Een beetje vrolijkheid brengen...
Zijn schilderijen zijn te vinden over de hele wereld. Van Sydney tot Parijs en van Moskou tot Seoul. Momenteel is er ook een grote expositie in het Gelderse Elst en een tentoonstelling in Geel, België. De Boxtelse kunstschilder Ad Verstijnen werd in augustus zeventig, maar werkt nog elke dag en produceert volop. ,,Stoppen? Ach nee, er zitten nog zóveel ideeën in mijn hoofd."
'Mijn werk zou die sombere Boxtelse raadzaal zeker opfleuren!'
Waar zijn creativiteit vandaan komt? Ad weet het niet. ,,Ja, broers van mijn opa waren beeldhouwer en smid. Een van hen maakte bijvoorbeeld het hekwerk in de Sint-Janskathedraal te 's-Hertogenbosch. Maar mijn ouders waren niet kunstzinnig, mijn moeder was docent en mijn vader directie-secretaris...", grinnikt de kunstenaar in zijn atelier aan de Stationsstraat. Daar is hij dagelijks te vinden. ,,Ik móet elke dag werken, gewoon omdat ik er plezier aan beleef. Dagen zonder inspiratie ken ik niet." Hoeveel doeken hij de loop van vijftig jaar gemaakt heeft? ,,Ik zou het bij benadering niet weten..."
Ad geeft toe dat echtgenote Marijke of zijn kinderen wel eens aangeven, dat zij vinden dat het wel wat minder kan: ,,Maar er is er slechts eentje de baas hè", schatert het door het vroegere winkelpand nabij het NS-station. Wat serieuzer: ,,Marijke en ik gunnen elkaar het leven. Daarom houden we het samen ook zo lang vol. Weet je, van onze collega's die in diezelfde tijd trouwden, vormen wij het enige stel dat nog bij elkaar is."
REGELTJES
Wie naar de kleurige en uitbundige doeken van Verstijnen kijkt, kan niet anders dan er vrolijk van worden. ,,Dat is ook mijn bedoeling. Ik wil mensen als het ware een kick geven,een soort carnavalsgevoel , terwijl het geen carnaval is", vertelt de kunstenaar die inmiddels vijftig jaar 'in het vak' zit. ,,En eigenlijk al langer. Als tienjarig mènneke won ik in mijn geboortestad Arnhem al een prijs met een tekening die ik maakte voor een etalagewedstrijd." En prijzen volgden er meer: in 1985 de internationale staatsprijs voor Maritieme Schilderkunst te Antwerpen, vijf jaar later, óók in Antwerpen het laureaat van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en in 2003 werd Ad geselecteerd voor de Olympic Sport & Art Contest in Athene.
Het was geen makkelijke weg om naam te maken als kunstschilder. ,,Mijn broers en zus konden heel goed leren, maar wat dat betreft was ik een buitenbeetje in ons gezin. Mijn moeder was lerares, maar ik ben niet in de wieg gelegd voor lezen en schrijven. Ik heb liefst drie lagere scholen versleten. Dat zegt genoeg, toch? Nu noemen ze dat dyslectisch." Via een omweg (Sociale Academie Enschede en staatsexamen hbs) kwam Ad uiteindelijk terecht op de huidige Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg. Daar leerde hij de grondslagen voor de kunst kennen, feiten zoals anatomie, vlakverdeling en verhoudingen et cetera. ,,Maar daar houdt niemand zich tegenwoordig nog aan." Klinkt daar enige frustratie? ,,Nee hoor, maar het is net als in de politiek, feiten worden meningen. En als feiten meningen worden, kan en mag alles..."
KINDERLIJK
Aanvankelijk combineerde Ad zijn kunstenaarsbestaan met lesgeven aan middelbare scholen. In 's-Hertogenbosch, maar ook korte tijd aan de vroegere Bracbant Havo in Boxtel. ,,Ik maakte net als alle beginnende schilders aanvankelijk landschappen en portretten. Daar was ik best goed in, al zeg ik het zelf. Maar het begon te vervelen, iedere keer hetzelfde. Nadat ik het met één mevrouw niet eens kon worden over de gelijkenis van haar portret, besloot ik te stoppen met realistisch werk en een eigen stijl te ontwikkelen. In 1984 stopte Ad ook als docent. ,,Het was simpelweg niet meer te combineren." Want de nieuwe weg die hij insloeg, sprak velen aan. ,,Meestal omschrijf ik mijn werk als neo-Cobra. Ik voel me in mijn hoofd nog altijd kinderlijk en dat komt tot uiting in mijn creaties. Weet je, veel ziekenhuizen willen werk van mij aan de muur omdat ze zo'n positieve uitwerking hebben op patiënten. Ik heb altijd genoeg werk gehad. En er waren jaren dat ik écht heel veel geld heb verdiend."
Vroeger waren het vooral de jeugdtekeningen van zijn kinderen Maaike en Edgar die de bron van inspiratie voor de kunstenaar vormden. Nu zijn het zijn kleinkinderen Lynn en Nina die dolle dingen maken en hem een drive geven. Het optimisme hierin spreekt Ad vooral aan. ,,Ik schilder de directe leefwereld van het kind: met poes, fiets, vogeltje en bal. Al deze afbeeldingen symboliseren de vrijheid en hebben niets te maken met de normen en regels van de volwassen maatschappij. Ik wil altijd de andere kant op. Slingeren, vol plezier, heen en weer tussen fantasie en werkelijkheid. Meestal ga ik uit van niets. Soms staat een kindertekening dan weer een oldtimer of een vorm van activiteit centraal. Ik wil grensverleggende waarden aftasten, opvallend werk maken, zodanig dat ik vooral de verwondering en aandacht van mezelf tref."
OPLICHTERIJ
De Boxtelaar heeft een uitgesproken mening over de kunstwereld. ,,Die is niet leuk meer. Er is helaas veel namaak, oplichting en bedrog." Maar Ad is er de man niet (meer) naar om zich er al te druk over te maken. Hij laat het van zich afglijden. ,,Gelukkig verkeer ik in de luxe positie dat ik dat kan..."
Ad Verstijnen is er trots op veel grote en internationale bedrijven tot zijn klantenkring te mogen rekenen. Printerleverancier Ricoh, transportbandfabrikant Vanderlande en onlangs Friesland Campina. Maar zijn werk hangt ook in Den Haag: onder meer in de Tweede Kamer, paleis Noordeinde en het ministerie van Onderwijs, Cultuur & Wetenschap en bij veel particulieren. Ook de gemeente Boxtel kocht in een ver verleden weleens een werk. ,,Dat zou nog wel eens mogen. Het zou die sombere raadzaal in elk geval opfleuren!"
Op de vraag wat zijn meest eervolle opdracht is, geeft Ad geen antwoord. ,,Nee, als ik één naam noem, zou ik anderen tekortdoen. Dat wil ik niet. Of het nu een klein of een groot schilderij is wat mensen bij me kopen, dat maakt voor mij geen verschil. Als ze er maar van genieten; élke dag weer. Ik wil mensen zoals eerder gezegd, met mijn werk een beetje vrolijkheid brengen. Dat is wel nodig in de wereld van vandaag. Gelukkig is mijn kunst geen vluchtig artikel."
