Vierdaagse met verhaal
ANNELIEKE VAN DER LINDEN
Iemands foto die op de rugzak is gespeld, een T-shirt met persoonlijke tekst of een speciale sleutelhanger: het merendeel van de ruim 40.000 mensen die meedoen aan de Vierdaagse, wandelt met een eigen verhaal. Ze lopen de Vierdaagse voor een ziek familielid, willen hun eigen ziekteperiode afsluiten door deel te nemen aan dit evenement of zamelen geld in voor een goed doel.
Mijn vader en ik namen in eerste instantie niet met een verhaal deel aan de Vierdaagse. Vorig jaar deed ik op de laatste wandeldag bij de 'Boxtelse rotonde' in Malden verslag te doen voor de krant én haalde ik mijn deelnemende vader in. Toen ontstond bij mij het plan om weer eens mee te doen. De laatste keer was in 2007, toen ik samen met pa mijn derde Vierdaagse voltooide. Het leek me gewoon leuk weer eens mee te doen, niet meer en niet minder. Geen eigen verhaal, dus.
Ik schreef me in voor de langeafstandsmarsen en werd vanwege eerdere deelnames (één keer 40 kilometer, twee keer 50) meteen toegelaten. Mijn vader en ik trokken vervolgens bijna wekelijks op zondag de wandelschoenen aan en namen deel aan tochten in deze regio. De wekker liep vroeg af, maar we hadden er veel plezier in, leerden de omgeving extra goed kennen en kletsten wat af, met elkaar én met andere wandelaars die we troffen op de evenementen.
En toen werd mijn moeder in het voorjaar ernstig ziek. Kanker. Chemokuren en bestralingen volgden en een periode van onzekerheid brak aan. Toch verdween het wandelen niet naar de achtergrond. Juist op aandringen van mijn moeder gingen we – toch wat aarzelend - door. Dan kwam er in de tussentijd een vriendin of familielid in huis en werd onderweg regelmatig geappt of alles wel goed ging. We zijn zelfs een keer naar het ziekenhuis in Nijmegen gewandeld.
Wandelen helpt in zo'n moeilijke periode, dat hebben we allebei wel ervaren. Het zorgde voor afleiding, maar tegelijkertijd konden mijn vader en ik ook ons ei kwijt als dat nodig was. Of we de Vierdaagse nou konden lopen of niet: de voorbereiding was al heel bijzonder.
Uiteindelijk stonden we vorige week dinsdag om 05.45 uur op de Wedren, een kwartier voor de start van ons wandelavontuur. De tweede behandelingsfase van m'n moeder begon pas een week later, waardoor we met een redelijk gerust hart deelnamen aan de Vierdaagse. Alsof het zo moest zijn.
We hebben vier dagen lang genoten. Van de toeschouwers, de muziek, de omgeving, de andere wandelaars én alle berichtjes van onze vrienden en familie. Dat we de Vierdaagse samen, in deze omstandigheden, hebben kunnen voltooien, is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. We bleken toch een eigen verhaal te hebben. Deze Vierdaagse was een ode aan mijn sterke moeder.
FOTO ONDER: Redacteur Annelieke van der Linden van Brabants Centrum voltooide voor de vierde keer de Vierdaagse. Haar vader Rinus nam voor de achtste keer deel.