'Eindelijk weer herenigd als gezin: nu voelen we ons écht helemaal thuis'
Geen eten, een beetje drinken en drie dagen op een kluitje zitten. De reis die Hanif (38) per vrachtwagen aflegde om Syrië te ontvluchten, was moeilijk én hels. Maar hij wilde weg. Naar het land dat hij alleen kende van Ruud Gullit en Marco van Basten. Zijn gezin volgde en de familie werd dit jaar herenigd. In Boxtel...
Kobani in de streek Aleppo in Syrië was jarenlang het thuis van Hanif, zijn echtgenote Hadia (35) en hun zes kinderen. Hanif werkte als boer, Hadia zorgde dat thuis alles op rolletjes liep en de kinderen gingen naar school. Een gelukkige tijd. Maar de oorlog en opkomst van IS maakte de veilige thuishaven in één klap een onrustig gebied dat werd verwoest door bombardementen. Hanif vluchtte en legde een lange reis af voor hij uiteindelijk terecht kwam bij het asielzoekerscentrum in Gilze-Rijen. ,,De deur van de auto ging open en ik was ineens in Nederland", vertelt Hanif, die inmiddels een aardig woordje Nederlands spreekt. ,,Het was een moeilijke tijd, vooral omdat mijn gezin zo ver weg was. Dat is zo pijnlijk."
TE VOET NAAR TURKIJE
Hadia bleef met kinderen Suleiman (20), Mohammed (18), Ahmad (16), Simaf (13), Roj (6) en Roukher (4) achter. De kleine Roukher was bijna een jaar oud toen het gezin op de vlucht sloeg. Te voet vertrokken ze naar Turkije. ,,Dat ligt maar twintig minuten lopen van Kobani af", legt Suleiman uit. Hij praat uitstekend Engels, zijn Nederlands is nog niet goed. ,,Maar dat leer ik vast snel", klinkt het vastberaden.
De familie kwam terecht in een kamp voor vluchtelingen in Turkije. Eigenlijk praten ze niet zo graag over die periode. ,,Het was zwaar", zegt Suleiman, die als oudste zoon voor zijn moeder, broertjes en zusjes zorgde. ,,We konden niet meer naar school, we werkten niet en zaten met duizenden anderen bij elkaar. Heel moeilijk, want er was amper privacy." De twee jongste kinderen groeiden op in het kamp en kregen wat onderwijs van de oudere gezinsleden. Hanif: ,,Dat mijn kinderen geen onderwijs kregen, dát vind ik het moeilijkste van alles wat er is gebeurd."
'Nederlandse mensen mogen wel meer open zijn'
GEZELLIG LAND
Het gezin ging uiteindelijk naar Istanbul waar de situatie iets beter werd. Suleiman werkte er zelfs een tijdje, onder meer bij een krant. Toen vader Hanif settelde in Nederland, kon het gezin met het vliegtuig als nareizigers ook naar dit land toe. Maar waarom viel de keus eigenlijk op Nederland? ,,Dat heeft alles te maken met het EK van 1988", zegt Hanif. ,,Ik was helemaal fan van al die voetballers. Ruud Gullit, Marco van Basten en natuurlijk Johan Cruijff. Ook leek Nederland me een gezellig land met aardige mensen." Lachend: ,,En daar had ik dus helemaal gelijk in!"
Een jaar nadat Hanif in Nederland terechtkwam, volgde zijn gezin en in augustus werd het stel herenigd. ,,Een prachtig moment", vertelt Hanif zacht. ,,Zonder je familie zijn, dat is echt onmenselijk zwaar." Suleiman: ,,Sinds september wonen we in Boxtel en zijn we eindelijk weer samen. Of we ons al thuis voelen? Ja. We zijn samen en dan is het overal een thuis. Al moeten we natuurlijk ook nog heel erg wennen..."
BEETJE VERLEGEN...
De familie woont in een woning aan het Kapittel. Het is niet groot, maar het gezin is tevreden met hun bovenwoning, ingericht met spulletjes van de Vincentiusvereniging en kringloopwinkel Het Goed. ,,Toen we aankwamen hadden we helemaal niks", zegt Hanif. ,,Alleen kleding, verder hebben we alles achtergelaten. En inmiddels is alles weggevaagd bij bombardementen. Maar het zijn maar spullen." Dankzij de hulp van vrijwilligers is het huis ingericht. Met name de Boxtelse Irma Gommers en Brigitte Gillhaus hebben zich voor de Syrische familie ingezet. Irma: ,,We hebben daar bijna een weektaak aan. Uitkeringen regelen, zorgen voor scholen voor de kinderen, helpen bij allerhande zaken. Het is veel, maar zo dankbaar om te doen."
Lachend vertelt Irma dat er soms nog wel eens misverstanden zijn. Zo was vader Hanif op zoek naar een lamp voor in de woonkamer. De schemerlampen waar Irma mee aan kwam zetten, bevielen hem niet. ,,Op een dag liet hij vol trots zijn nieuwe lamp zien. Een tl-buis... Tja, in Syrië vinden mensen dat mooi." Suleiman: ,,We zijn heel blij met alles wat ze voor ons doen. Ik zie Irma niet echt als vriendin, het is meer een soort oma of tante. Ze hoort bij de familie."
