TINY VAN SCHIJNDEL, VRIJWILLIGER BIJ DE WENSAMBULANCE
'Je bent chauffeur, maar óók sociaal werker'
De laatste rit. Zo omschrijft Tiny van Schijndel (58), Esschenaar in hart en nieren, zijn vrijwilligerswerk bij de Wensambulance. Hij is sinds drie jaar vrijwillig chauffeur bij de organisatie, rijdt in de gele ambulance naar plekken in binnen- en buitenland en vervult hiermee de laatste wensen van ernstig zieke mensen.
,,Regelmatig krijg ik van patiënten die ik vervoer de vraag bij welk ziekenhuis ik werkzaam ben. Dan moet ik ze uit de droom helpen; ik werk immers bij een transportbedrijf en doe het chauffeurswerk bij de Wensambulance erbij. Eén ding is zeker: ik heb veel meer respect gekregen voor échte ziekenbroeders, zij maken behoorlijk veel mee." Reiskosten declareert Van Schijndel nooit. ,,Ik hoop alleen maar dat mensen mijn laatste wens willen vervullen als ik ooit zo lig. Nu kan ik nog andere mensen helpen, ik hoop dat ik het kan blijven doen."
Tijdens een braderie van Zorggroep Elde, nu drie jaar geleden, maakte Van Schijndel voor het eerst kennis met de Wensambulance, de organisatie die de laatste wensen van ernstig zieke mensen vervult. ,,Ik had nog nooit van de Wensambulance gehoord, maar het trok meteen mijn aandacht. Het leek me wel iets voor mij."
Al snel besloot de Esschenaar zich dan ook aan te sluiten bij de Wensambulance. Twee keer mocht hij mee in de ambulance om mee te kijken, als de derde persoon naast de chauffeur en verpleegkundige. ,,Zo heb ik zelf eens achter in de ambulance gelegen om te ervaren hoe zo'n rit voor een patiënt voelt. Je voelt iedere drempel en rotonde. Dan weet je als chauffeur dat je echt rustig moet rijden. Soms kun je beter drie kilometer omrijden dan door een dorp vol drempels en rotondes te gaan."
Voor het laatst
'Nadat hij overleed, heb ik er nog een week mee rondgelopen'
Van concerten van U2 en de Kasteeltuinen in Arcen tot het strand nabij het Zeelandse dorp Zoutelande en Frankrijk: Tiny is met de Wensambulance al op veel plekken geweest. ,,Veel mensen willen in hun laatste levensfase de zee en het strand nog een keer zien. Met de reddingsbrigade van Zoutelande hebben we goede contacten. Ik mag daar met de Wensambulance zo het strand op."
Het is dankbaar werk, stelt Van Schijndel. ,,Toch is het tegelijkertijd niet fijn, het gaat immers vaak om de laatste rit die mensen afleggen. Zo bracht ik iemand eens terug naar zijn eigen huis waar alle kinderen hem opwachtten voor een laatste samenzijn. Als de voordeur dichtgaat, besef je: die persoon komt hier nooit meer terug, het was echt voor het laatst."
De meest bijzondere ervaring had Van Schijndel onlangs, toen hij een 54-jarige man met de Wensambulance naar het strand van Zoutelande bracht. Hier beleefde de patiënt een van de laatste momenten met zijn gezin. ,,Hij bleek een chronische vorm van de ziekte van Lyme te hebben. Ik had een ontzettend goede klik met de man, we konden het goed vinden. Nadat hij overleed, heb ik er nog een week in gedachten mee rondgelopen. Ik kon niet begrijpen dat het kon, sterven op die leeftijd na de beet van een teek, zo'n klein klotebeestje." Van Schijndel toont een boek, geschreven door de man in kwestie over zijn ziekte. ,,Ik ben helemaal niet zo'n lezer, maar wilde dit graag lezen. Gelukkig kan ik mijn verhaal goed kwijt. En alle vrijwilligers worden regelmatig opgebeld door een vertrouwenspersoon, een goede zaak."
Ook de vrouw die hij naar het nieuwe huis van haar dochter bracht, zal hij niet snel meer vergeten. ,,Het is belangrijk dat je als vrijwilliger bepaalde situaties in kunt schatten. Je bent niet alleen chauffeur, maar ook sociaal werker. Je praat met de mensen, helpt mee verzorgen en moet aanvoelen waar mensen behoefte aan hebben. Zo moet je aanvoelen wanneer mensen een persoonlijk moment met hun geliefden willen of juist even hun verhaal aan je kwijt willen. De dochter van deze vrouw in kwestie leek niet met
de situatie te kunnen omgaan. De verpleegkundige en ik zijn vervolgens een stuk door het dorp gaan wandelen en hebben ze alleen gelaten. Dat mocht helaas niet baten, moeder en dochter kwamen niet nader tot elkaar. Tijdens de terugweg had de vrouw dan ook veel verdriet. Ook voelde ze zich schuldig dat de Wensambulance zoveel moeite had verricht voor haar. Je probeert haar dan zo goed mogelijk te troosten, zij kan er immers weinig aan doen."
Esch
Aan de vijfdaagse reis naar de Dordogne in Frankrijk bewaart Van Schijndel mooie herinneringen. ,,De zoon van een zieke vrouw had een goedlopend bedrijf en kocht in Frankrijk een kasteel. De patiënte wilde de plek in Frankrijk graag zien, daar hebben we gehoor aan gegeven. Liefst vijf dagen zijn we gebleven. Het ontbrak ons aan niets."
Waar de Wensambulance in eerste instantie nog weinig bekendheid genoot, is er tegenwoordig bijna dagelijks een rit. ,,Het is mooi om te zien dat de Wensambulance ook in Esch aan bekendheid wint: vijf teams bij de KenEschquiz van De Knoestjes vulden bij goede doel Wensambulance in. En laatst zamelde ik lege flessen in voor het goede doel. Half Esch stond op mijn stoep om flessen af te geven. Tijdens het Bierpompfeest dit jaar haalden we de Wensambulance naar Esch. Hij stond een hele tijd voor dorpshuis De Es, mensen waren toen erg nieuwsgierig…"