'Stilzitten? Dat is dus echt helemaal niks voor mij'
Harrie van Haaren (90) woont helemaal naar zijn zin in een ruime flat in Smalwaterhof aan de Annastraat. Al is hij eigenlijk maar zelden thuis. Zijn dagen zitten vol met allerlei activiteiten. Stilzitten? Dat komt niet in het woordenboek van de krasse Boxtelaar voor.
Een afspraak maken met Harrie van Haaren blijkt een lastige taak te zijn. De 90-jarige is namelijk maar zelden in zijn huis in Smalwaterhof te vinden. Van Haaren doet aan kaarten, koersbal, golf en gaat bijna elke dag op bezoek bij zijn echtgenote die in verpleeghuis Liduina woont. ,,De hele dag in mijn flat zitten? Ik zou er heel ongelukkig van worden", zegt Van Haaren stellig. ,,De arts heeft mij ook geadviseerd om veel dingen te ondernemen. Ik blijf er jong bij en het voorkomt piekeren."
Van Haaren is geboren en getogen in Liempde waar hij tot vier jaar geleden altijd heeft gewoond. Hij leerde zijn echtgenote langs de lijn bij het voetballen kennen. ,,Ik ging in Gemonde kijken naar een wedstrijd en daar hebben we elkaar ontmoet. Volgend jaar zijn we alweer 65 jaar getrouwd", vertelt hij. ,,Maar de eerste jaren ging het wel vaak aan en uit." Lachend: ,,Net als een stoplicht."
INDONESIË
Dat veranderde toen Van Haaren werd uitgezonden naar Indonesië. Drie jaar lang verbleef hij daar maar zijn geliefde bleef op hem wachten. ,,Het waren moeilijke jaren", zegt hij zacht. ,,Ik heb daar zoveel meegemaakt, het was echt geen fijne tijd."
Toch heeft de veteraan zijn hart verloren aan het Aziatische land, hij ging er zelfs nog twee keer naartoe op vakantie. ,,En als ze me morgen een reis aanbieden, aarzel ik geen moment. Het is een fantastisch land." Trots laat hij zijn pak zien waarin hij als veteraan jaarlijks herdenkingen bezoekt. ,,Ik denk er nog elke dag aan. Die tijd ver-
geet ik nooit meer, hoe oud ik ook word."
Bij terugkomst uit Indonesië trouwde Van Haaren en betrok hij samen met zijn vrouw een huurwoning in Liempde. ,,Een huur van 3,50 gulden. Dat kun je je nu toch niet meer voorstellen?" Van Haaren werkte een tijd bij Van Oerle maar maakte de overstap naar Organon in Oss. Het was in de tijd dat de anticonceptiepil in opmars raakte en de Liempdenaar er veel met vrouwelijke hormonen werkte. ,,Die drongen door in de huid, de regels voor bescherming waren toen niet zo streng. De mannen kregen dus wat vrouwelijke kenmerken, de vrouwen kregen juist meer testosteron. Heel bizar."
Thuis zorgde zijn vrouw voor de vier meiden die in het gezin werden geboren. Later werd de familie nog uitgebreid met zes kleinkinderen. Van Haaren is inmiddels trotse overgrootvader van een achterkleinkind én er is nog een kleine opkomst. Zijn ogen stralen als hij vertelt over zijn gezin. ,,Die kleintjes, dat is genieten hoor. Of ik trots ben? Wat denk jij!"
NIET MEER KENNEN
Een aantal jaar geleden verhuisde het echtpaar Van Haaren naar een seniorenwoning in Liempde. Met een tuintje waar Van Haaren graag in werkte. Maar vier jaar geleden veranderde dat toen zijn vrouw begon te dementeren. ,,Ze moest naar Liduina en ik kreeg deze flat in Smalwaterhof toegewezen", vertelt hij. ,,Natuurlijk vond ik dat heel moeilijk. Niet alleen omdat ik het moest doen met minder ruimte, maar vooral omdat ik hier alleen woon. Zestig jaar woonden we samen in Liempde en ineens zat ik alleen. Dat is enorm wennen en eigenlijk niet zo leuk."
De krasse 90-jarige paste zich echter snel aan en zocht veel activiteiten buiten de deur. ,,Dat kwam ook omdat ik een paar jaar geleden ineens te horen kreeg dat er iets mis was met mijn alvleesklier. De doktoren gaven me nog een paar maanden, maar je ziet het: ik ben er nog steeds. Om piekeren te voorkomen ben ik veel gaan ondernemen. Ik zou het ook niet anders willen." Nog elke dag bezoekt hij zijn vrouw. Gelukkig herkent zij hem nog steeds. ,,De kinderen niet meer, maar mij nog wel. Die momentjes samen, daar genieten we allebei van."
ÉÉN VAN ONS
Van Haaren maakt veel gebruik van de activiteiten die het naastgelegen woonzorgcentrum Simeonshof aanbiedt. Zo is hij een fervent kaarter. Lachend zegt hij: ,,Gelukkig kon dit interview al vroeg in de ochtend, want om tien uur word ik wel verwacht bij mijn kaartclubje." In Simeonshof zijn regelmatig filmvoorstellingen of er wordt muziek gemaakt. ,,Kei gezellig", vindt Van Haaren. Ook het koersballen en golfen doet hij graag. Thuis alleen voor de televisie zitten? Daar moet Van Haaren niet aan denken. Behalve als er voetbal of darten op televisie is. ,,Ik ben een groot fan van Michael van Gerwen. Dat is er toch één van ons die het heel ver heeft geschopt."
De 90-jarige maakt elke dag een ommetje met de rollator én rijdt nog altijd zelf auto. Niet meer op de snelweg, maar binnendoor weet hij zijn weg zeker nog te vinden. ,,Ik rijd regelmatig naar mijn kinderen in Liempde en ik ben pas nog in Veghel geweest. Dat gaat nog prima en het geeft me een stukje vrijheid."
Ook over bezoekers heeft Van Haaren niet te klagen, de kinderen en kleinkinderen komen regelmatig langs. ,,Eén van mijn dochters woont in Engeland, maar komt vaak een weekje naar Nederland. We hebben dan echt de tijd met z'n tweetjes, dat zijn geweldige weken."
MOBIELE TELEFOON
Een vakantie zit er niet meer in, maar de laatste dag van de Vierdaagse in Nijmegen slaat Van Haaren nooit over. Toen hij 66 was liep hij zelf voor het eerst mee, negen kruisjes heeft hij door de jaren heen verzameld. ,,Best jammer dat dat nu niet meer lukt", vertelt Van Haaren. ,,Maar de laatste dag ga ik altijd naar kennissen in Cuijk om te kijken. Wat een feest is dat. En binnenkort mag ik weer!"
Ondertussen kijkt hij even op zijn mobieltje of er nog gemiste oproepen zijn. Een mobieltje? ,,Jazeker. Niet met hippe fratsen hoor, maar ik kan wel gebeld worden en zelf mensen bellen. Wel handig omdat ik vaak op pad ben", legt Van Haaren uit. ,,Ik heb pas een nieuwe, maar daar moet ik nog erg aan wennen. De oude was fijner, maar ja, die is vanuit mijn borstzakje in het toilet gevallen. Kunnen ze niet zo goed tegen."
Net iets voor tienen nemen we afscheid. De kaartclub zit te wachten. ,,Eens kijken of ik vandaag weer kan winnen."