Mijn kleine meisje…
In januari wordt ze al drie, mijn kleine meisje. Het gaat zo ontzettend hard en dan denk je als ouder weleens na over de wereld waarin ze straks terechtkomt als ze op eigen benen gaat staan. Natuurlijk hoop je dan heel veel net als veel andere jonge ouders voor hun kinderen.
Ik hoop dat ze vriendschappen krijgt zoals ik die heb gekregen. Échte vriendschappen, niet honderden Facebook-vrienden die je oppervlakkig kent.
Hoe fijn en moeilijk vriendschap is, ervoer ik dit jaar. Ik verloor een goede vriend, pas 35 jaar, totaal onverwacht. Zelf de beslissing genomen om te stoppen met zijn leven. Dat komt hard aan als je elke woensdag nog bij elkaar bent en dat gewoon niet hebt zien aankomen. Je gaat je dan van alles afvragen, je wilt weten waarom…
Dan is het stil en dan is het heel fijn als je een hechte vriendengroep hebt waarmee je alles kunt delen en met wie je het verdriet kunt verwerken. Echte mensen die je kunt vasthouden en met wie je kunt
huilen en lachen om de mooie én minder mooie kanten van iemand die je dierbaar is.
We zijn veel bij elkaar geweest om hierover te praten en er voor elkaar te zijn. Dat maakt dat je op het punt komt van het afscheid, een beladen moeilijke dag die zwaar en heftig was. Maar er was niks mooier om hem een prachtig eerbetoon te geven en onze vriend op onze schouders het crematorium binnen te dragen. Ja, dat hebben we met de groep toch maar even gedaan. Met mooie woorden hebben we afscheid genomen...
Mijn kleine meisje…
Ik hoop dat ze vrij kan leven zonder dat ze iedere stap gevolgd wordt door camera's, databases van websites, cookies, gegevens van bankbetalingen en mailings die koopgedrag stimuleren en registreren.
Zo had iemand die erg dicht bij mij staat laatst twee inspecteurs aan de deur die waren gestuurd door de gemeente om te controleren of de gegevens die hij had opgegeven wel juist waren. Het ging over de verhuur van een ruimte naast zijn eigen woning. Hij wilde zijn sleutels pakken om de twee heren te laten zien hoe dit geregeld was met een eigen entree. ,,Nee hoor, dat hoeven we niet te zien, we hebben het al op Funda en Facebook gezien." Ze konden hem zelfs een foto van hem en zijn vriendin tonen. Naam, woonplaats, álles wisten ze al over zijn nieuwe liefde. Een verbijsterend verhaal.
Mijn kleine meisje…
Ik hoop dat ze genuanceerd leert nadenken over het leven en vertrouwt op mensen die ze echt kent, dat ze oordeelt op basis van kennis en feiten en niet klakkeloos napraat.
Kijk eens om je heen naar reacties op sociale media rondom vluchtelingen. Mensen die maar één kant van het verhaal kennen en meteen een oordeel klaar hebben. En nog erger, dit meteen delen op internet. Laten we in Boxtel blij zijn met de 'rel' rond een hangbankje voor oudjes, steentjes op de Burgakker of een kastanjeboom.
Maar ook hier is het gemakkelijk om zo maar even iets te roepen. Een mening hebben is goed en die delen met iemand is ook prima. Maar het is te makkelijk om te gaan schreeuwen, ordinair je gal te spuwen zonder ruimte te bieden aan een weerwoord of een fatsoenlijk gesprek.
Mijn kleine meisje...
Ik hoop dat ze veel liefde vindt en kan geven. Zoals wij als jonge ouders dat ook proberen te doen. We geven het door, op een manier waarop ook wij zijn opgevoed: liefdevol en met respect voor iedereen. En ja, het is Kerstmis. Dan is dit een gevoel dat iedereen wil uitdragen. Maar vergeet niet dat een jaar nog 363 dagen telt.
Ik hoop dat mijn kleine meisje nog heel lang mijn kleine meisje blijft...
Paul Melis is media-adviseur bij Brabants Centrum.