DE NIJMEEGSE VIERDAAGSE: EEN PRACHTIGE WANDELKARAVAAN VAN RECLAME
Voorbij de pijn de Campina-heuvel over
PÅL JANSEN
De wandelroutes tijdens de Nijmeegse Vierdaagse zijn niet allemaal even mooi. Kilometerslange rechte wegen komen meer dan eens voor. De feestelijkheden zijn in veel van de bezochte dorpen hetzelfde en herhaaldelijk klonk de klassieker 'You Never Walk Alone' door de speakers. Toch trok het evenement circa 1,5 miljoen bezoekers en moedigden honderdduizenden mensen maar liefst 42.036 wandelaars aan langs de route. Aan den lijve ondervond ik de magie van de Vierdaagse.
Maandag 17 juli kwam ik aan op de Wedren, het centrum van de Vierdaagse, om mijn rode polsbandje voor de lopers van de 50 kilometer af te halen. Ik werd overspoeld door een wildgroei aan reclame-uitingen: zowel het terrein zelf als tal van wandelaars waren hierin verpakt.
Teruglopend naar mijn verblijfplaats met een van de 42.036 'goodybags' van hoofdsponsor Hi-Tec in mijn hand, dreunde de waanzinnigheid van de Wedren nog even na in mijn hoofd.
DAG 1 EN 2: KLEINE TEEN
De eerste afstand, de vijftig kilometer, startte om 04.00 uur. 7.847 individuele wandelaars en 539 groepen, onder wie ik samen met een vriend, vertrokken naar Arnhem en weer terug. Wanneer camera's van Omroep Gelderland, Omroep Brabant en andere media in zicht kwamen, moest ik even wachten op mijn loopkompaan. We zamelden geld in voor stichting Just Sophie, waar zijn vriendin zich voor inzet. En ja, dan moest hij even met het sponsorshirt door het shot lopen.
De eerste dag eindigde zonder problemen, behalve een blaar op de kleine teen.
De temperatuur steeg op dag twee echter tot ruim dertig graden in de schaduw en circa veertig boven het asfalt. Het tempo van de eerste dag haalde ik niet meer: mijn kleine teen begon veel pijn te doen. Met name vanaf de 'ZLTO'-weg, de Wilhelminalaan richting Beuningen die was volgepakt met spandoeken over het belang van boeren. Hier pakte ik mijn rust: van daaruit moest ik nog zo'n dertien kilometer; de zwaarste stappen dienden zich aan. Toch finishte ik rond 15.15 uur.
Op de zorgpost aan de Wedren, bleek mijn teen tot een grote blaar verworden.
DAG 3: STORM
De storm tijdens de start betekende al niet veel goeds. Tot omstreeks 09.00 uur werd de route geteisterd door zware buien. Rond die tijd waren mijn schoenen doorweekt en mijn kleine teen kapot.
Na onderdak te hebben gevonden bij Milsbeek, vervolgde de tocht door de 'Niersvallei', een klein natuurgebied aan de Duitse grens. Dat Staatsbosbeheer dit onderhoudt, werd duidelijk door een levensgroot spandoek waar een medewerker samen met een wandelaar op de foto ging. ,,Zou je ons wel even willen 'taggen' als je die op Facebook zet?", gaf hij mee.
Ongeveer achttien kilometer voor het einde, stopte mijn rechtervoet er mee. Lopen ging niet meer, dacht ik. Veel keus was er niet: doorlopen of urenlang in de berm wachten op de bezemwagen. Doorlopen dus. Maar met mijn strompelende tempo zou ik niet op tijd finishen. En de 'Zevenheuvelenweg' was pas net begonnen.
Na de 'Campina-berg' - bovenaan de top van een heuvel deelde het zuivelbedrijf melk en kwark uit - te zijn gepasseerd, ontmoette ik wandelaar Jeanette. ,,Zullen we stapje voor stapje sneller lopen?" Ik antwoordde: ,,Lukt niet." ,,Jawel, denk alleen aan jouw rode polsbandje."
De pijn was er nog steeds, maar stapje voor stapje ging het lopen weer sneller. Het is een prachtig moment: er helemaal doorheen zitten en uiteindelijk door de pijn heen kunnen lopen. Opeens was de massale aandacht voor het evenement minder absurd: zien is fantastisch. Meemaken nóg veel mooier.
STOPPEN
Eenmaal over de finish werd de schade opgenomen in het blarencentrum. Mijn rechtervoet was rood en opgezwollen. Een infectie, diagnosticeerde de arts uiteindelijk. Einde verhaal besloot ik; het gezondheidsrisico was te groot. Volgend jaar een nieuwe kans.
Dat ik uitviel, lag allerminst aan de fantastische hulp van de vrijwilligers van de blarenpost. Ik mocht van hen ook de ervaring bij de blarenpost optekenen. ,,Vermeld je dan team 11 van het Rode Kruis? Dat stellen we erg op prijs." Bij dezen...