FOTOGRAAF MARCEL FISCHER VERDWAALT IN COLORADOKLOOF TIJDENS ROADTRIP USA
'Grand Canyon, gevangenis met hele hoge muren'
MARC CLEUTJENS
In echte doodsangst heeft Marcel Fischer niet verkeerd. Maar de Boxtelse fotograaf heeft tijdens zijn laatste fotoreis naar de mooiste nationale parken van de Verenigde Staten enkele benauwde momenten gekend die hem op het randje van totale uitputting hebben gebracht. Fischer overleefde een dwaaltocht door de Grand Canyon en kwam met indrukwekkende foto's thuis. Precies op tijd om de verjaardag van zijn dochtertje Lente te vieren...
Fischer heeft inmiddels naam gemaakt in de wereld van de fotografie. In Boxtel beschikt hij via kunstenaarsvereniging Kunstlicht99 over een sterk netwerk. En mondiaal kan hij bogen op een goede connectie met het prestigieuze Getty Images. ,,Mijn foto's zijn in trek", glundert de fotograaf na zijn terugkeer uit de Verenigde Staten.
Begin vorige maand nam Fischer een vlucht naar Las Vegas om een uitgebreide fotoreportage te maken in enkele bekende nationale parken in het westen van de Verenigde Staten. Zijn Roadtrip USA voerde naar Bryce Canyon, Zion, Arches, Monument Valley en natuurlijk Grand Canyon, parken die iedere toerist bezoekt als hij naar Amerika reist. ,,Ik wijk echter altijd af van de gebaande paden en zoek het avontuur", vertelt de fotograaf.
Zo'n reis vergt grondige voorbereiding met kaart, kompas en natuurlijk een digitaal navigatiesysteem dat werkt met satellietgegevens. Gewapend met digitale foto's, kaarten en coördinaten ging Fischer op pad en dook hij vanuit Las Vegas met een huurauto de wildernis in. ,,Het liefst over onbegaanbare routes en onverharde wegen, op zoek naar dat ene ultieme plekje om de mooiste zonsopkomst of zonsondergang te fotograferen."
NAÏEF
Fischer is de man van het avontuur. Hij reisde al eens door de Himalaya, trok door Jemen en zag Afghanistan. ,,Jemen stond ook nu weer hoog op mijn verlanglijstje, maar daar is het erg onrustig. Oorlogsgebied, zeg maar. Vandaar mijn keuze voor de Verenigde Staten. Daar wilde ik de mooiste nationale parken bezoeken om zo dicht mogelijk bij Moeder Natuur te komen. Maar natuurlijk ook om foto's te maken die ik aan de man kan brengen. Fotografie is immers mijn kostwinning."
Dat avontuur heeft hij beleefd. Een ontmoeting met de fotograaf levert een waterval aan spannende anekdotes op over ontmoetingen met outcasts en bezoeken aan abnormale plekken op deze aarde. ,,Zodra ik de deur uitga, zoek ik de spanning", vertelt hij. ,,Ik wil abnormale plekken zien, landschappen die me haast de adem benemen. Het is de onrust die me erheen drijft en ervoor zorgt dat ik creatief kan zijn. Die onrust beschouw ik als een soort goddelijk geschenk."
In zijn Roadtrip USA heeft hij met volle teugen kunnen genieten van die onrust, al zocht Fischer al te nadrukkelijk naar de grenzen van lichaam en geest. ,,Hoewel ik mijn elf dagen durende reis minutieus heb voorbereid, heb ik me soms verkeken op de extreme omstandigheden", blikt hij terug. ,,Ik was soms te naïef en nog belangrijker, ik heb de Grand Canyon onderschat..."
Het ging al eerder mis. ,,Ik had mijn reis bijna wiskundig goed voorbereid", vertelt Fischer. ,,Ik wist precies op welke dag ik in welk park moest zijn om de zonsopkomst of zonsondergang te fotograferen. Juist die momenten op de dag zijn het mooist, overdag foto's maken doe ik bijna nooit. De mooiste foto's maak je op de eerste en de laatste twee uren van de dag."
BLOEDBAD
De trip was uitputtend en leverde pijnlijke voetblessures op. ,,In de Grand Canyon ging het pas echt fout. Ik had een route uitgestippeld naar de North Rim, de ruige noordkant van de kloof. Na een lange tocht over de Buffalo Ranch Road kwam ik bij een gebergte waar ik de auto moest achterlaten en te voet verder moest. Eenmaal bij de canyon heb ik foto's gemaakt, maar moest ik natuurlijk ook afdalen om de canyon echt te ervaren."
Dat leverde volgens Fischer een 'bloedbad' op in zijn schoenen. Het onbegaanbare terrein was funest voor zijn toch al door blaren aangetaste voeten. ,,Wat erger was, was dat ik op de terugweg verdwaalde. Op dat moment voel je je heel nietig in deze onmetelijke natuur en besef je dat je heel onderdanig moet zijn naar de Grand Canyon. Hier is Moeder Natuur echt de baas." De conditie van de fotograaf werd danig op de proef gesteld en hij moest besluiten enkele statieven achter te laten. Want? ,,Te zwaar! Ik kon ze niet meer dragen..."
Verzwakt en vermoeid moest hij steeds vaker pauzeren om een uitweg uit de canyon te vinden. En toen de watervoorraad opraakte, dreigde uitdroging. ,,Man, wat was ik blij toen ik na een heleboel pogingen eindelijk een soort pad vond om eruit te klimmen. De Grand Canyon voelde op dat moment als een gevangenis met hele hoge muren van wel honderden meters hoog." Fischer vreesde niet echt voor zijn leven, maar was niet gerust op een goede afloop. ,,Als je geen water meer hebt en urine in flesjes gaat sparen, ben je aardig in paniek."
Uiteindelijk lukte het om uit de kloof te ontsnappen. En daarna? ,,Snel naar de luchthaven van Las Vegas. Een dag later vierde Lente haar zesde verjaardag en moest ik thuis zijn." Dat lukte. Terugkijkend op zijn reis is Fischer tevreden over de foto's. Verwacht geen duizenden opnamen. ,,Ik denk dat ik nog geen honderd foto's heb gemaakt. Ik pik mijn momenten. In Monument Valley wist ik dat ik maar vier minuten had om het juiste licht te vangen. Als je één minuut te laat komt, moet je een dag wachten..."
Kijk voor meer werk van Marcel Fischer op www.fischerfotografie.nl.
OP DE FOTO'S: Fraaie beelden van de Grand Canyon. De linkerfoto heeft Marcel Fischer gemaakt met de zelfontspanner. Rechts een beeld dat de fotograaf in de Coloradokloof heeft gemaakt.
