LEERLINGEN VAN ANGELASCHOOL LOPEN STAGE BIJ BRABANTS CENTRUM

Journalisten in spe krijgen primeur

Ik ontmoet de scholieren voor de deur. Geïnteresseerd kijken ze naar het grote bakbeest van een typemachine en de oude camera's achter het raam. Ik voel meteen openheid en nieuwsgierigheid die ik kan waarderen; dat zijn goede eigenschappen voor toekomstige journalisten. Mijn collega's leggen uit waar ze zich mee bezig houden: Nanette regelt de lidmaatschappen en de bezorging en Gerrian plaatst de advertenties. Kitty, die de boekhouding doet, zorgt voor opengevallen monden wanneer ze vertelt dat ze bijna 41 jaar bij Brabants Centrum werkt. De kinderen lachen en slaken verbaasde kreten.

VRAGEN

'Wow, het is hier veel groter dan ik dacht!' 'Doen jullie wel eens iets met de tuin?' 'Is die meneer dan ook een journalist?' Ik word direct bevraagd. Hetzelfde geldt wanneer we samen de krant bekijken: de scholieren zijn observerend en scherp. Emma vindt de letters maar klein; dan heeft ze niet zo'n zin om verder te lezen. ,,Dan lees ik alleen de kop en het vetgedrukte stukje." Maar heb je dan genoeg informatie gekregen, vraag ik haar. ,,Op zich wel, maar als de intro heel leuk is, dan lees ik de rest ook." Ik glimlach en complimenteer haar: met haar opmerking raakt Emma een van de basispunten van het schrijven van een goed journalistiek stuk: een eerste alinea moet informeren, maar ook uitnodigen om verder te lezen.

Ook de zolder van het vooroorlogse pand van Brabants Centrum vinden de leerlingen spannend. Ze mogen door de leggers van alle jaargangen bladeren, hun eigen geboorteadvertentie zoeken en zelfs de eerste krant uit 1944 bekijken. Hoewel de pagina's zeer fragiel zijn en sommige bijna verpulveren, zijn ze onder de indruk.

NIEUWS JAGEN

Wanneer ik uitleg wat mijn baan zoal inhoudt, vertel ik dat ik soms een hele dag alleen maar achter mijn computer zit, maar dat ik ook regelmatig op pad moet: met mensen praten en plekken bezoeken. Wanneer ik erover begin gaan hun ogen glimmen. Als ik uitgepraat ben hoor ik van drie verschillende kanten: ,,Gaan wij dan ook op pad?!" Ik antwoord bevestigend, waarop Robin en Jim elkaar een high five geven en Iefke en Emma lachend naar elkaar kijken. Dus we gaan de straat op, nieuws zoeken.

Robin en Jim vinden nieuws bij de bibliotheek: daar worden allerlei dingen voor kinderen georganiseerd. Cadeauwinkel Anyfma bestaat vijftien jaar, waar Jim een stuk over schrijft. Wanneer ik over straat loop met Iefke en Emma besluiten we mensen op straat aan te spreken en te vragen of zij nog iets spannends hebben meegemaakt. Wanneer ik wethouder Herman van Wanrooij zie lopen, suggereer ik dat we hem wat vragen kunnen stellen. De meiden vinden het een goed idee, onwetend over wie de man is die ze gaan bevragen. De bestuurder glimlacht wanneer ik met de scholieren kom aanlopen en besluit hen een voorproefje te geven van het persgesprek dat drie uur later plaatsvindt: er zal die middag voor de allerlaatste keer een trein rijden over het Duits Lijntje. De leerlingen zijn ervan onder de indruk dat zij het nieuws als allereerste krijgen.

GROTE GLIMLACH

De scholieren praten, overleggen, tekenen en schrijven. Het resultaat is elders op deze pagina te zien: echte krantenartikelen, met foto's en al. Ze vertellen me wat ze allemaal geleerd hebben: wat het maken van een krant nou inhoudt, hoe je nieuws moeten zoeken en dat het belangrijkste bovenaan moet staan in een krantenartikel. Iefke denkt er over na om journalist te worden en Jim wil als hij iets groter is de krant wel bezorgen. Met een grote glimlach op hun gezicht en hun Brabants Centrum-T-shirt nog aan, gaan ze.

En zij zijn niet de enige die iets geleerd hebben. Hoewel Emma, Iefke, Jim en Robin nog jong zijn, begrijpen ze heel goed hoe een krant in elkaar zit. Het taalgebruik dat in kranten wordt gebruikt en het weglaten van werkwoorden in koppen voelen ze aan, zonder dat ik het ze geleerd heb. En na summiere uitleg bouwen ze ook hun artikel exact op zoals ik het gedaan zou hebben. Daarnaast was ik enorm geïnspireerd door hun nieuwsgierigheid en ondernemende geesten. Toen ik twee ietwat voorgekauwde artikelideeën voorstelde, maar ze ook de optie gaf zelf op nieuwsjacht te gaan, twijfelden ze geen moment. Hoewel de vrijheid hen ook zou kunnen verlammen, grepen ze de kans om aan het werk te gaan met beide handen aan. Ik verwacht over zo'n tien jaar bekende gezichten te zien als ik bij de redactie van Brabants Centrum binnenloop...