POSITIEVE INSLAG HELPT DORIEN HABRAKEN IN STRIJD TEGEN KANKER
'Ik ben weer vol levenslust!'
Wat wás ze blij. Eindelijk kon Dorien Habraken uit Boxtel weer aan het werk. De activiteitenbegeleidster van verpleeghuis Liduina nam 'haar' bewoners begin november mee om een terrasje te pikken. ,,Ik duw weer de zwaarste rolstoelen", glundert ze. Haar smile is begrijpelijk. Want een knobbeltje in haar borst bleek in april 2015 een voorstadium van kanker. De ziekte zette haar leven op zijn kop.
Een feestbeest; in de goede zin van het woord dan. Zo mag je Dorien (41) gerust noemen. Maar het laatste anderhalf jaar viel er weinig te feesten. Een erfelijk gen veroorzaakte een zeldzame vorm van kanker. Triple-3 negatief om precies te zijn. ,,Met pillen niet te bestrijden, alleen via chemotherapie. Maar nu is het achter de rug. Hopelijk voorgoed. Ik wil weer de 'oude' Dorien zijn. Die had een leuk leven en dat pak ik nu weer op. Ik ben weer vol levenslust en wil 2015 en 2016 het liefst zo snel mogelijk vergeten..."
Met ziel en zaligheid werkt Dorien in Liduina, het verpleeghuis dat zich tegenwoordig als expertisehuis van Zorggroep Elde afficheert. Maar met hetzelfde enthousiasme, en misschien nog wel meer, timmert ze ook al elf jaar aan de weg als de 'blonde helft' van feestduo De Dorini's. Zeker in het carnavalsseizoen is de Boxtelse samen met haar plaatsgenoot Marlou van Griensven een veelgevraagd artiest. Ondanks haar ziekte stond Dorien ook tijdens vorig leutseizoen diverse malen op het podium. Niet makkelijk, te meer omdat Marlou hoogzwanger was en zich moest laten vervangen.
UIT VOORZORG
Op het moment dat Dorien in het voorjaar van 2015 het knobbeltje in haar borst ontdekte, aarzelde ze geen moment. ,,Meteen ben ik naar de huisarts gestapt die me doorverwees naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis (JBZ). Aanvankelijk dachten ze daar aan DCIS, een voorstadium van borstkanker, maar een mri-scan wees uit dat het toch ernstiger was. Maar meteen geholpen worden, was er niet bij. Ik kwam erachter dat het JBZ een logge instelling is en besloot elders mijn heil te zoeken. In de Alexander Monro-ziekenhuis (dé borstkankerkliniek van Nederland - red.) was ik wel snel aan de beurt. In mei werd de borst geamputeerd omdat duidelijk was dat deze bijzondere vorm van kanker niet met alléén chemotherapie te bestrijden was. Ná de operatie moest ik wel een chemokuur ondergaan; die duurde van juni tot en met september. Maar gelukkig ben ik er niet al te ziek van geweest."
Daarmee was de ellende nog niet voorbij voor Dorien. ,,Nadat de chemo erop zat, stierf ons pap. Vervolgens heb ik daags nadat we met De Dorini's de clip van onze carnavalskraker voor 2016 hadden opgenomen uit voorzorg mijn tweede borst weg laten halen. En in december vorig jaar moesten ook nog eens mijn eierstokken verwijderd worden. Alles waar het erfelijk gen opnieuw zou kunnen manifesteren, is nu uit mijn lijf. Maar een garantie dat de kanker nooit meer terugkomt, is dat niet..."
Vanaf januari bouwde Dorien haar leventje weer rustig op; ze ging weer enkele uurtjes per week werken en trad ook weer op. ,,Maar de factor tijd bleek mijn grootste struikelblok. Ik wilde sneller vooruit dan mijn lichaam aankon. In maart van dit jaar kreeg ik een terugslag en had ik het een tijdje best moeilijk. Maar met behulp van familie, vrienden en gesprekken met een psycholoog ben ik er weer bovenop gekomen."
LICHAAM VERTROUWEN
Over een antwoord op de vraag of de ziekte haar leven heeft veranderd, denkt Dorien even na. ,,Nee, eigenlijk niet. Ik ben weer helemaal de vrolijke, levenslustige Dorien die ik ook vóór mijn ziekte was. Ondanks de kanker lukte het me meestal positief te blijven. Dat maakte het makkelijker om de ziekte te accepteren, ook voor mijn omgeving. Natuurlijk waren er momenten waarop ik dacht: 'waarom is mij dit overkomen?' Maar ik besefte dat ik gewoon een slecht scenario heb getroffen. Ondanks de agressieve vorm, bleek de kanker te behandelen en ging ik de strijd aan. En ja, ik heb wel wat geleerd: namelijk dat ik geen stress meer wil. Het moeilijkst is het om mijn lichaam weer te leren vertrouwen. Wat is een 'gewoon' pijntje en wat hoort bij de kanker, dat is niet altijd even duidelijk."
Heeft het gemis van haar borsten dan geen impact? ,,Natuurlijk wel. Maar het is mijn overtuiging dat het hebben van borsten niet het enige is waardoor je vrouwelijk bent. En ondanks dat ik best ijdel ben, had ik eigenlijk ook weinig moeite met het feit dat ik mijn haren verloor tijdens de chemokuur. Het viel me eigenlijk helemaal niet zo tegen, mijn kale koppie. Zo gauw mijn haar weer begon te groeien heb ik het hoofddoekje dat ik droeg weer afgedaan."
POSITIEF AFSLUITEN
Tijdens haar ziekte beschreef Dorien wat ze meemaakte in blogs op internet. En op verzoek van Brabants Dagblad publiceerde ze diverse columns. ,,Het hielp mij. Ik kon de ziekte en wat dat met me deed van me af schrijven. En de reacties die ik erop kreeg, sterkten mij."
Dorien wil het afgelopen anderhalf jaar het liefst zo snel mogelijk vergeten. ,,Ik kijk naar de toekomst en ben blij dat ik 2016 toch positief kan afsluiten. Ik wil weer feesten. En dat gaat ook gebeuren: De Dorini's bestaat elf jaar en dat gaan Marlou en ik vieren met een tournee door Brabant."