wiskundedocent jos klaasen verlaat na bijna veertig jaar jrl
'Generatieconflict is wel verdwenen'
TONNIE WESSELING
Jos Klaasen, docent wiskunde, nam gisteren afscheid van 'zijn' Jacob-Roelandslyceum (JRL), waar hij bijna veertig jaar onafgebroken en met veel plezier gewerkt heeft. Klaasen (64) vond het tijd worden om te stoppen vanwege de gehoorproblemen die hem te veel parten gingen spelen. Het werd, zoals hij het zelf uitdrukt, 'een kwestie van knopen tellen' en op 1 februari ging hij dan ook met pensioen. Klaasen is het typische voorbeeld van een 'oudere jongere'. Kwiek, energiek, gekleed in spijkerbroek, maar dan weer wél met een colbertje. Lopend door aula en de schoolgangen valt op dat hij iedereen aandacht geeft op een losse en gemakkelijke manier.
Klaasen, geboren in Knegsel, studeerde wiskunde in Nijmegen en kreeg in 1976 van twee scholen een bericht om te komen werken: het Sint-Janscollege in 's-Hertogenbosch en het JRL in Boxtel. ,,Ik ben een dorpsmens die opgegroeid is in de Kempen en vroeg me af: ga ik nu naar de stad of het platteland?" Hij koos het laatste en heeft daar geen seconde spijt van gehad. De toenmalige conrectoren Jan Stroombergen en Jan Wagemakers namen hem liefdevol onder hun hoede en begeleidden hem. ,,Ik moest nog afstuderen en reisde aanvankelijk op en neer van Nijmegen naar Boxtel. Collega Sjaak Havermans tipte mij in een middagpauze dat er een boerderijtje te huur stond aan de Van Hornstraat. Ik heb daar met mijn vrouw twee jaar gewoond en in 1979 hebben wij een huis gekocht op Dommeldal. Met het fraaie uitzicht, heb ik er inmiddels al 36 jaar mijn plek gevonden."
De beginjaren van Klaasen op het JRL stonden in het teken van de Mammoetwet die rond 1970 in werking trad. ,,Ik kwam hier nadat alle scholen in Nederland de examens van de Mammoetwet hadden gehad. Dat viel landelijk erg tegen. Er moest dan ook pedagogisch en didactisch aan de weg getimmerd worden. Ik had het geluk dat ik bij een zéér sterke sectie wiskunde terechtkwam. Collega Jan Marcelis is mijn vaste sectiecollega geweest. Hij is anderhalf jaar geleden gestopt. Een fijne collega, aan wie ik met veel genoegen terugdenk."
JUISTE FORMULE
Waar Klaasen ook met veel plezier op terugkijkt, is de samenwerking binnen de sectie wiskunde. ,,Het was de tijd dat de school ging groeien. We gingen elk jaar met de vijfdeklassers naar Luxemburg of Arcen op schoolreis. We waren een stel jonge honden die probeerden daar een leuke tijd van te maken. Dat lukte, al was het ook wel eens nodig om in te grijpen. Er zal toch nog wel een aantal mensen in Boxtel rondlopen die zich dat nog herinnert", zegt hij lachend. ,,Als jonge enthousiaste docent was het soms ook vermoeiend. Je moest de juiste formule vinden met de leerling van wat wel mag en wat niet."
Typerend voor de jaren negentig is dat er telkens gesproken werd over een fusie tussen de Boxtelse scholen, maar dat er nooit een beslissing genomen werd. Het is lang uitgesteld, men vond het niet per se nodig. Toen er rond 2000 toch besloten werd te fuseren, zat ik in de personeelsraad." Van de 25 jaar dat Klaasen lid was van deze raad, oefende hij tien jaar de functie van voorzitter uit. De wiskundedocent is trots op het JRL. ,,Deze school heeft een hoog aanzien, waardoor ouders hun kinderen er graag naar toe sturen. Ik ben blij dat de fusie heeft plaatsgevonden. De samenwerking met de havo is, vooral collegiaal, heel plezierig verlopen. De laatste tien jaar is er veel gebeurd."
Bovendien merkt Klaasen op dat de leerlingen ook in een mooi gebouw vertoeven waar ze de geborgenheid van een klas kunnen ervaren met begeleiding van een mentor. ,,De school heeft tegenwoordig veel enthousiaste jonge docenten die hard moeten werken, daarnaast is er een middengroep die meestal de rol van kartrekker vervult en een groep van senioren die de cultuurdragers van de school genoemd zouden kunnen worden." De docent geeft aan niet achter alles van de onderwijsvernieuwing te staan, maar er is een goede verstandhouding tussen leerlingen en leraren. ,,Wat dat betreft durf ik met vertrouwen dit pand te verlaten."
polonaise
Aanvankelijk wilde Klaasen zijn vertrek nog geheim houden, maar rond Kerstmis gingen de leerlingen vragen stellen. ,,Ze zeiden dat er geruchten rondgingen. Ik antwoordde dat het inderdaad om geruchten ging", grinnikt Klaasen. Toch vond half januari zijn laatste schooldag plaats, een dag waar Klaasen wel tegenop zag. ,,Dit betekende het einde van mijn carrière, óók in mijn geliefde sectie." Hij is zijn collega's en leerlingen dan ook zeer dankbaar dat ze hem door deze moeilijke dag heen hebben geloodst. ,,Ik gaf les aan mijn mentorklas toen opeens de deur openging en ook alle leerlingen van vorig jaar binnen kwamen in polonaise." Hij laat met
kwajongensachtige trots de foto's en een filmpje hiervan op zijn mobieltje zien.
Zonder overgang zegt hij opeens: ,,Wat vind je van mijn tas?" Een oude degelijke schooltas die decennia oud is, staat nonchalant tegen de muur. ,,Deze tas heeft een speciale betekenis, hij was van mijn oudste broer, die inmiddels tachtig jaar oud is. Toen hij naar een verzorgingshuis ging, vroeg ik of ik de tas mocht hebben. Er hebben zelfs nog een lei en griffel in gezeten. Inmiddels zit er een laptop in! Deze tas doe ik nooit meer weg..."
Volgens de docent is de afstand tussen leraren en leerlingen heel klein geworden. ,,Het generatieconflict is verdwenen. De leerlingen durven nu dingen te zeggen die veertig jaar geleden ondenkbaar waren geweest." Hoe Klaasen zijn vrije tijd gaat invullen, weet hij nog niet. ,,Ik heb geen speciale invulling, maar ik maak me er ook geen zorgen over. Ik hoop niet te veel tijd nodig te hebben om 'te ontscholen'. Ik ga lekker met m'n handen in de moestuin werken en de keuken moet verbouwd worden. Ik zie wel wat er op mijn pad komt."
FOTO BOVEN: Wiskundedocent Jos Klaasen, die gisteren officieel afscheid nam van het Jacob-Roelandslyceum, in gesprek met leerlingen Sanne van Laar, Dieuwertje Kuypers en Daniek van Aarle. (Foto: Albert Stolwijk).