De twee oudste kinderen Suleiman en Mohammed volgens een inburgeringsstudie en Nederlandse les bij het Koning Willem I College in 's-Hertogenbosch. Daarna zullen ze mee gaan draaien in een werk- en leertraject. Ahmad en Simaf zitten in een internationale schakelklas en gaan daarna naar het regulier voortgezet onderwijs. De twee jongsten gaan naar de Prinses Amaliaschool en spreken de Nederlandse taal al heel goed. Het verzoek om eens wat te kletsen, wordt echter genegeerd. Suleiman: ,,Ze zijn een beetje verlegen en praten niet zo graag, zeker niet tegen onbekenden. Maar dat wordt vast wel beter."
HEEL MOOI LACHEN
Moeder Hadia is druk bezig met het leren van de taal, maar vindt dat erg moeilijk. Ze is analfabete wat het leren extra lastig maakt. ,,Ik ben nooit naar school geweest", zegt ze zacht. ,,Maar ik wil wel graag leren en mensen leren kennen." Irma stelt de vrouw gerust: ,,Dat komt wel. En je kan in ieder geval heel lief en mooi lachen." Waarop Hadia haar stralende glimlach maar weer eens laat zien.
Ook Hanif leert Nederlands en praat dat al behoorlijk goed. Ook werkt hij mee aan de opbouw van restaurant De Liempdse Barrière waar eigenaar Erwin Hiemstra druk mee bezig is. ,,Fijn om bezig te zijn", zegt Hanif. ,,Ik hoop uiteindelijk weer als boer te kunnen gaan werken, lekker in de buitenlucht. Dat deed ik in Syrië ook." Binnenkort start hij ook met sporten bij Tiga. Lachend: ,,Dat is hard nodig want door het Nederlandse eten ben ik een beetje dik geworden, zegt mijn vrouw. Daar ga ik dus maar eens wat aan doen."
Langzaamaan bouwt de familie een leven in Boxtel op. Er wordt gesport, geleerd en geleefd. Dankbaar zijn ze voor alle hulp en voor hun mooie huis. ,,Lekker dicht bij het centrum, dat vinden de kinderen geweldig", vertelt Hanif. ,,Ze zijn zo op het station en bij de winkels, dat is een zegen." Twee zoons worden ondertussen door Brigitte Gillhaus opgehaald. Ze hebben hun eerste voetbaltraining bij RKSV Boxtel. Dik ingepakt en met mutsen op stapt het tweetal op de fiets voor de eerste training. Over de kou klagen ze echter niet. ,,In Syrië is het écht veel kouder dan in Nederland." Hanif: ,,Goed je best doen, net als Ruud Gullit."
THEE ZÓNDER SUIKER
Maar natuurlijk is het leven in Nederland erg wennen, want het is volgens het gezin totaal anders dan in Syrië. Daar speelt het leven zich veel buiten af en zoeken mensen elkaars gezelschap. ,,In Nederland staan mensen op, gaan naar school of werk en daarna snel naar huis", zegt Suleiman. ,,Ik vind het jammer dat Nederlanders best gesloten zijn, mensen praten hier niet met elkaar op straat! Ik wil juist graag mensen leren kennen en weten waar ze mee bezig zijn of waar ze aan denken. Ik wil leren over de samenleving, maar het is moeilijk contact te leggen." Hanif: ,,We zijn Nederland en vooral Boxtel heel dankbaar dat we hier een kans hebben gekregen. En dat willen we graag laten zien."
Op de vraag of ze Syrië missen, blijft het even stil. Moeder Hadia schenkt nog maar eens thee in (,,Zonder suiker hè? Dat willen Nederlanders nooit") terwijl haar man en zoon diep nadenken over deze vraag. Hanif: ,,Nee, ik mis het land niet. Onze stad is er grotendeels niet meer en ook familie en vrienden zijn weggetrokken. Mijn zus woont in Weert, dus dat is fijn." Suleiman vult aan: ,,We zijn als gezin bij elkaar en dát is het belangrijkste. Als je samen bent, voel je je overal thuis." Hadia knikt en lacht bevestigend terwijl ze haar jongste dochter een knuffel geeft. ,,Ik ben blij", zegt ze.
RADIO KOBANI
Dat deze familie het prima zal redden in Nederland, is duidelijk. Het ontbreekt hen in ieder geval niet aan doorzettingsvermogen en toekomstplannen. Hanif wil gaan werken. Hadia wil zo snel mogelijk de taal leren en de kinderen willen een studie volgen. Suleiman heeft zijn plan al klaar: ,,Journalist worden, dat lijkt me geweldig. Ik spreek vijf talen en als ik Nederlands kan zelfs zes. Dat is een goed begin." Met een knipoog naar de journalist van Brabants Centrum zegt hij: ,,Maar ik wil niet zo'n journalist worden als jij en steeds op dezelfde plek blijven. Ik wil reizen, culturen ontdekken en leren van andere mensen. En dat gaat lukken." Misschien zelfs wel als correspondent bij CNN? ,,Dat is wel heel hoog gegrepen", zegt hij lachend. ,,Maar wie weet: you have to dream big."
Het gezin kijkt regelmatig televisie en ziet dan ook beelden uit Syrië voorbij komen. Ook is er soms contact met familieleden en vrienden die er nog wonen. De onlangs uitgezonden documentaire Radio Kobani is volgens de familie een aanrader voor wie meer wil weten over de situatie in hun vroegere woonplaats. Hanif: ,,Ik heb deze ook gekeken en er komen wat bekenden van ons in voor." Na een korte stilte: ,,Natuurlijk was dat moeilijk om te zien, ik kreeg tranen in mijn ogen. Maar ik weet dat we het nu goed hebben en daar ben ik zo dankbaar voor."