Op de catwalk: van Milaan tot Tokio
Joep van de Sande (24) uit Esch loopt net zo gemakkelijk op straat met de Essche fanfare Sint-Willibrordus, als dat hij op de catwalk loopt, in Milaan of Parijs. Bij toeval werd Joep drie jaar geleden ontdekt als model en sinds die tijd reist hij de aardbol over voor fotoshoots en modeshows. Die toch wel 'gekke modewereld' is hij gaan waarderen, maar nog meer geniet hij van al die bijzondere plekken die hij aandoet. ,,Dat ik de hele wereld over mag reizen, is zo waardevol".
Modellen zijn eigenlijk
heel normale jongens
Vriendelijk, een tikkeltje chaotisch en nonchalant-slordig, dat is de eerste indruk die Joep maakt. Hij ziet er zeker niet uit als een glanzend fotomodel. Op zijn blote voeten loopt hij rond door zijn ouderlijk huis aan de Leunisdijk in Esch, waar hij zelf ook nog steeds woont. Als hij tenminste niet in Tokio, New York of Parijs is. Hij zet een kopje koffie, koekje erbij, die hij zelf overigens niet eet.
ZWAAIEN
IJdelheid is hem vreemd, maar zou hij iets meer moeten hebben, zegt Joep. ,,Ik moet mezelf verkopen: iedere dag een selfie plaatsen op Instagram, zorgen dat ik genoeg volgers heb. Maar ik houd daar niet van; het is nep. Jezelf promoten hoort er echter wel bij, dus tegenwoordig ben ik daar iets meer mee bezig."
Dat was wel anders toen hij begon als model. Hij was totaal onbekend met de modewereld. Toen hij twintig jaar was, had hij een vriendin die graag model wilde worden. Zij deed mee aan een 'model convention', waar modellenscouts zochten naar nieuwe gezichten. Joep ging met haar mee, om haar te steunen. ,,Terwijl ik in het publiek zat, kreeg ik een visitekaartje in mijn hand gedrukt van een meisje. ,,Dat moet ik je geven van de scout die daar zit", zei ze. Toen ik in de richting van de scouts keek, zat er iemand enthousiast naar me te zwaaien. Hij was van Rebel, een Belgisch dochteragentschap van Ulla Models, een Nederlands modellenbureau."
FLAPOREN
Joep vond het ontzettend raar dat hij model kon worden. ,,Ik dacht bij modellen aan het type Ken en Barbie, mooie jongens en meiden. Ik wist niet dat iemand die zo dun was als ik model kon worden." Maar Rebel, Joeps agentschap, zoekt juist altijd naar 'aparte types'. ,,Mensen die er wat vreemd uitzien: met flaporen en littekens, jongens met lang haar."
De Esschenaar paste helemaal in het plaatje: lang, dun, iets te lang haar, een litteken boven zijn wenkbrauw en een strakke kaaklijn, want dat hoort er ook bij. ,,Zo'n kaaklijn is een soort voorwaarde, net als dun zijn. In de aanloop van een fashion week ga ik op dieet en extra hardlopen. Dan moet je gezicht 'skelet-achtig' zijn; dat geeft je een extra edge." Dus, ja, dat cliché over de modewereld is waar: hoe dunner, hoe beter. ,,Dat is natuurlijk een punt van discussie. Ook mannelijke modellen moeten dun zijn, maar jongens zijn onderling minder competitief, ook omdat er minder mannelijke modellen zijn. Voor meiden is het echt een harde wereld. Die moeten er uitzien als meisjes van 15, dus moeten constant op dieet. Dat is slecht, ja! Maar het probleem ligt bij de mensen die de kleding kopen: die kopen kleding van dunne modellen."
PRADA
Na zijn ontdekking vloog hij bijna meteen naar Milaan, want mensen van Prada wilde hem zien. ,,Dat vond ik zo vreemd. Ze konden toch gewoon naar een foto van me kijken? Werd ik echt op en neer naar Milaan gevlogen?" Later begreep hij hoe belangrijk Prada het vindt nieuwe modellen te ontdekken. En hij was er zo een. ,,Ik moest een stukje lopen voor de stylist. Ik kon helemaal niet goed catwalk-lopen, ging heel geforceerd doen. 'No-no', zei hij voortdurend. Ik besefte wel dat hij een belangrijke man was, maar kon het niet anders!"
