• BOXTEL DOET MASSAAL MEE AAN AVONDVIERDAAGSE • DE KEISTAMPERS BRENGT 2.200 WANDELAARS OP DE BEEN
'En daarvoor? Daarvoor lopen ze niet door…'
LINDA VAN DE WIEL
Als klein meisje had ik een aantal jaarlijkse ijkpunten. Zo was er carnaval dat ik vol overgave vierde, mijn verjaardag natuurlijk, het schoolreisje en de avondvierdaagse. Ik genoot met volle teugen van die vier dagen wandelen met mijn schoolgenootjes van mijn toenmalige school De Walpoort.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik een halve rol kauwbonbons meekreeg en het daar die avond mee moest doen. Ik deelde uit en had er dan nog eentje over, die ik de rest van de avond tegen mijn gehemelte geplakt hield. Ik weet ook nog goed dat ik absoluut niet – onder geen enkele voorwaarde – gedragen wilde worden want, zo dacht ik: 'Dan krijg ik geen medaille'. En dus liep ik met zere voetjes vier keer vijf en later vier keer tien kilometer.
Nu, heel wat jaren later, ben ik zelf moeder en liep ik vorige week weer mee, met de alweer 46e editie van de avondvierdaagse in Boxtel. Samen met man en kinderen en de andere ouders en kinderen van de Prinses Amaliaschool. En zag ik mijn dochters en zoon net zo genieten als ik vroeger deed. Met als verschil dat er veel meer snoep in omloop was. Met een halve rol kauwbonbons kom je niet meer weg tegenwoordig…
SUIKERINNAME
De gezelligheid en ook de liedjes zijn wel hetzelfde gebleven. Er stonden echt heel veel potjes, potjes, potjes vet op de tafel na afloop van dag vier. Alle traditionele en ook nieuwe liedjes waren de weken voorafgaand aan de avondvierdaagse op school en thuis dan ook flink geoefend. Vroeger sleepte het zingen mij door de dagen en - vooral op donderdag - lange afstanden heen.
En nu deden die oude liedjes hetzelfde voor mijn kinderen. De meiden zijn zeven en zag ik al nauwelijks meer. Zij liepen met vriendinnen of de juf mee, ergens voor in de groep. De jongste is vier en liep de eerste dag dubbele kilometers. Op woensdag liep hij naast mij of zijn vader aan de hand. Of beter gezegd: een halve meter achter ons aan de hand. Terwijl wij hem meetrokken. En wij hem stiekem zoet hielden door hem soms een lolly te voeren (want daar doe je lang mee en dat scheelt suikerinname).
De donderdag was pittig. Onze jongste leek zo energiek toen we van huis vertrokken… Hij liep grote stukken, de stoere vent. Maar kende absoluut ook moeilijke momenten waardoor papa en ik hem af en toe op de schouders droegen. En hij moest plassen en wilde deze dag niet tegen een boom. Hij wilde snoep. En snoep. En snoep. En opa (de enige die niet meeliep).
Maar oh, hij flikte het deze donderdag wel en tijdens de laatste dag, met aan de eindstreep een prachtige medaille in zicht, liep hij als het ware op wolken. En geruisloos finishten ook onze meiden die heel trots waren op hun medaille met '4' erop. En ze straalden met de 'topper-pet die school als verrassing voor alle kinderen had laten maken. En 'ze juichten toen de school de prijs voor meest verkeersveilige school in ontvangst mocht nemen.
En 'topper' is wel het juiste woord voor onze en al die andere stoere kinderen die dit jaar weer meegelopen hebben: echt, jullie zijn absoluut zonder enige vorm van twijfel toppers. Stuk voor stuk. Ook jullie papa's en mama's trouwens, die vier dagen vroeg vanuit het werk naar huis gekomen zijn om deze vier dagen samen met jullie te beleven.
Volgend jaar lopen we weer mee. Jullie ook? Met liedjes, teveel snoepjes, de belofte van een ijsje bij de eindstreep en vooral heel veel gezelligheid. En… stap voor stap voor stap. (Foto's: Peter de Koning.)
