Avonturen van een peuter op de Liempdse kermis
MARIËLLE WIJFFELAARS
Tussen oma en opa in, wandelt mijn peuterzoon (2 jaar) door Liempde. Even staat hij stil, hij hoort muziek. Een grote lach verschijnt op zijn gezicht en hij wiegt een beetje op en neer, want dansen, dat doet deze peuter het allerliefst. Er klinkt gelach en wat gegil vanaf het kermisterrein en ineens is zoonlief niet meer te houden. Dat klinkt gezellig, daar moet hij bij zijn!
Een beetje verlegen maar toch met een brede glimlach loopt hij voorzichtig naar een kraampje toe. Het bekende eendjesspel trekt de volledige aandacht van deze 2-jarige. Eendjes (ook wel 'kwak-kwak' genoemd) zijn erg in trek. En nu mag hij ze zelfs vangen! Samen met oma pakt hij de hengel vast en doet zijn uiterste best de felgekleurde eendjes te pakken te krijgen.
Als zijn mandje vol zit, mag hij deze omruilen voor een mooi cadeautje. De peuter kijkt bedenkelijk als hij de eendjes moet inleveren. Maar de felgekleurde trein maakt veel goed. ,,Mij trein hebbe?" klinkt het verbaasd.
De volgende stop is natuurlijk de draaimolen. ,,Waar wil je op?" ,,Paard. Auto. Nee, trein." Voorzichtig neemt zoonlief plaats naast de andere kindjes. Hij raakt het stuurtje aan en houdt zich er goed aan vast. Als de attractie begint te draaien, kijkt hij een beetje angstig om zich heen. Maar al snel verschijnt er een lach en gaan zijn oogjes stralen. Hij zwaait naar de mensen langs de kant en wijst met zijn vingertje naar alles wat voorbij komt. ,,Auto. Papa. Hoi papa!"
Veel te snel naar zijn zin stopt de draaimolen en stappen we eruit. Eigenlijk wil hij boos worden, maar de muziek en lichtjes van de andere attracties zorgen voor de afleiding. Mama stopt even bij de grijpautomaten en probeert voor papa een fidget spinner te pakken te krijgen. Natuurlijk met hulp van de peuter, want op knopjes drukken is héél interessant. Als de prijs in het bakje valt, klapt hij verrukt in zijn handjes. ,,Mooi", luidt het oordeel.
We lopen verder, naar de kraam waar de kinderen als echte brandweermannen met water mogen spuiten. Met een vader die bij de vrijwillige brandweer zit, blijkt onze zoon een natuurtalent. Maar stiekem vindt hij het jammer dat hij alleen op de doelen mag richten. ,,Grote nat, mama. Mooi!" Nog net op tijd kan ik de peuter vastgrijpen. Het liefst was hij de bak met water ingedoken...
De terrassen in Liempde zijn overvol, maar we vinden nog een plaatsje voor een welverdiend flesje appelsap met een rietje. In nog geen vijf minuten is het flesje leeg en wil de peuter weer terug naar de kermis. Maar het is al vijf uur en we moeten nodig naar huis. We kopen nog een kaneelstok en proberen het kermisterrein te verlaten. Tot grote ergernis van onze zoon. Luid gillend werpt hij zich op de grond voor een echte peuterwoedeaanval. We zien het maar als compliment voor de Liempdse kermis. Partir, c'est mourir un peu...