Bon Bini: Welkom!
Bon Bini staat er op het versierde welkomstbord dat naast de voordeur hangt. Een stralende lach van Janice als begroeting. Een exotische bloem overgeplaatst van Curaçao naar Boxtel. Hoe is dat zo gekomen?
Janice is in 1977 geboren in Willemstad. Vanaf haar 5e jaar woonde ze bij oma van vaders kant. Ze was oma's prinsesje, beschermd en geliefd. In 1989 emigreerde haar moeder met Janice die toen 11 jaar was en haar zusje naar Nederland. Het sneeuwde op de dag dat ze aan kwamen. Samen met haar zus omhoog kijken en met open mond sneeuw happen was een hele belevenis. Het was wel wennen, maar ze vond gelukkig snel haar draai en had leuke vriendinnen. Op school gaf de meester haar extra sommen om bij te werken. Ze was viertalig opgegroeid maar op de middelbare school kwam ze kennis van het Nederlands tekort. Daarom ging ze in Tilburg naar de Michaelschool. Alleen met de trein 4 jaar lang. Ze deed de verkorte mbo-opleiding en ging aan het werk. Productie- en kantoorwerk. Ze ontmoet op haar werk haar Nederlandse man. Volgens haar hebben hun zielen elkaar samen gebracht. De huidskleur maakte niet veel verschil. Met haar man krijgt ze twee kinderen; een zoon en dochter.
Jeroen Pijnenburg en de BAZAAR hebben haar echte ontwikkeling op gang gebracht. Hier begon haar ontdekkingsreis naar de 'samen'-leving. Ze werd zonder speciale opleiding sociaal werker. Ze organiseerde samen met anderen de BAZAAR, het Sociaal café, Kijk op Selissen, Straatspeeldag, Kerstmarkt. Ze hielp veel op school en werkte in De Walnoot. Haar kleurtje werd daar een probleem. Ze voelde zich 'anders', werd niet uitgenodigd. Dat maakte dat ze dacht: "Ik hoor daar niet." Lieve mensen als Jeanne en Wil hielpen haar over de drempel. Zij voelde haar verlangen om te geven en de wil kartrekker te zijn voor allochtonen. Laten zien dat het anders kan. Haar vrijwilligerswerk leidde tot een betaalde baan bij ContourdeTwern: veel projecten en coördinatie van de buurtbemiddeling. In het Wereldkoor haalt ze haar muzikale en sociale hart op.
In Nederland leer je ook aan morgen te denken. Niet alles in één keer opmaken, maar een deel voor morgen te bewaren. Nederlanders kunnen leren dat het niet allemaal zo snel hoeft. Dat je ook de dag kunt plukken en nú genieten. "Je moet je eigen slingers ophangen. Je moet het zelf leuk maken." Dat is wat Janice met overgave doet.