NICO BULTER GEEFT INVULLING AAN THEMA DODENHERDENKING
De kracht van een persoonlijk verhaal
Voorafgaand aan de stille tocht tijdens dodenherdenking hield theoloog en gemeenteraadslid Nico Bulter in de Sint-Petrusbasiliek een indrukwekkende speech. Daarmee gaf hij invulling aan 'De kracht van het persoonlijk verhaal', het thema dat het Nationaal Comité 4 & 5 mei die jaar voerde. Hieronder volgt een deel van zijn toespraak.
,,Wat doen die verhalen met ons? Wat zijn wij als land? Wat zijn wij als mensen samen wonend hier in de gemeente Boxtel? Wij delen in de verhalen van ons land, en vormen zo één land, één natie. Een vertelgemeenschap. Wij delen onze verhalen hier in Boxtel, en vormen zo een leefbare menselijke samenleving. Een vertelgemeenschap."
,,Wat is een natie, een land? Volgens de Franse historicus en filosoof Ernest Renan heeft een natie weinig met ras, taal of religie te maken. Een natie bouwt zich op een gedeeld verleden, vormt als het ware een vertelgemeenschap op basis van een boek vol verhalen over vroeger. En een natie bouwt zich op de bereidheid om ook samen in de toekomst te willen leven, om het leven samen voort te willen zetten en daarin te investeren. Dus gaat het bij een natie of een land om solidariteit: er is een gedeeld verleden, in het heden is zichtbaar de concrete bereidheid, de duidelijke verwoorde wens, om het leven samen voort te zetten."
,,Onlangs werd ik gebeld of ik een bijeenkomst wil bijwonen op 23 mei aanstaande in herinneringscentrum Westerbork onder de titel Gedeelde Verhalen. Verhalen worden gedeeld rondom de twee treinkapingen, die in 1975 en die in 1977. Mijn jongste broer Leo Bulter werd gedood op dinsdag 2 december 1975 op de eerste dag van de treinkaping. Ineens werd mijn persoonlijke geschiedenis, de geschiedenis van ons gezin en onze familie, ons dorp, op een afschuwelijke wijze verbonden met de geschiedenis van ons land en ons gezamenlijk koloniaal verleden. Zo is het kleine en het grote verhaal met elkaar verbonden. Het verhaal houdt ons verleden levend, doet pijn, irriteert, schuurt, spoort aan, geeft hoop. Het verhaal houdt ook ons gaande en in leven, herinnert ons aan onze bestemming, aan wat ons te doen staat."
,,Wij herdenken vanavond onze doden, mensen van vlees en bloed die hebben geleefd, geademd, gezocht, liefgehad, gestreden, gehoopt... ja, gehoopt. Wij willen hen eren, hun verhaal vertellen en blijven vertellen, als deel van onze verhalengemeenschap. Een gedeeld verleden als grond om op te staan. Een duidelijk uitgesproken wil om onze wereld mooier te maken, mensen overal ter wereld een menswaardig bestaan mogelijk te maken, oorlogen te voorkomen, verhalen van hoop te blijven vertellen. Zodat we niet aan de kant van angst blijven zitten, en alles wat er allemaal verkeerd kan gaan. Maar aan de kant van onze veerkracht en hoop en wat we samen kunnen."