Verbindende Ontmoetingen
Zoals bij velen, begint bij mij de dag met de krant en eindigt die met het laatste journaal. Begin en einde worden daardoor overheerst door berichten over grote en alsmaar groeiende problemen. Om maar wat te noemen: extreem geweld, een eindeloze stroom vluchtelingen, en het angstaanjagende geweld, waarmee tegenwoordig geprotesteerd wordt tegen huisvesting van vluchtelingen.
Met een zucht leg ik vandaag de krant weg en ga ik naar mijn eerste afspraak. In het dorp tref ik een buitenlandse dame die me in gebrekkig Engels vraagt of ik weet waar een bank is. Ik begreep haar niet meteen, maar uiteindelijk kon ik haar helpen.
Op een bankje vlakbij, volgde een oudere man dit gesprekje. ,,Gelukkig snapte jij haar wel", begon hij tegen mij. ,,Ze had het mij ook gevraagd, maar ik snapte er niets van en dat is knáp lastig", vervolgde hij . Terwijl ik verder fiets riep hij nog: ,,Moet er toch niet aan denken dat ík in een vreemd land zou moeten wonen.
Levensboek
Voor deze krant had ik daarna een plezierige ontmoeting. Een stukje historie werd me helder en ik kreeg uitleg over de keuzes die gemaakt waren. Het rotgevoel na het lezen van de krant was ik al een beetje kwijt. Ik trapte lekker door naar de andere kant van het dorp, waar een echtpaar op me wacht, die ik vandaag het levensboek ga brengen dat ik voor mevrouw mocht maken.
Door het levensboek zullen haar verzorgers en begeleiders haar beter kunnen begrijpen. Zelf kan zij het niet meer verwoorden door de lichamelijke aandoening die het thuis wonen onmogelijk maakte. Het is een warme ontmoeting. Met glinsterende ogen kneep mevrouw in mijn hand. Ze straalde en dát maakte mij blij en dankbaar.
Verhelderend
Aansluitend vragen de kleinkinderen de aandacht. Met de drie- en vierjarige dametjes ontstaat een leuk gesprekje over dromen en toveren en hoe het kan helpen om iets net anders te zien, als je iets moet doen dat niét zo leuk is. De verwonderende kijk van kinderen kan o zo verhelderend zijn!
Voor een bijeenkomst in de raadszaal lees ik me nog even in, want van dit onderwerp weet ik te weinig af. Het blijkt een inspirerende avond. Zo doorkruis ik, letterlijk én figuurlijk Boxtel en omgeving. In mijn vrijwilligerswerk én in het werk voor Brabants Centrum, ontmoet ik veel mensen die bij de samenleving betrokken zijn en ben ik ook betrokken bij veel mensen.
Allemaal verschillend, maar ik ervaar óók verbinding. De foto van mij hierbij, is, niet toevallig, gemaakt bij het beeld van Ton Verstraten, getiteld 'Ontmoeting': Het toont individuen, schouder aan schouder. Gelijk, maar toch verschillend. Personen die elkaar ontmoeten, saamhorig, zich verbonden wetend...
Ik ben ervan overtuigd dat als mensen met respect en oprechte interesse de ontmoeting met de ander aangaan, dat dan verbinding groeit en de weg naar oplossingen open ligt. Dát beweegt mij: van harte wil ik dáár, op allerlei manieren, mijn energie in blijven steken, ook in 2016.
Margo Bartelds is correspondent van Brabants Centrum.