BOXTELS PRENTENBOEKJE OVER AFSCHEID
'Praten over de dood, moet doodgewoon zijn'
RENS VAN DEN ELSEN
Als het aankomt op de dood springen volwassenen vaak in een soort beschermende modus naar hun kinderen. Die horen daar niet mee bezig te zijn, is de heersende gedachte. Onzin, vindt Judith Marechal uit Boxtel. Ze werkt al jaren in de uitvaartbranche en maakt regelmatig mee hoe krampachtig ouders kunnen reageren als zij hun kroost met het overlijden van een dierbare moeten confronteren. Daarom schreef ze een boekje over afscheid nemen. Niet met tips en trucs, maar in de vorm van gedichten en verhaaltjes over de dood.
De titel van de bundel: 'Opa is toch geen appeltaart?', komt uit de praktijk. ,,Toen we aan een kind uitlegden dat opa een grote oven in ging, was dat de eerst reactie. Het geeft goed weer hoe een kinderbrein werkt", vertelt de goedlachse ritueelbegeleider.
In haar werk probeert ze kinderen te betrekken bij het organiseren van een afscheidsdienst. Vaak ziet ze dat volwassenen alles zelf willen regelen en daarbij voor de kleintjes invullen hoe zij op de situatie moeten reageren. Het is een soort van taboe, merkt Marechal.
,,Maar kinderen willen vaak juist wél weten wat er aan de hand is en hoe het komt dat iemand er niet meer is", geeft ze aan. ,,Natuurlijk reageert ieder kind anders op het afscheid", weet ze. ,,Maar dat is niet erg. Het gaat erom dat ze weten wat er is gebeurt." Prompt geeft Marechal een voorbeeld: ,,Ik heb ooit een meisje getroost omdat ze het zo voor schut vond staan dat zij huilde op een foto, die tijdens de uitvaart van haar oma werd getoond. Ze was helemaal niet met het afscheid bezig, maar met haarzelf omdat ze niet goed wist hoe ze moest reageren."
Marechal pleit er daarom voor dat ouders al in een vroeg stadium met hun kinderen moeten kunnen praten over de dood. ,,Het moet eigenlijk doodgewoon zijn. Pak het op als bijvoorbeeld een huisdier komt te overlijden. Dan is het nog klein en gemakkelijker om uit te leggen dan wanneer opa, oma of zelfs papa of mama heengaat", aldus de Boxtelse.
VERLANGLIJSTJE
Marechal wilde met dit idee graag iets doen. ,,Ik vertrouwde sommige gebeurtenissen in mijn leven al eerder toe aan het papier, in de vorm van een verhaal of gedicht. Daarnaast stond het schrijven van een boek nog op mijn verlanglijstje. Na verloop van tijd kreeg ik het idee om juist die verhalen te bundelen. Zo heeft het boekje langzaam vorm gekregen", legt ze uit. Vaak staat de kast thuis vol met kinderboeken over de eerste schooldag, over liefde of eten, dus waarom zou een boek over afscheid nemen daar niet tussen passen, vroeg ze zich hardop af.
VADERDAG
Met haar boekje wil Marechal ouders een aanzet geven om het onderwerp aan te snijden, zodat het niet helemaal nieuw is als iemand in de omgeving komt te overlijden. De verhalen en gedichten gaan over allerlei zaken die met de dood te maken hebben. Zo is er een versje dat gaat over een kind dat tijdens een les even naar de lerarenkamer mag omdat, zo blijkt later, de andere kinderen een knutselwerkje voor Vaderdag aan het maken zijn. ,,Het boekje zit vol met dit soort voorbeelden. Luchtig geschreven, maar wel over een serieus onderwerp. Het kan bijvoorbeeld gebruikt worden als voorleesboekje of laat het je kind zelf lezen. Maar ook op school zou de dood met dit boekje bespreekbaar gemaakt kunnen worden."
'Opa is toch geen appeltaart' kost 12,50 euro en is te verkrijgen bij de Bruna in Boxtel en online via Boekscout.nl of dezonnedans.nl.
FOTO ONDER: Judith Marechal met haar kinderboek over afscheid nemen.
Kloosterleven van Boxtelse clarissen in woord en beeld in café Rembrandt
Guus Bekooy vertelt vanavond, donderdag 29 november om 20.00 uur in café Rembrandt over het leven in het Clarissenklooster in Megen.
De evangelische christelijke clarissenorde kwam in 1721 over van het Boxtelse klooster Sint-Elisabetsdal naar de Sint-Josephsberg in Megen. Zij werd uit Boxtel verdreven door de toenmalige protestantse gezagdragers. Bekooy raakte geïnteresseerd in de Megense kloostergemeenschap toen zijn zus bij de clarissen intrad. Hij wilde weten wat de vrouwen bezielt om mystiek te gaan leven en vroeg om openheid.
Bekooy kreeg begin jaren zestig de mogelijkheid om het leven achter de muren van het oudste klooster in Nederland in beeld te brengen. De toenmalige communicatiestudent kreeg het voor elkaar om het bestuur en de bisschop te overtuigen en mocht, gewapend met een fotocamera, enkele jaren verslag doen vanuit het klooster. Dat resulteerde in een flinke stroom publicaties die ook te zien is in het Udense Museum voor Religieuze Kunst.
Heemkunde Boxtel was een van de initiatiefnemers om het rijke kloosterarchief te digitaliseren, waaronder ook het beeldmateriaal van Bekooy.
In café Rembrandt vertelt Bekooy zijn verhaal aan de hand van veel fotomateriaal en zijn eigen belevenissen.