'Ik ben écht uit mijn schulp gekropen'
Kleurige schilderijtjes sieren de muren, in de hoek tjirpt grasparkiet Japie en wat vooral opvalt is de huiselijke, gezellige sfeer die het hoekappartement van Boxtelse Jo van den Hoogen (75) uitademt. Jo is een vrolijke man, die houdt van een praatje en geniet van z'n hobby's. Wie hem op straat tegenkomt, zou niet verwachten dat de geboren en getogen Esschenaar ambulante zorg krijgt van zorgorganisatie Cello.
Jo woont weliswaar zelfstandig, maar kan altijd terugvallen op de ambulante begeleiding van Cello. Ook is er iemand van Cello aanwezig in het appartementencomplex van woonstichting Sint-Joseph aan de Baandervrouwenlaan. Daar woont Jo - net als twaalf andere bewoners - in een eigen appartement. En hoewel hij tot zijn zeventigste op zichzelf woonde in Esch, heeft hij tóch behoefte aan ondersteuning. Iemand die hem bijstaat wanneer hij dat nodig heeft. Iemand die bijvoorbeeld af en toe met hem meegaat om boodschappen te doen. Iemand die hem simpelweg helpt om structuur aan te brengen in zijn leven.
FAMILIEBAND
,,Dankzij de medewerkers van Cello ben ik uit mijn schulp gekropen. Ik vond eerst dat ik geen begeleiding nodig had en wist eigenlijk ook niet wat die zorg inhield. Maar achteraf gezien… Als je bekijkt wat mijn begeleiders nu allemaal voor mij én met mij doen, dan doen ze ontzettend goed werk. Ik onderneem nu allerlei dingen, die ik eerst niet kon", vertelt Jo.
Wat je namelijk óók niet ziet als je Jo op straat tegen zou komen, is dat hij zijn linkeronderbeen mist. Met een prothese kan hij goed uit de voeten. Maar dat was vijf jaar geleden, toen hij zijn been kwijtraakte door een bloedvatverstopping, wel anders. ,,De operaties waren heftig en ik kon het verlies van mijn been heel moeilijk accepteren. Ik zat soms met tranen in mijn ogen", herinnert Jo zich. Maandenlang moest hij herstellen in revalidatiecentrum Tolbrug in 's-Hertogenbosch. Daarna bleek dat hij intensievere zorg nodig had, dan dat hem in zijn woning in Esch geboden kon worden. In de eerste maanden na zijn revalidatie had hij bijvoorbeeld een rolstoel nodig. ,,Mijn zus belde vervolgens Cello op en toen kwam ik hier terecht."
Dat zijn zus haarfijn aanvoelde dat Jo misschien toch nét iets meer hulp nodig had dan hij zelf wilde toegeven, is niet verwonderlijk. Jo komt uit een enorm hechte familie en heeft vier broers en zeven zussen. ,,We zien elkaar nog steeds heel veel. Mijn zussen helpen me hier en daar met het huishouden en elk jaar organiseren we een familie-uitje. Dit keer ben ik aan de beurt om alles te regelen." De band met zijn familie is sterk en ze steunen hem door dik en dun. ,,In het verleden heb ik foute vrienden gehad. Daardoor dronk ik teveel. Dat was een grote fout van me en ik werd daar niet gelukkig van. Mijn zussen konden enorm boos op me worden destijds."
MOEILIJK STILZITTEN
Het viel niet mee om Esch te verruilen voor Boxtel. Daar bouwde Jo immers zijn leven op en trouwde hij met zijn grote liefde Adrie. ,,Ik was een laatbloeier. Ik heb altijd gezegd dat ik niet voor mijn veertigste wilde trouwen. Dat gebeurde dan pas ook daarna. Ik ben uiteindelijk acht jaar getrouwd geweest. Mijn vrouw stierf aan een luchtweginfectie. Ze was pas 45 jaar oud. Ik ben daarna nooit hertrouwd, want zij was de enige voor me." Na haar dood kreeg Jo veel steun van zijn beste vriend. ,,Op hem kan ik écht bouwen. Ik zie hem nog steeds. Op de fiets ben je namelijk zó in Esch."
Vijfendertig jaar lang werkte Jo in het slachthuis van de voormalige NCB, dat tegenwoordig VION heet. ,,Hammen uitbenen. Toen ik met vervroegd pensioen kon, heb ik dat meteen gedaan. Daarna ben ik kranten gaan bezorgen. Dat heb ik gedaan tot ik problemen begon te krijgen met mijn been."
Stilzitten is duidelijk niks voor hem en het duurde niet lang voordat hij tijdens zijn revalidatie een nieuwe hobby oppakte. Jo raakte verslingerd aan schilderen. ,,Het geeft me afleiding en rust. Elke woensdag ga ik schilderen tijdens Activiteiten voor Ouderen in gemeenschapshuis De Rots. Ik doe inspiratie op uit voorbeeldboeken die daar liggen en verzin er zelf dan nog van alles bij", zegt Jo. Trots toont hij de schilderijen die zijn huiskamer opvrolijken. Jo werkt niet alleen met verf. Met allerlei attributen zoals mos of eikeltjes, brengt hij ook diepte in zijn werk aan. ,,Ik doe alles uit het hoofd en meng mijn kleuren zelf op gevoel."
Daarnaast trad Jo toe tot de cliëntenraad van Cello. ,,Want ik wil mezelf hard maken voor de andere bewoners van de Baandervrouwenlaan."
SUCCESVERHAAL
Het verhaal van Jo is 'een succesverhaal', zo vinden zijn ambulante begeleiders en manager zorg en dienstverlening Thea Brouwers. Jo zelf is blij met de hulp van Cello. ,,Het betekende voor mij een ommekeer in mijn leven. Ondanks de beperkingen die ik heb – daar heb ik me inmiddels bij neergelegd -, ben ik gelukkig. Ik kan feitelijk alles zelf doen en waar ik ondersteuning nodig heb, is mijn begeleider er voor me. Zo leerde ze mij hoe ik met een laptop om moet gaan. En wat denk je? Laatst heb ik zélf een e-mail verstuurd!"