Mijn klarinet en ik.
Twee goede vrienden
Hoe een besluit op jonge leeftijd je verdere leven kan beïnvloeden. Iedereen heeft daar wel een verhaal over. Ik ook. Het verhaal om als tiener klarinet te gaan spelen...
Het was eigenlijk niet eens helemaal mijn eigen beslissing, maar ik heb er nooit spijt van gehad om muzikant te worden. Sterker nog, het is een heerlijk uitlaatklep. Elke week is het weer een race tegen de klok om alle verhalen in de krant te krijgen. En als dan op woensdag de meeste pagina's zijn 'volgelopen' en ik naar de wekelijkse repetitie van de harmonie ga, volgt een ontlading. Als ik mijn klarinet vol lucht blaas, loop ik als het ware 'helemaal leeg'. Een heerlijke vorm van vrijetijdsbesteding.
Het begon allemaal met het feit dat mijn ouders vonden dat hun wat verlegen 14-jarige puber ook maar een hobby moest vinden. Mijn vier jaar jongere broer voetbalde en was net opgenomen in het orkest van Boxtel's Harmonie. Ik weet nog hoe op een zondagavond werd aangebeld. Het Journaal stond op, in Suriname vierden ze één jaar onafhankelijkheid meldde de nieuwslezer. ,,Doe jij maar open", zei mijn moeder. ,,Het is voor jou." ,,Ja, ja, dat zal wel…", dacht ik.
Eerste muziekles
Er stonden twee onbekende mannen aan de deur. Ik liet hen binnen. Ze kwamen vragen of muziek maken ook iets voor mij zou zijn. Ik had er eigenlijk nooit zo over nagedacht. Ja, onze Sjef speelde (toen nog) trompet, maar daar werd ik niet echt warm of koud van. Waarschijnlijk durfde ik niet goed 'nee' te zeggen tegen Jozef en Jacques en zal wel instemmend geknikt hebben in de trant van: 'Ja, misschien is het wel leuk'.
Ik mocht zelf kiezen welk instrument ik wilde gaan bespelen. Maar ja, wat wist ík nou van muziekinstrumenten. Het werd uiteindelijk klarinet en bij een van die twee mannen kon ik nog diezelfde week terecht voor mijn eerste muziekles. Ik moest in de boekhandel een notenschriftje gaan kopen en enkele dagen later leerde ik van Jacques over de g-sleutel, hele-, halve- en kwartnoten en maten. Het was eind november en na de jaarwisseling kreeg ik van hem een oud koffertje met daarin een al even oud instrument. En zowaar, ik kreeg er zelfs al wat geluid uit.
Leuke contacten
Ik ben nooit meer weggegaan bij de harmonie. En via de vereniging maakte ik kennis met veel mensen en leuke dingen. En eenmaal toegetreden tot de blaaskapel annex hofkapel van de club, ervoer ik op een wel heel speciale en vooral intense manier hoeveel plezier het carnavalsfeest kan losmaken. Ik ben het leutvirus nooit meer kwijtgeraakt en hield er zelfs Margriet, de liefde van mijn leven aan over…
Eenmaal lid van de muziekvereniging bemoeide ik me al snel met allerlei organisatorische zaken. Dus duurde het niet lang voordat ik in het bestuur werd gekozen. Een intensieve maar ook erg leuke periode van achttien jaar volgde. En die bracht me uiteindelijk, indirect althans, ook bij 'de krant'. Want namens de harmonie stuurde ik jarenlang vrijwel wekelijks berichtjes over optredens en andere activiteiten naar Brabants Centrum.
Medio november 1998, twee dagen voordat ik werd ingehuldigd als Prins Carnaval, verscheen een advertentie in de krant waarin een verslaggever werd gevraagd. Ik aarzelde geen moment en gooide nog diezelfde avond een sollicitatiebrief in de bus het kantoor aan de Prins Bernhardstraat. Die actie bleef niet zonder succes. Én met als gevolg dat ik de leukste baan van de wereld heb. Waarin ik mijn ei volledig kwijt kan. En soms heb ik nog een andere uitlaatklep. Vandaar de locatie van bijgaande foto…
Henk van Weert is journalist bij Brabants Centrum.
