NIELS VAN DEN BERGE HAD MOEITE MET GANG NAAR VOEDSELBANK
'Ik voelde me net een bedelaar'
Niels kende ooit betere tijden. Als afgestudeerd verpleegkundige werkte hij zo'n twaalf jaar met veel plezier in de gehandicaptenzorg. De ambitie om zijn toekomstig gezin te kunnen onderhouden, leidde hem naar een deeltijdmanagementopleiding voor de zorgsector. ,, De opleiding draaide voornamelijk om het beheren van geldstromen. Dit druiste in tegen mijn karakter en ambitie. Ik wilde juist de menselijke kant van het managen en verzorgen uitdragen", aldus Niels.
Ondertussen maakte hij de overstap naar de ouderenzorg in Vught. ,,Hier knapte ik helaas af op het beleid en de bezuinigingen. Ik vond het bijvoorbeeld schrijnend dat ouderen maar twee keer per week onder de douche mochten."
De Boxtelaar besloot te stoppen in de zorg. Hij leende geld van de bank en van vrienden en begon een koeriersbedrijf. ,,Dat deed ik ruim zeven jaar. Ik geniet van autorijden. Maar op het moment dat ik begon met mijn koerierswerk, brak de economische crisis uit. Om aan het eind van de maand quitte te spelen, had ik bijbaantjes. Zo draaide ik nachtdiensten in de zorg en werkte daarnaast wekelijks twintig uur als taxichauffeur", legt Niels uit.
KLEINE LETTERTJES
De druk van de financiële verantwoordelijkheden als zelfstandige en de verschillende banen eisten hun tol. ,,In 2011 werd ik ziek. Ik raakte in een depressie en kon niet meer werken. In de kleine lettertjes van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering stond blijkbaar een clausule dat er niet uitgekeerd werd bij een depressie. Gelukkig kreeg ik dankzij mijn uren als taxichauffeur een WW-uitkering."
Familieleden namen de werkzaamheden van het koeriersbedrijf over terwijl Niels werkte aan zijn herstel. Zijn resterende energie stak hij in het willen oplossen van de financiële problemen. De inkomsten van het bedrijf daalden echter, terwijl er maandelijks diverse financiële verplichtingen waren. ,,Ik stond voor de keuze: ga ik failliet of probeer ik het nog? Ik had destijds een koophuis. Bij een faillissement zouden mijn vrouw en ik dat met veel verlies moeten verkopen. Bovendien wilde ik per se mijn schulden afbetalen. Ik maakte daarom een financieel meerjarenplan: in drie jaar zou ik mijn leningen aflossen zodat ik schuldenvrij mijn koeriersbedrijf kon stoppen."
ZOLDER
Het liep echter anders. In augustus 2014 kwam Niels terecht in een scheiding. ,,Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik wilde niet scheiden. Gesprekken met een mediator strandden. Er werd door de rechter een voorlopige voorziening uitgesproken en ik moest het veld ruimen."
Niels leefde een jaar bij zijn ouders op zolder en hield de scheiding twee jaar tegen. ,,Ik wilde mijn twee kinderen niet kwijt, wenste co-ouderschap en wilde zelf mijn betalingsachterstanden aflossen. Met de wijsheid van nu zou ik me destijds failliet hebben laten verklaren. Uiteindelijk is het huis door de bank verkocht en verloor ik alles wat me lief was", vertelt hij over die periode.
'NET EEN BEDELAAR'
Ondertussen werd Niels' financiële schuld vele malen groter en zorgde jarenlange stress voor een chronische slaapstoornis. Hij ontvangt momenteel een volledige bijstandsuitkering, is afgekeurd en woont in een huurhuis. Een bewindvoerder biedt momenteel hulp bij zijn schulden. ,,De veertig euro leefgeld die ik nu per week ontvang, is een enorme verbetering met de periode daarvoor en sinds juli 2016 kom ik bij de Voedselbank."
Niels wil problemen het liefst zelf oplossen en de gang naar de Voedselbank was daarom een hard gelag. ,,Ik ging er in het begin met buikpijn heen, ziek van schaamte; net een bedelaar. De mensen van de Voedselbank hielpen me geweldig door deze periode heen. Dan maakte een vrijwilliger een praatje en werd ik op mijn gemak gesteld. Zonder iets uit te hoeven leggen. De schaamte verdween."
UITJESDAG
,,De vrijdag noem ik voortaan mijn 'uitjesdag'. Ik mag dan een auto van familie of vrienden lenen zodat ik naar de Voedselbank kan. Op de oneven weken ontvang ik een zogeheten mini-pakket en in de even weken krijg ik een standaard-pakket omdat ik in die weekenden mijn kinderen heb. Die pakken de boodschappen dan thuis mee uit. Het is wekelijks een verrassing wat er in zit. Het is geweldig om te ervaren dat er geregeld ook iets extra's voor de kinderen in het pakket zit. De voetbalplaatjes werden hier bijvoorbeeld met luid gejuich ontvangen. Ik gun mijn kinderen meer dan ik hen nu kan bieden. Hiervoor schraap ik alles wat mogelijk is van mijn leefgeld bij elkaar. Zo wil ik natuurlijk kinder-paracetamol in huis hebben, maar ook verse producten en in het weekend een keer een zakje chips voor de kinderen."
De toekomst kan hij op dit moment moeilijk inschatten. ,,Ik leef al drie jaar in een 'slaapstand', zo voelt het. Ik ben blij dat ik nu twee dagen per week als vrijwilliger bij Stichting Vincentius kan helpen. Daardoor kom ik onder de mensen en voel ik me productief. Ik blijf hopen dat ik mijn kinderen vaker mag zien. Pas dan, en na de aflossing van de schulden, zal ik me meer mens voelen."
FOTO BOVEN: Niels van den Berge wil graag alles zelf oplossen, maar zette zich uiteindelijk over zijn schaamte voor voedselhulp heen. (Foto: Daisy Renders).