Marjan en Rien verloren op 25 juni hun dochter Susanne door zelfdoding.
Marjan en Rien verloren op 25 juni hun dochter Susanne door zelfdoding. Foto: Albert Stolwijk

EEN ODE AAN ALLE HULPVERLENERS

'De kleine gebaren hebben zo veel voor ons betekend'

Marjan en Rien Poirters verloren 25 juni hun dochter Susanne door zelfdoding. Agenten Jack van Rijs en Sjors de Leijer kwamen hun het vreselijke nieuws vertellen. De manier waarop ze er in die tijd voor het gezin zijn geweest, betekent nog steeds veel voor het echtpaar. Marjan: ,,Ik heb niks dan respect voor het werk dat ze doen."

'Zo'n grote vent staat dan ineens in je woonkamer met tranen in z'n ogen: dat doet iets met je'

Marjan deed de deur open in haar badjas. Ze wilde net onder de douche stappen. Maar toen ging de bel en zag ze twee politieagenten, Jack van Rijs en Sjors de Leijer, staan.

,,Ze kijken er meteen doorheen hoe je er dan uitziet en behandelen je met zóveel respect", vertelt de moeder. Toen hoorde ze het nieuws: Susanne was van de flat Hoogheem gesprongen. Marjan: ,,En dan voel je je zo klein. Wij zijn best krachtige mensen, maar dan voel je je niet meer als jezelf."

Rien is vrijwilliger bij wijkhuis Simeonshof en was daar net een vakantieweek voor de ouderen aan het voorbereiden. Hij werd gewaarschuwd door de telefoniste: 'Rien, je moet nu naar huis, er is iets heel ergs gebeurd.' Rien: ,,Ik dacht, mijn vrouw is van de trap gevallen. Anders had ik haar zelf wel gesproken. Ik kwam de woonkamer binnenlopen en zag agenten staan. Toen wist ik het meteen."

Susanne kampte al haar hele leven met psychische problemen. De schok was enorm, maar ergens zagen Rien en Marjan het altijd al aankomen. Rien: ,,Wanneer er een ambulance door de straat reed, ging ik later altijd even bij haar huis kijken of de lichten aan waren. Je leeft in constante bezorgdheid."

STEUN

Het echtpaar en hun oudste dochter Saskia hebben een grote steun ervaren van alle mensen die er voor hen én hun dochter waren. Marjan: ,,Toen Sjors en Jack hier waren, hebben ze me meteen geholpen en mijn beste vriendin gebeld. Daarnaast is het veel waard dat er iemand is die dan gewoon zegt: 'Doe maar rustig, alles komt goed'."

Politieagent Jack van Rijs: ,,Ik voelde een enorme connectie met het gezin Poirters. Ik heb zelf ook een dochter en ben zelfs al opa, waardoor ik me kon inleven in de situatie. Het komt binnen. Doordat ik daar stond en sprak vanuit mijn hart, voelde ik meteen een vertrouwensband en ik merkte dat dat wederzijds was."

Marjan: ,,We mochten altijd bellen als er iets was, wat we later ook gedaan hebben. Er ging een WhatsApp-filmpje van Susanne rond. Dat vond ik verschrikkelijk! Daar konden ze helaas niks aan doen. Wel is Jack vier weken later nog langs geweest. Gewoon, om te vragen hoe het ging. Dat is echt bijzonder."

Jack: ,,Als wijkagent voel ik het als mijn verantwoordelijkheid om er ook ná een traumatische gebeurtenis nog voor mensen te zijn. Het hoort niet bij mijn taken, maar ik vind het wel heel belangrijk. De waan van de dag hier op het bureau is toch vaak op meldingen reageren, van hot naar her rijden en pleisters plakken, maar de politie doet veel meer. Ik ben een echt mensenmens en ik vind dat contact dus ook heel belangrijk."

38 JAAR

Toen Rien en Marjan naar het huis van Susanne wilde, zei Jack dat hij liever zelf eerst ging, omdat 'hij niet wist wat hij aan zou treffen'. Rien: ,,Toen hij aankwam was alles leeg, geschilderd en gepoetst. Ze had het helemaal voorbereid en briefjes achtergelaten voor toekomstige bewoners. Dat raakte hem ook ontzettend."

Op de agent maakte de zelfdoding van Susanne veel indruk. ,,Ik ben al 38 jaar bij de politie waarvan twintig jaar wijkagent, maar zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Soms vinden we een brief, maar bij haar was het tot in detail geregisseerd. Het was zeer overwogen en echt haar eigen keuze. Hoewel ik het wel een plaatsje kan geven en het niet mee naar huis neem, vergeet je dit soort dingen nooit."

Niet alleen de agenten, ook de mensen die erbij waren toen het gebeurde, zijn Marjan en Rien eeuwig dankbaar. Een schoonmaker was bezig in een gebouw aan de overkant en hoorde de klap. Hij is naar buiten gerend en heeft naar boven geroepen dat hij een deken nodig had. Twee mensen gooiden deze uit hun raam naar beneden en zo kon hij die meteen over Susanne heen leggen.

RESPECT

Marjan en Rien namen contact op met de krant, omdat ze hun dank en respect willen uitspreken naar alle hulpverleners: er mag ook wel eens een positief verhaal over hen in de krant komen, vinden ze. Want politieagenten zoals Jack en Sjors zijn ook maar mensen. Marjan: ,,Ik weet het, ze zijn ervoor getraind, maar ik weet dat dat leed ze ook iets doet. Jack van Rijs is zo'n grote vent en wanneer die dan ineens in je woonkamer staat met tranen in z'n ogen, dat doet iets met je."

Ook Jack vindt een verhaal zoals dit belangrijk én stelt de moeite van Marjan en Rien ontzettend op prijs. De maatschappij verhardt, vindt de ervaren agent. De media staan steeds vaker vol met heftige verhalen: politie die op zijn gezicht wordt geslagen of ambulancemedewerkers die belaagd worden. ,,Dan vind ik het mooi dat dit óók kan", zegt Van Rijs, duidend op de kerstwens van het gezin Poirters. ,,Ze hebben ons eerder ook al een kaartje gestuurd, dat heeft maanden lang op het bord in de teamruimte gehangen. Dat zegt zo veel. Het raakt ons en doet ons heel goed."

EELT

Het politievak is pittig: doordat de agenten veel ellende zien, kunnen ze er ook op een professionele manier naar kijken, legt Jack uit. ,,Je bouwt een soort buffer op, kweekt eelt op je ziel voor dit soort dingen. Maar wie zegt dat de heftige dingen hem helemaal niks doen, staat te liegen. Ik ben ook maar een mens, een grote mens dan wel, maar ik heb maar een klein hartje", zegt de breedgeschouderde politieman.

Marjan en Rien willen ook benadrukken dat het voor Jack en Sjors zwaar moet zijn geweest om naar het lichaam van Susanne te gaan kijken. Marjan: ,,Voor hen, maar ook voor andere politie-, brandweer- en ambulancemensen moet dat ontzettend traumatisch zijn, ook al is het hun vak. Aan Jack en Sjors, maar zeker ook in het algemeen aan alle hulpverleners: hulde."

Agent Jack van Rijs en zijn collega Sjors de Leijer ondersteunden het gezin Poirters.