'Respect voor elkaars religie'
De ouderen van woonzorgcentrum Molenweide, de senioren van Turkse en Marokkaanse afkomst uit Sefkat én de bewoners van voormalig Nieuw-Beekvliet, die zijn geboren in de voormalige Nederlandse koloniën. Allemaal wonen zij sinds afgelopen zomer onder één dak in het Wereldhuis van Zorggroep Elde aan de Achterberghstraat. De zusters Willemien van Berkel (86) en Jo Robben (82) en mevrouw Van Lieshout (79) vertellen over hun leven.
'Ik spreek een paar woordjes Turks, maar een glimlach doet veel'
,,Ik vind het geweldig dat dit kan. We wonen met z'n allen onder één dak, mensen met een verschillende culturele achtergrond en uitlopende geloofsovertuigingen." Zuster Robben, net als zuster Van Berkel, lid van de Congregatie van JMJ, de kloosterorde die Molenweide in 1972 bouwde, voelt zich thuis in het Wereldhuis. Als missionaris heeft zij in het verleden op verschillende plekken in de wereld gewerkt als schooljuf en door deze bijzondere ervaringen kennis gemaakt met veel mensen uit verschillende landen. ,,Wat ik hier zo prachtig vind, is dat er twee gebedsruimtes naast elkaar zijn: een moskee en een kapel. Dat kom je volgens mij niet op andere plekken tegen. Er is hier zoveel wederzijds respect voor elkaar en elkaars religie."
Ook mevrouw Van Lieshout heeft het gevoel thuis te komen op haar nieuwe woonplek. ,,In Nieuw-Beekvliet had ik vrij weinig ruimte. Mijn appartement hier is veel groter. Als ik uit het raam kijk, lijkt het net of ik in Frankrijk ben.", lacht ze. Uit Frankrijk komt mevrouw Van Lieshout echter niet. Als twaalfjarig meisje vluchtte ze met haar ouders naar Nederland. ,,Mijn moeder kwam uit Indië en mijn vader uit Nederland. Het is fijn om hier met Nederlandse en Indische mensen op te trekken. Al komen de meeste personen die ik ken hier vandaan", legt ze uit.
JEZUS ÉN MOHAMMED
Het verpleeghuis met aanleunwoningen is na de ingrijpende verbouwing fors veranderd en biedt onderdak aan 126 bewoners, elk met een eigen appartement. Bij binnenkomst valt direct de ruim opgezette ontvangsthal op waar veel licht naar binnen komt. Er is volop bedrijvigheid en er staan zitjes waar mensen iets kunnen drinken of wat kunnen eten. Er wordt ook ogenblikkelijk duidelijk dat hier mensen met verschillende culturele achtergronden wonen. Zo staat er een prachtige riksja, maar prijkt er ook een grote kerstboom. ,,Alle feestdagen worden hier gevierd. Zo was er onlangs een feest rondom de profeet Mohammed en kreeg iedereen een rode roos. Binnenkort is het Kerstmis en ook daarbij wordt stil gestaan", vertelt zuster Van Berkel.
Ze vertelt nog te moeten wennen aan het huis waar de eerste bewoners eind augustus hun intrek namen. ,,Ik mis een klein opgezette huiskamer, een gezamenlijke ruimte waar ik mensen kan treffen. De ontvangstruimte is prachtig, maar heel groot en niet zo dicht bij mijn appartement. Ik ben een tijdje geleden gevallen en daardoor momenteel wat minder goed ter been. Ik vind de afstanden in het huis best groot. En ik heb graag contact met mensen." Hoewel zuster Van Berkel haar weg nog zoekt, vindt ze haar medebewoners en -bewoonsters erg vriendelijk. ,,Hetzelfde geldt voor het personeel. Iedereen is erg behulpzaam. Veel verzorgenden werken al lang met ons."
OP SLOT
Mevrouw Van Lieshout heeft haar eigen manieren gevonden om mensen te ontmoeten. ,,Ik zit graag buiten in de tuin onder de bomen, als het weer het toelaat. Ik maak graag een praatje. En ik loop elke ochtend naar beneden om de krant te halen. Ik houd het nieuws nog goed bij hoor, ik kijk ook dagelijks het journaal", vertelt ze.
In het Wereldhuis wordt gewerkt met zogeheten leefcirkels. De cliënten die bekend zijn met dementie, krijgen een soort polshorloge om die hen elektronisch toegang verschaft tot de diverse ruimten én de afgesloten tuin. De armband kan per persoon worden ingesteld", vertelde directeur Jan Kees Metz eerder in Brabants Centrum. Van de hedendaagse techniek wordt in het Wereldhuis uitvoerig gebruik gemaakt. Op deze manier worden de ruimtes waar bewoners wel of niet kunnen komen, afgestemd op hun mogelijkheden en moeilijkheden. Het zorgt voor meer vrijheid en ruimte voor contact. Wanneer een bewoner graag naar de tuin gaat en dit op een fysiek en emotioneel veilige manier lukt, kan dat dankzij dit polshorloge. In het verleden waren alle deuren op slot, omdat niet alle mensen konden omgaan met zoveel vrijheid.
PAAR WOORDJES TURKS
Zuster Robben is ook graag in contact met anderen. ,,Maar ik vind de taalbarrière lastig. Ik spreek een paar woordjes Turks maar dat is niet voldoende om een gesprek te kunnen voeren. Maar een blik zegt ook heel veel en een glimlach kost niks en kan heel veel betekenis hebben. En al die 'oudjes' hebben prachtige gezichten. Al zou ik ook graag alle verhalen horen die zij te vertellen hebben."
De mensen in het Wereldhuis wonen elk op hun eigen afdeling. Zij weten niet precies wat er mag en kan binnen het huis. ,,Kan ik gewoon binnenlopen om een kopje koffie te drinken?", vraagt zuster Robben zich hardop af. Deze en andere vragen houdt de drie dames tegen elkaar op te zoeken. ,,Al moet ik zeggen dat er wel verschillende activiteiten zijn waardoor ik mensen beter leer kennen en we bij elkaar komen. Zo doe ik bijvoorbeeld aan Tai Chi en dat is zo leuk. De sfeer is er ook zo positief", jubelt zuster Robben.
OP DE KOFFIE?
,,Ik ben er trots op dat dit kan en dat Zorggroep Elde het Wereldhuis aandurfde", vervolgt zuster Van Berkel. ,,En ik doel dan niet alleen op al die mooie mensen uit verschillende culturen die onder één dak wonen, maar ook de enorme verbouwing. Het was de bedoeling dat dit een huis werd, een thuis om in te wonen en dat is gelukt. En tijdens de bouw waren wij ook erg betrokken. Zo kregen we steeds foto's te zien van de verbouwing en de stand van zaken. Ook hadden we inbreng over de kleuren en de inrichting van de appartementen." En op deze manier wordt dit huis al een thuis.
Zuster Robben tikt zuster Van Berkel aan. ,,Zullen we mevrouw Van Lieshout morgen opzoeken voor een kop koffie? Ik ben zo benieuwd naar haar appartement en haar mooie uitzicht."
