'Als ik na het werk thuiskom, is er toch weer die eenzaamheid...'
Richard van Vugt (58) groeide op als weeskind, verbleef in internaten en pleeggezinnen. Als ondernemer werkte hij in Israël en de VS en runde hij een computerzaak, in Boxtel. Totdat de economische crisis toesloeg, hij alles verloor en in de schuldsanering terechtkwam. Langzaam klimt hij nu uit het dal...
Het leven in zijn Boxtelse flatwoning bevalt hem allerminst. En het liefst had hij weer een autootje om naar de stad te gaan. Daar is veel meer te beleven dan in Boxtel. Dat is een dorp waar hij niet heel veel mensen kent en moeilijk aansluiting vindt. Richard huurt nu zo'n vijf jaar een flat, eerder woonde hij op kamers in Eindhoven. ,,Als je in de schuldsanering zit, liggen de mogelijkheden niet voor het oprapen. En als je dan kunt kiezen voor een flatje, is dat altijd nog beter dan op kamers in een huis waar nooit iemand schoonmaakt."
Richard wordt begeleid door maatschappelijk werker Mireille Suijkerbuijck van ContourdeTwern, die maandelijks bij hem langsgaat en informeert hoe het gaat. ,,Ik heb destijds zelf aangeklopt bij het maatschappelijk werk", vertelt Richard. ,,Ik was alles kwijtgeraakt en kon geen ander werk meer vinden. In Eindhoven was er een wachtlijst van vier maanden en had ik het idee dat ik er alleen voor stond. Gelukkig zijn de lijntjes in Boxtel korter en heb ik hier een goede band met Mireille opgebouwd. We praten veel met elkaar en als de nood aan de man is, kan ze snel schakelen. De juiste mensen vinden die me kunnen helpen. Bij Sint-Joseph bijvoorbeeld. Of de schuldsanering."
SURFSCHOOL
Het leven van Richard ging niet over rozen. De geboren Brabander groeide met twee broers en twee zussen op zonder ouders en verbleef vanaf zijn zesde levensjaar op een door nonnen gerunde school. Later zat hij op een jongensinternaat. ,,Mijn broers en zussen zaten in dezelfde situatie, maar op andere plekken. Later pas besef je dat we als gezin eigenlijk nooit samen zijn geweest. We zijn door verschillende instanties uit elkaar getrokken."
Toen Richard 13 jaar oud was, ging hij naar een pleeggezin in Tilburg. ,,Later was er een gezin in Boxtel dat me wilde adopteren, vandaar dat ik nog altijd een lijntje met deze gemeente heb." Met zijn broers en zussen heeft hij geen contact meer. ,,Met mijn zus heb ik ooit geprobeerd om de banden te herstellen, maar dat is niet gelukt, zeker niet nadat mijn zus ernstig ziek werd." Toen hij volwassen werd, trok Richard de wijde wereld in. Weg uit Nederland. ,,Ik had en heb hier eigenlijk niets. Er is hier geen plek waar ik me écht thuis kan voelen."
Reislust, ondernemingszin én de liefde brachten Richard naar tal van plekken op de wereld. Hij runde met succes een surfschool in Israël, het moederland van zijn toenmalige vriendin. Daar werkte hij een tijdje samen met een van zijn jongere broers, maar die samenwerking strandde. ,,Ik heb hem op het vliegtuig gezet en nooit meer gezien."
In New York bouwde hij een tamelijk florerend schildersbedrijfje op. Lachend: ,,Je moet weten dat ik een bloedhekel heb aan schilderen. Maar ik heb in New York eens wat keukenkastjes geverfd en kreeg prompt 600 dollar in mijn hand gestopt. Dat bracht me op een idee om een eigen zaak te starten." Omdat hij geen werk- en verblijfsvergunning had, eindigde ook dat avontuur.
GEEN DIPLOMA
In Boxtel opende Richard een computerzaak aan de Stationsstraat. Met wisselend succes werd aan de weg getimmerd, totdat het ook hier mis ging. ,,De economische crisis van 2008 heeft me definitief de das omgedaan", blikt hij terug. ,,Ik had inmiddels een bedrijfje waarmee ik op beurzen luxe-artikelen aanbood. De crisis heeft me weggevaagd en ik kwam in de schuldsanering terecht. Weet je, wat er dan gebeurt is eigenlijk met geen pen te beschrijven. De rekeningen blijven binnenstromen en je hebt echt het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat."
Aankloppen bij het algemeen maatschappelijk werk bood enige lucht. ,,Zeker nu ik in Boxtel woon, heb ik het idee dat er naar me geluisterd word, dat ik ergens met mijn problemen terecht kan. Ik kan mijn verhaal kwijt, maar word ook geholpen als ik vragen heb over rechten die ik heb." Zo krijgt hij tips om te solliciteren en op zoek te blijven gaan naar een betaalde baan. ,,Maar je snapt wel dat dat heel moeilijk is", verzucht Richard. ,,Ik zou niets liever doen dan een leuke baan vinden, weer een fijn huis huren en een autootje kopen. Maar hoe realistisch is het om zo'n baan te wensen als je al 58 jaar oud bent en eigenlijk geen enkel diploma hebt. Ja, ik heb wat ervaring in de horeca. Maar overal waar ik aanklop, willen ze een goed cv zien. En daar gaat het dus telkens mis..."
ELKE WEEK 500 MENSEN
Waar het vinden van een betaalde werkkring nog niet is gelukt, is Richard wel aan de slag gegaan als vrijwilliger. Eerst was hij actief bij de Vincentiusvereniging in Boxtel, nu fietst hij vrijwel elke dag naar de andere kant van de rijksweg A2 om als beheerder aan de slag te gaan in multiculturele accommodatie De Serenade aan de Oude Dijk in Liempde. ,,Als je vijf jaar niets hebt gedaan, komen de muren van deze flat op je af hoor. Dan ben je blij dat je weer onder de mensen komt. En in Liempde is dat erg fijn. Ik denk dat ik elke week wel vijfhonderd mensen ontmoet. Als ik in De Serenade ben, voel ik me lekker. Dan is er reuring en dat vind ik leuk."
Als beheerder van De Serenade is Richard verantwoordelijk voor het onderhoud in en om het pand en werkt hij samen met andere vrijwilligers aan het dagelijks reilen en zeilen van deze voorziening. ,,Er is veel te doen hoor. Repetities van de fanfare en koren, er worden concerten gehouden en ook allerlei bandjes oefenen daar. En op donderdag komen er misschien wel vijftig of zestig mensen bridgen, ook heel gezellig. Ik werk er echt ontzettend graag. Maar realiseer me ook dat het geen betaalde baan is. En als ik na het werk thuiskom, is er toch weer die eenzaamheid. Dan mis ik de mensen om me heen."
De maatschappelijk werker biedt dan uitkomst. Die geeft tips hoe Richard vaker onder de mensen kan komen. Enthousiast werken bij De Serenade in Liempde is voor de Boxtelaar het begin van een nieuw hoofdstuk in zijn leven. Een hoofdstuk dat na veel donkere dagen ook weer momenten van hoop en houvast biedt.