Blij met Nederland
In 1977 kwam de heer Malik van Pakistan naar Amsterdam. Samen met zijn vriend en diens broer met de auto. Wachtend op een mogelijkheid om naar Londen te gaan. 26 jaar oud, goed opgeleid maar onvoldoende kansen op werk op niveau. Veel jonge mensen in Pakistan dromen daarom een 'Europese droom'. Toen zijn visum verlopen was, was hij illegaal hier. Mensen hielpen hem aan onderdak en eten. Het was een problematische tijd. Teruggaan was geen optie omdat je dan een mislukkeling was. Later was hij blij met zijn officiële status en legaal werk. Helaas was dit werk beneden zijn niveau. Na een hartinfarct werkte hij via de WSD totdat hij met pensioen ging. In 1989 trouwde hij met Jamila met wie hij drie kinderen kreeg. Jamila was onderwijzeres in Pakistan, leerde Nederlands en had de zorg voor hun kinderen. Zij werd contactouder op de Prinses Amaliaschool en was de schakel tussen de school en de Pakistaanse gemeenschap. Zij bemiddelde bij taal- en opvoedingsproblemen. Zij werkt mee met Zonnefleur en loopt mee met 'Kijk op Selissenwal'. De Pakistaanse vrouwen zijn altijd binnen en meestal gelukkig binnen hun eigen gezin en familie. Mevrouw Malik is naar buiten gericht. Zij heeft geen verdere familie in Nederland. Dat is voor haar een groot gemis. De drie kinderen zijn goed opgeleid. De jongste dochter studeert rechten in Utrecht. In Boxtel had zij veel contact met iedereen. Nu vooral met allochtone studentes. Dat komt omdat deze meestal thuis wonen en geen lid van een studentenvereniging zijn.
De familie is blij met Nederland. Met het respect tussen man en vrouw, de behandeling door verpleegsters en anderen. Een mens is van waarde. In Pakistan is dat anders, daar ben je niet zeker wat je boven je hoofd hangt. Zij zijn blij dat de overheid zorgt dat kinderen hier niet hoeven bedelen, dat mensen hier een dak boven hun hoofd hebben. In Pakistan is de overheid meer met eigenbelang dan met het gemeenschappelijk belang bezig. Gelukkig is er heel veel liefdadigheid in Pakistan. De familie waardeert hier ook de zelfstandigheid van de jongeren die baantjes hebben en zelf iets verdienen. In Pakistan zijn de kinderen heel lang afhankelijk van de ouders. Zij denken met warmte terug aan hun familie. Aan de mooie feesten, de kleurrijke kleding, de prachtige stoffen, het lekkere eten. De intense geuren van appels, kruiden en bloemen. De poëzie van de oude oosterse dichters, het gezang. Eén gedicht biedt een hele dag voldoende stof tot nadenken.