Wehazit uit Eritrea:
'Ik wil leven in vrijheid'
Slechts vijftien jaar was ze toen ze naar Nederland vluchtte. Nu telt ze achttien lentes en heeft ze haar leven, sinds een jaar samen met haar vader, weer op de rit. Wehazit Tesfalem Milash is een van de Eritrese meisjes die 'heel Boxtel' in 2015 op de been bracht vanwege het kleinschalige asielopvangbeleid dat zelfs de landelijke pers haalde.
'Oh my god, de Nederlandse taal is zó onlogisch'
Het huisje waar Wehazit samen met haar vader woont, ziet er gezellig uit. Er hangen prachtige kleurrijke gordijnen voor de ramen en aan de wanden prijken christelijke afbeeldingen. ,,Mijn geloof, orthodox-christelijk, is heel belangrijk voor me", vertelt ze. ,,God heeft mij geholpen bij mijn overtocht naar Nederland, onder meer door Sudan en de Sahara. Hij zorgt voor mij en gelooft in mij. En ik in Hem."
BARRE TOCHT
Wehazit heeft een barre tocht gemaakt die ongeveer zes weken duurde. ,,Ik begon de reis, die illegaal was, samen met mijn neef. Maar tijdens een autorit zaten we in verschillende voertuigen", licht ze toe. ,,De wagen waarin ik zat, reed in een greppel en ik raakte hem toen kwijt. Ik heb hem nooit meer gezien. Wél weet ik dat hij in Denemarken woont." En hoewel de toen pas vijftienjarige de reis vervolgde met alleen vreemden, was de tocht niet traumatisch. ,,Ik was best bang, maar ik was met allemaal kinderen. We zorgden voor elkaar."
Waar andere meiden te maken kregen met fysiek geweld, lukte het Wehazit relatief ongeschonden in Nederland aan te komen. ,,Om God hiervoor te danken, ga ik elke zondag naar de kerk in Eindhoven. Ik krijg Bijbelles, bid en zing in het koor."
In 2015 deed voormalig burgemeester Mark Buijs van Boxtel samen met zijn collega Jan Hamming van Heusden een oproep aan Den Haag. Hun devies luidde: 'Maak het voor gemeenten mogelijk vluchtelingen in kleine groepen op te vangen. Dat is beter voor de integratie van asielzoekers en het draagt enorm bij aan draagvlak in lokale gemeenschappen.'
Buijs' oproep vond gehoor en zo werden 'de Eritrese meisjes' een begrip in Boxtel. De gemeenteraad schaarde zich unaniem achter de keuze om de meiden een veilige thuishaven te bieden. Tientallen mensen wierpen zich op als vrijwilliger om de jonge meiden te helpen met bijvoorbeeld fiets- en taalles.
WENNEN
Na korte verblijven in De Kleine Aarde en het voormalig klooster van de zusters oblaten aan de Prins Hendrikstraat woonde Wehazit samen met een groep minderjarige Eritrese meisjes in de Adrianastraat in de wijk Selissenwal. ,,ContourdeTwern (de plaatselijke welzijnsorganisatie - red.) heeft mij uiteindelijk via de gemeente geholpen aan een woning toen ik achttien jaar werd. Ik woon hier nu bijna een jaar met mijn vader. Hem had ik al elf jaar niet gezien. Hij is jaren geleden om veiligheidsredenen vanuit Eritrea naar Israël gegaan en vorig jaar wederom gevlucht, nu naar Nederland."
Ze vervolgt: ,,We moesten na zo'n lange tijd zonder elkaar wel weer wennen, maar nu gaat het goed. Maar mijn moeder, broertje en zusje zijn nog in Eritrea. Ik zou heel graag willen dat ze naar Nederland komen en zij willen dat ook, maar ik weet niet of dit kan. Ik weet ook niet hoe."
De eerste twee jaar was het contact dat Wehazit met haar moeder had summier, maar inmiddels spreken ze elkaar bijna wekelijks. ,,We praten over alledaagse dingen, het is fijn om haar te spreken."
GELOOF
Hoewel Wehazit zich verbazingwekkend snel heeft aangepast, moest ze erg wennen aan de Nederlandse cultuur. ,,Oh my God, de Nederlandse taal is zó onlogisch en veel dingen zijn hier heel anders dan in Eritrea. Ik vertelde over de plaats van het geloof in mijn leven. In Eritrea is dit voor iedereen, moslim of christen, heel belangrijk. In Nederland hebben de meeste mensen geen geloof. Dat vond ik heel raar. Maar inmiddels weet ik dat iedereen hier gelijkwaardig is. Dat vind ik eigenlijk juist heel mooi."
Wehazit omschrijft Nederland als 'vrij'. ,,Eritrea is een dictatuur. Daarom ben ik gevlucht. Ik wil leven in vrijheid. Ik wil hier een toekomst opbouwen en worden wie ik wil zijn."
Als ze haar fantasie de vrije loop laat, zou Wehazit graag een dichtbundel schrijven. ,,Ik weet helemaal niet of ik het zou kunnen hoor, maar het is stiekem een wens van mij. Ik heb al een aantal gedichten en korte verhalen over mijn geloof geschreven."
Maar de Nederlandse taal en cultuur leren kennen, heeft de absolute prioriteit bij de jonge vrouw. Daar werkt de Eritrees-Nederlandse dan ook hard voor. ,,Ik kreeg twee jaar Nederlandse les en vol nu de opleiding Verzorging aan het Koning Willem I College. Graag zou ik doorstuderen tot verpleegkundige. Ik hoop dat ik de Nederlandse taal goed genoeg beheers om dit te doen."
LEKKER KLETSEN
Wehazit loopt intussen op maandag en dinsdag stage bij Cello, een zorgorganisatie die begeleiding biedt aan mensen met een verstandelijke beperking. ,,Het is daar erg leuk. Ik doe activiteiten zoals wandelen met de bezoekers, dansen én natuurlijk lekker kletsen", lacht ze. ,,Op woensdag, donderdag en vrijdag ga ik naar school."
Naast haar studie werkt ze als afwashulp in een internationaal restaurant. ,,En in januari begin ik bij Action in Boxtel. Om wat geld te verdienen, maar ook om nog meer te oefenen met de Nederlandse taal. Gelukkig heb ik naast Somalische en Arabische ook Nederlandse vriendinnen om mee te praten", babbelt ze. ,,En mijn vader en ik hebben een goed contact met de buren en buurtgenoten. Het is hier heel fijn wonen."
