond, maar het was het waard. Ook al heeft Esther op punten verloren. ,,Onterecht", vindt Bianca.
STAMCELLEN
Na de chemokuren in het najaar, volgt rond de jaarwisseling een belangrijk moment: Bianca krijgt een stamceltransplantatie in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. Uit de donorbank is een geschikte match gevonden. Iemand uit Duitsland, ziet Bianca per ongeluk op het infuuszakje.
Haar weerstand moet tot de grond toe worden afgebroken. Verdeeld over twee dagen wordt Bianca een uur bestraald, een serum uit konijneneiwitten maakt het karwei af. In het begin gaat het nog goed, maar de volgende dag - als haar ouders op bezoek komen - is Bianca razendsnel afgetakeld. ,,Hoe gaat het", vraagt vader Peter aan Bianca. ,,Kutkonijn!", komt er nog net uit haar mond.
De artsen grijpen in, Bianca moet naar de intensive care (ic) en krijgt een beademingskap. Oppervlakkig hapt ze naar lucht. De artsen willen haar in coma brengen, Bianca weigert. De stamcellen doen in in ieder geval hun werk nog niet. Drie dagen volgen op de ic. Maar ze komt deze door en de Duitse stamcellen doen hun werk. Opeens gaat het in een vogelvlucht. ,,Echt Duits hé, op het laatste moment de zege binnenhalen", zal Paul jaren later met Bianca nog grappen.
AFTER CHEMO-PARTY
108 familieleden en vrienden hebben Bianca bijgestaan in de periode dat ze ziek was. Die waren ook uitgenodigd voor haar after chemo-party in oktober 2010 in herberg De Schutskuil op de grens van Boxtel en Oirschot. Waar zou ze zijn geweest zonder al die mensen? Haar vader en moeder die elke dag aan haar bed in het ziekenhuis stonden? Richard en Monique? Haar vriendinnen, honderden kaartjes, bezoekjes, alle humor, haar boksvrienden? Hoe gek het ook klinkt, ze had een onvergetelijke tijd.
Dat jaar heeft vandaag de dag nog steeds invloed op Bianca's leven. Haar lichaam liep onherstelbare schade op. In een strijd als deze gebeurt dat, weet ze. De Boxtelse vergelijkt die periode wel eens met een trainingswedstrijd die ze ooit tegen Paul speelde. ,,We gingen negen ronden sparren. Na vijf rondes was ik helemaal stuk. Maar ik moest door tot het einde: opgeven is geen optie. Op zulke momenten is het gewoon met je handjes hoog en incasseren maar."