Desondanks werd hij toch door Prada geboekt en daarna volgden namen als Louis Vutton en Gucci. Niet dat hij zelf meteen enthousiast was over werken als model. Tijdens zijn eerste fotoshoot kwam hij te veel vreemde vogels tegen. ,,Ik dacht: 'zo wil ik niet worden'." Hij gaf het toch een kans en ging meteen sky high. Hij liep talloze shows en behoorde in 2016 tot de top-10 nieuwkomers in de 'Models of the year'-verkiezing van Models.com. Hij leerde de modewereld waarderen. ,,Het is een gekke wereld, maar ook een té gekke wereld. Ik heb zoveel mooie plekken gezien en inspirerende mensen ontmoet, dankzij dit werk."
HARD WERKEN
Na zijn vliegende start als nieuwkomer, verliep 2017 anders. ,,Afgelopen jaar moest ik extra hard werken om dingen te bereiken. Nog fitter zijn, nog harder werken, nooit 'nee' zeggen. Ik ben een keer eerder van vakantie terug gekomen, omdat ik een shoot had in Amsterdam. Dat moet wel, anders kiezen ze een ander. Ze wachten niet op je."
Zijn werk speelt zich veel achter de schermen af. Voor Calvin Klein moet Joep vaak 'fitten'. Dat betekent dat nieuwe concepten of ontwerpen op hem uitgeprobeerd worden; hij is dan een soort levende paspop. Maar het liefst trekt hij de wereld over. Enthousiast vertelt Joep over shoots in Australië, Fuerteventura, New York. Zijn trompet gaat regelmatig mee op reis, want muziek is zijn grote liefde. Hij speelt in Esch bij blaaskapel De Knoestjes en de fanfare.
Mooie herinneringen heeft Joep aan de twee maanden die hij in New York doorbracht. ,,Die stad is zo levendig en overal wordt muziek gemaakt." Hij verwezenlijkte er zijn droom: spelen in een jazzcafé. En dat hij deze droom waarmaakte, heeft rechtstreeks met zijn leven als model te maken. ,,Ik heb een veel ruimere visie gekregen. Alles is mogelijk en de hele wereld ligt voor je open. Je hoeft niet op je twintigste al een kantoorbaan in Boxtel te hebben."
THUIS
En hoe zit het met drank, drugs, beroemdheden, wilde feesten? ,,Er lopen op feestjes veel gekke figuren rond, die met geld smijten en cocaïne bestellen, maar de modellen zijn eigenlijk heel normale jongens, die dat juist niet doen. En als er beroemdheden aanwezig zijn, heb ik dat vaak niet eens in de gaten. Ik ben daar gewoon plezier aan het maken!" Hij maakte ook heftige dingen mee: in Parijs en Brussel ontsnapte hij net aan een terroristische aanslag. Hij sliep een keer op het vliegveld. Maar wat hij vooral leerde: dat de wereld groot is en tegelijk klein en herkenbaar. ,,Je hebt een miljoen plaatsen zoals Esch: kleine gemeenschappen, waar mensen graag wonen. Alleen heet het dan 'de glimlach van Japan.' En daartegenover heb je die grote steden, waar niemand echt jarenlang wil blijven, maar die wel bruisen van de energie, zoals New York."
Esch is thuis. Daar kan hij ontspannen. Muziek maken, wandelen met zijn hond, bij vrienden en familie zijn. ,,Het is fijn in Esch; hier ben ik opgegroeid en altijd welkom." Maar eenmaal thuis gaat het altijd weer kriebelen. Na de jaarwisseling gaat hij voor drie maanden naar Japan en Korea, om daar werk te zoeken. Op avontuur. Want de wereld ligt voor hem open. ,,Nu heb ik niets te verliezen!" Hij kan het iedereen aanraden. ,,Wacht niet op een gouden moment. Ga de wereld verkennen. Ik ben daardoor zo rijk aan ervaringen geworden."
