Brabants Centrum zomercolumn (8)
Met de Agfamatic in de NSU op ontdekkingsreis
In de zomermaanden juli en augustus nemen de redactieleden en freelancers van Brabants Centrum om de beurt de pen ter hand voor een zomercolumn. Een herinnering aan een eerste vakantieliefde. Voor het eerst naar de camping. Een beschrijving van een paradijselijk plekje ver weg van huis. Of gewoon genieten in Boxtel, op een terrasje op de Markt. Vandaag deel 7.
Peter de Koning
Plotseling zag ik hem staan, tijdens de oldtimerdag in Liempde. Een donkergroen NSU'tje Prinz. Ach, wat een leuk en lief autootje. Veel bezoekers liepen achteloos voorbij, voor mij betekende deze ontmoeting een nostalgische sprong in mijn geheugen. Naar de vroege jaren zeventig, toen zo'n NSU'tje onze eerste eigen auto was. Op wereldreis gingen we met die twintig pk-tjes. Naar Renesse. We hadden de tijd van ons leven in een bloedhete caravan, op het drukke strand, op de tractor van een boer én in ons autootje. En toen al maakte ik foto's. Met de Agfamatic 1008 Pocket Sensor. Ja ja, dat was geen flauwekul. In de tv-reclame was dit de 'rits-rats-klik' voor modieuze jongelui. Stijl was toen al 'my middle name', in m'n strakke speedo en m'n zwarte t-shirt met sterren en manen. Hoe oud zal ik zijn geweest? Ik denk een jaar of zeven.
Het Agfaatje ging jarenlang overal mee naar toe. Valkenisse, Moezel-gebied, Tirol, Spanje. De opmerkelijke lezer ziet het meteen: naarmate de jaren vorderden, gingen we steeds verder op vakantie. Het budget groeide en de auto groeide mee. De NSU werd een Renault 6 en die maakte weer plaats voor een Renault 14TS. Heerlijke auto's waarvan alleen het Franse karakter onroestbaar bleek. Maar hoe de bestemmingen en de auto's ook veranderden, mijn Agfamatic bleef me trouw. Cassette erin, rits-rats en schieten maar. Met een venijnig sluiter-geluidje legde het zwart-zilveren doosje met de rode knop talloze momenten vast. Na jaren werd het toch tijd voor een andere camera. Mijn Agfamatic deed ik terug in zijn transparante doos met extra flitsblokjes. Af en toe haalde ik hem tevoorschijn om even te voelen en te checken of ie het nog deed. Hij deed het altijd.
Door enkele verhuizingen raakte ik mijn Agfamatic kwijt. Dat was even slikken. Maar tijd heelt vele wonden en jarenlang dacht ik niet eens meer aan mijn allereerste cameraatje. Totdat we vorig voorjaar een rommelmarkt bezochten. Tussen koffiekopjes, asbakken en beduimelde stripboeken zag ik iets roods schemeren. Ik groef een beetje tussen de meuk en keek recht op de felrode ontspanknop van een heuse Agfamatic 1008. Mijn hart sloeg over. Uiterlijk kon ik mijn euforie bedwingen en op half geïnteresseerde toon vroeg ik 'wa kostie'? Twee kwartjes. Twee kwartjes!
Sindsdien staat hij prominent in onze vitrinekast, zichtbaar en veilig. En telkens als mijn oog op die rode knop valt, denk ik ook weer aan ons donkergroene NSU'tje. En voel ik me weer even dat menneke op de achterbank, op weg naar grote avonturen. Met zijn handjes stevig om zijn Agfamatic geklemd.