OUDSTE LID BRABANTS CENTRUM NEL SANDERS WORDT HONDERD
'Quizvragen? Ik weet alle antwoorden'
JULES HAMELEERS
Ze maakt elke dag kruiswoordpuzzels, kijkt graag opera op televisie en maakt elke avond een bord eten voor zichzelf. Nel Sanders- van den Aker, die al sinds de oprichting lid is van stichting Brabants Centrum, wordt zaterdag honderd. Desondanks woont ze nog steeds zelfstandig in haar huis in de wijk Selissenwal, al vijftig jaar. Deze plek, vol met christelijke beeldjes en familiefoto's, betekent veel voor de bijna-jarige: ,,Dan zit ik in mijn stoel en denk ik: ja, ik ben gelukkig."
Het eeuwfeest van mevrouw Sanders' leven gaat niet zonder aandacht voorbij: haar zoon heeft een high tea georganiseerd voor het hele gezin. En die familie, dat is nogal een gezelschap: acht kinderen, zestien kleinkinderen én achterkleinkinderen. Ook haar zoon en dochter, die zo'n veertig jaar geleden naar Australië emigreerden, zijn afgereisd naar deze kant van de wereld voor de feestelijke gelegenheid. ,,En ook mijn kleinzoon uit Australië is hier nu op vakantie met zijn vrouw. Of ja, vakantie...", verbetert mevrouw Sanders zichzelf. Ze vervolgt trots: ,,Ik heb ze al jaren niet gezien en ze zijn speciaal gekomen voor mijn verjaardag."
Ook de burgemeester laat het bijzondere feest niet aan zich voorbij gaan: Fons Naterop sluit even aan voor een kop koffie zaterdag. ,,Ik vind het wel heel spannend allemaal, er komt heel wat op je af", vertelt de Boxtelse. ,,Het doet me niet super veel, ik ben normaal hier, lekker thuis. Ik ben graag op mezelf."
STAMPPOT MAKEN
Hoewel ze nog zelfstandig woont, krijgt ze sinds kort wel wat hulp. Dat is begonnen toen ze afgelopen augustus viel. Ze nam de telefoon niet op, haar zoon werd ongerust en belde zijn zus, die in Liempde woont. Toen die in het huis aankwam, zat mevrouw Sanders op de grond. ,,Mijn dochter zei: mam, blijf zitten, misschien is er wel iets aan de hand." Maar er was niks ernstigs: ze werd in het ziekenhuis in 's-Hertogenbosch onderzocht, maar alles was goed, van hart tot bloeddruk. ,,Toen ik hoorde dat ik hulp moest, dacht ik: oh nee, nu is het afgelopen met mij, maar dat was niet zo. Ze helpen me echt fantastisch bij Vivent."
Mevrouw Sanders zou kleiner mogen gaan wonen, maar waarom zou ze dat willen? Ze vindt haar huis met haar eigen spulletjes veel fijner. Met een beetje hulp gaat het goed: koken doet ze bijvoorbeeld nog zelf, vooral stamppot met een lekker stuk vlees. En ze vermaakt zich wel: op televisie kijkt ze graag naar quizshows als Twee voor Twaalf, waaraan ze vanuit haar stoel meedoet. ,,Ik weet antwoord op de meeste vragen." Haar bed staat in de woonkamer, want ze mag niet meer naar boven. ,,Maar ik doe het toch, hoor." De vraag of ze een beetje eigenwijs is, knikt ze. Glunderend .
NAAR BOVEN KIJKEN
Mevrouw Sanders woont al lang alleen in het rijtjeshuis in Selissenwal: haar man Leo overleed in 1982 aan de gevolgen van kanker. ,,Je moet door voor de kinderen, je kunt gewoon niet anders", vertelt ze, terwijl ze haar tranen weg slikt. De vele keren dat ze zit na te denken in haar stoel (,,Dat doen toch alle oude mensen?"), mijmert ze over de mooie momenten die ze samen met Leo had: met de kinderen naar natuurgebied Kampina, samen fietsen en drie keer naar Australië. En ze denkt vooral aan alle dingen die hij voor haar gedaan heeft. ,,En nog steeds. Als ik hem nodig heb, kijk ik even naar boven en vraag ik: 'Pap, help me'. En dan doet hij dat."
Leo en Nel trouwden in 1942. ,,Hij kwam uit een gezin van dertien kinderen, dus hij zei tegen mij: 'Ik kan niks meebrengen, maar ik zal altijd goed voor je zijn'. En dat was hij ook." Toen Leo steeds zieker werd, vroeg hij aan Nel of ze hun robijnen bruiloft nog zouden vieren. ,,Ik zei toen wel ja, maar ik wist dat hij het misschien niet meer zou halen. Uiteindelijk is hij begraven op onze veertigste huwelijksdag."
Dat koppels steeds vaker uit elkaar gaan, vindt mevrouw Sanders maar niks. ,,Mijn man en ik deden alles samen en zo hoort het ook, vind ik. Maar tegenwoordig is dat wel anders. Het belangrijkste is dat je begrip en respect voor elkaar hebt, en dat laat tegenwoordig nog wel eens te wensen over. Bij ons was dat wel zo; ik denk nog elke dag aan mijn man."
FOTO BOVEN: Nel Sanders- van den Aker is wordt zaterdag honderd, maar woont nog altijd zelfstandig in de wijk Selissenwal. Ze was al lid van de Boxtelsche Courant, de voorganger van Brabants Centrum. (Foto: Peter de Koning).
