Schrijven over echte mensen
Jules Hameleers
Een verse start, een fris begin, een nieuw hoofdstuk. Ik ben Jules, ben 24 jaar jong en ik ben nieuw. Eind september kreeg ik uit de handen van een professor aan de KU Leuven mijn diploma. De letters op het net bedrukte papier spelden mijn volledig naam en 'Master Journalistiek'. 'En nu?' was de vraag die in mijn hoofd opkwam. En nu een fantastische kans, zo blijkt: Brabants Centrum, Boxtel en veel treinen. Ik heb in grote steden als Antwerpen en Istanbul gewoond en ervan genoten. Nu nieuw, anders, kleiner, maar ontzettend leuk. Ik vind het interessant en inspirerend om over lokale gebeurtenissen te schrijven. De lokale journalistiek staat veel dichter bij de gemeenschap, waardoor het altijd blijft gaan over 'echte' mensen, die elke lezer herkent. In een dorp merken mensen dat je je haar hebt geknipt en feliciteert iedereen je met je nieuwe baan. Misschien ben ik gecharmeerd van het dorpse leven omdat ik een ech Mestreechs meidske ben. Hoewel Maastricht vier keer zoveel inwoners heeft dan Boxtel, heersen er dorpse sferen. Maar dan bourgondisch. Ik heb plannen om naar het mooie Brabantse land te verhuizen, maar voor nu zullen de NS en ik het nog even met elkaar moeten stellen. Journalistieke stukken maken is mijn passie. In mijn vrije tijd houd ik me graag bezig met concerten bezoeken en al het andere wat cultuur heet. Een van mijn andere liefdes is eten; ik hou van koken, dinertjes met vrienden en nieuwe restaurants ontdekken. Mijn vriend – een Boxmerenaar – en ik zijn net verhuisd naar ons eerste appartement. Onze inboedel is compleet, maar ons servies bestaat uit tweedehands borden, Minnie Mousemokken en geen één dezelfde theelepel. Ik houd van deze georganiseerde chaos: het straalt passie en gedrevenheid uit, is gezellig en verrast regelmatig. Net als ik. (Foto boven: Pål Jansen).
